Rozdział 8

Wczoraj wygraliśmy pierwszy mecz w nowym sezonie. Wszyscy są w świetnych humorach, więc dzisiejsza impreza powinna być bardzo udana. Krótka, obcisła sukienka uwydatniająca wszystkie moje atuty, wysokie szpilki podkreślające nogi, makijaż, włosy i sama jestem w szoku.

- No, no – mówię stojąc przed lustrem.

W salonie czekam na Kamilę. Robię nam po drinku. Muszę się trochę przygotować na spotkanie z Kubiakiem i jego narzeczoną. Przez ostatnie dni próbował ze mną rozmawiać. Myślałam nad tym, jak powinnam się zachować. Kubiak chyba się boi. Niech się pomartwi, ja i tak na razie nie zamierzam nic mówić tej jego Sylwii. Będę mieć go w garści, zrobi wszystko, żeby nie wyszło to na jaw. Sama nie wiem, co jest między nami, ale strasznie mnie pociąga i wiem, że ja jego też. Widzę jak na mnie patrzy i słyszałam jak rozmawiał
o mnie ze Zbyszkiem. On będzie się starał, a ja przy okazji trochę się zabawię Nie ma mowy o zmianie, wraca stara Wiola i to w jeszcze gorszym wydaniu.

- Za wieczór! – Kamila wznosi toast.

- Za wieczór – uśmiecham się i wypijam drinka w błyskawicznym tempie.

Podjeżdżamy pod klub, pod którymi stoi kilku zawodników. Wśród nich jest Kubiak z niewysoką blondynką.

- To ona – szepcze Kamila wskazując na blondi.

Zbyszek chyba to słyszy, bo uśmiecha się pod nosem.  

- Nie obchodzi mnie to. - Udaję obojętną. W końcu mógłby zepsuć mi całą zabawę.

Wysiadamy i kierujemy się w ich stronę. Wszyscy się znają, więc mnie jako jedynej siatkarze przedstawiają swoje wybranki. Spoglądam na Kubiaka. Czas zacząć przedstawienie.

- Chyba nie miałyśmy okazji jeszcze się poznać? –  wyciągam rękę do blondynki, a Kubiak uważnie mi się przygląda. – Ty jesteś narzeczoną Michała? Misiek dużo o Tobie opowiadał.  – uśmiecham się do niej miło.

- Wiola? Michał mi również mówił o Tobie. – uśmiechnięta blondynka podaje mi rękę, a ja posyłam Michałowi pytające spojrzenie.

- Naprawdę? – jestem zaskoczona.

Wchodzimy do środka. Wszyscy pewnie spodziewali się, że wynajęty został cały klub. Specjalnie tego nie zrobiłam. Wynajęłam jedynie loże na górze, a na dole bawi się mnóstwo osób. Niby przypadkiem siadamy w jednej loży razem z Kamilą, Zbyszkiem, Kubiakiem i jego Sylwią, oraz z Łasko, Czarnowskim i ich dziewczynami. Jedynym niezadowolonym w tej sytuacji wydaje się być Misiek. Zamawiamy po drinku.

- Jak Ci się tutaj podoba? – zaskakuje mnie blondynka. Myślałam, że będę musiała się jakoś wysilić,
a tymczasem ona sama zaczyna rozmowę. Ku mojemu zaskoczeniu okazuje się całkiem sympatyczną dziewczyną, co nie zmienia faktu, że wcale nie jest mi jej żal. Nie mam żadnych wyrzutów sumienia. W sumie chodziło tylko o seks, teraz nawet nie mam już żadnych pretensji do Kubiaka. Obydwoje chcieliśmy się zabawić, nikt nie liczył na nic więcej. To jego powinno ruszać sumienie. Nie rozumiem tylko dlaczego Kamila przedstawiała mi ją w zupełnie innym świetle. Nie wiem jeszcze dlaczego, ale wyraźnie za sobą nie przepadają.

- Słyszałam, że długo jesteście już razem? – zaczynam temat, który najwyraźniej nie podoba się Michałowi, bo patrzy na mnie z mordem w oczach. – Michał na pewno wymyślił coś specjalnego, jak się oświadczał? – udaję zainteresowanie.

- To było takie słodkie… - zaczyna blondynka.

- Naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać? – pyta zdenerwowany Kubiak.  – To chyba nie czas i miejsce…

- Masz rację. – Sylwia mu przytakuje.

Jestem w szoku, nie znam pary, która niedawno, co się zaręczyła i nie chce o tym opowiadać.

- Słuchaj musimy się umówić na kawę, na jakieś plotki jak przyjadę następnym razem – proponuje blondynka

- Świetny pomysł. – na jej propozycję reaguję z wielkim entuzjazmem. – Michał ma mój numer. Koniecznie zadzwoń. Nie mogę się doczekać. – uśmiecham się do niego i upijam drinka.

Zabawa zaczyna się rozkręcać, idę do baru po kolejnego drinka. W drodze powrotnej w oczy rzucają mi się obściskujący się Michał z blondi. Przystaję i chwilę im się przyglądam. Nie wiem nawet, kiedy obok mnie pojawia się Zibi.

- Zazdrosna?

- Niby o co? – patrzę na niego jakby urwał się z choinki. – Proszę Cię…

- Ja wszystko widzę. – mówi, a ja od razu go wymijam.

Wracam do stolika. Wszyscy świetnie się bawią. Rozmawiamy, śmiejemy się, a Michał zachowuje się jak jakiś zakochany gówniarz. Cały czas się obmacuje i całuje z Sylwią. Za chwile będą się tu bzykać…  To ja miałam nim się zabawić. Nie sądziłam jednak, że on wciąż będzie w coś grać. Od czasu do czasu posyła mi te swoje cwaniackie spojrzenie, a chwile później wpija się jej w usta. Zaczyna mnie to irytować. Wiem, że robi mi na to złość. Pewnie powinnam od razu powiedzieć o wszystkim Sylwii, ale nie należę do tej grupy ludzi. Kiedyś pobiegłabym do niej pierwszej i o wszystkim powiedziała, lecz teraz znowu liczą się tylko moje uczucia. Lubię gierki. Jeśli Kubiak chce się tak bawić to nie ma sprawy. Myśli, że mnie zdenerwuje, ale nie ze mną te numery.

- Dokąd idziesz? – pyta mnie zdziwiona Kamila, kiedy wstaję od stolika.

- Czas, żeby to on się wkurzył. – szepczę jej na ucho.

- Co?!

- Nie co tylko chodź! – Ciągnę ją za rękę. – Zmiana planów. – dodaję po chwili.

- Nie wiem w co wy gracie.

- Ja też i to jest w tym fajne. – dodaję z uśmiechem.

Doskonale wiem, że z naszej loży jest świetny widok na parkiet. Kieruję Kamilę w miejsce, z którego i ja bez problemu będę widzieć Michała. We dwie bawimy się jak jakieś nastolatki. Tańczymy i śmiejemy się, czym zwracamy na sobie uwagę wielu chłopaków. Zaczynają nas otaczać.

- Zbyszek mnie zabije. – stwierdza rozbawiona Kamila.

Chwilę później jak na zawołanie Zibi pojawia się obok niej. Porywa ją w swoje ramiona. Kama wie, że ma mnie nie zostawiać samej i udaje się jej namówić Zbyszka na tańce. Zmieniam partnerów jak rękawiczki. Kubiak zerka na mnie od czasu do czasu. Nasze spojrzenia na chwilę się spotykają, lecz od razu odwracam głowę. Nie dam mu satysfakcji. Ni stąd ni zowąd czuję na biodrach czyjeś ręce. Przekręcam delikatnie głowę,
a przed moimi oczami pojawia się przystojny szatyn. Uśmiecham się do niego. To jest to. Zaczynam z nim tańczyć. Moje ruchy są seksowne i uwodzicielskie. Zarzucam ręce na jego szyję, by po chwili błądzić po jego plecach. Nie mam żadnych oporów. Nasz taniec staje się coraz bardziej zmysłowy. Przysuwa mnie do siebie. Nasze ciała ocierają się o siebie. Kątem oka zerkam na lożę i widzę jak wściekły Kubiak wypija na raz piwo przyniesione przez Matteo. Udało się. Wiedziałam, że to zadziała. Nagle czuję rękę chłopaka na swoim pośladku. Staje się coraz śmielszy w swoich gestach. Delikatnie odsuwam się od niego. W jego oczach widzę pożądanie. Jeszcze niedawno na pewno by mi się to podobało, lecz dziś nie mam zamiaru się z nim przespać. Na szczęście zaczyna lecieć jakaś szybsza muzyka, więc zabiera ze mnie dłonie. Kamila ze Zbyszkiem są tuż obok mnie.

- Nie drażnij go tak. – słyszę za sobą głos Bartmana.

Przekręcam lekko głowę w stronę Zbyszka i zauważam, że Michał znowu patrzy się na nas. Zagryzam wargę
i wybucham śmiechem. Zbyszek kręci tylko głową, a ja wtulam się w szatyna. Puszczam oczko Kamili i dalej tańczę z przystojnym chłopakiem. Po kilku piosenek wracam do naszego stolika.

- Niezły był ten szatyn. – Mówi do mnie Sylwia puszczając mi przy tym oczko.

- Całkiem, całkiem. – Uśmiecham się do niej i patrzę na Kubiaka. Upijam łyk drinka i zaczynam bawić się słomką.

- Musimy Ci kogoś znaleźć.

Michał zakrztusził się piwem, a Kamila ze Zbyszkiem zaczynają się śmiać. Widzę, że nie tylko ja mam ubaw z tej całej sytuacji. Biedny Michał, jemu jedynemu nie podoba się impreza.

- Taka fajna dziewczyna nie może być sama, nie? – kontynuuje Sylwia.

Zaczynam skubać palcami dolną wargę. Zawsze tak robię kiedy chcę mi się śmiać. Najwidoczniej zwracam tym uwagę Miśka, gdyż jego wzrok skupia się jedynie  na moich ustach.

- Już wiem! – ekscytuje się blondynka. – Umówisz się z Bartkiem! Naszym byłym sąsiadem.

- A jaki on jest? – zaczynam drążyć temat chłopaka.

- Nie w Twoim typie. – odzywa się zły Kubiak. Chyba nie chciał powiedzieć tego na głos, ale blondi nie zwróciła nawet uwagi na jego słowa.

- Skąd wiesz kto jest w moim typie? - Cały czas patrzę na niego. Zmieszał się. Jest przy tym  taki słodki. Bez oporów go kokietuję, a Sylwia nawet tego nie zauważa.

- Zamówię następną kolejkę. – Wtrąca Zbyszek. – Przyda się. – Szepcze Kamili na ucho i razem idą w stronę baru.

- Nie słuchaj go! – odpowiada Sylwia – Bartek na pewno Ci się spodoba!  To świetny chłopak.

- Nie umawiam się na randki w ciemno. Musiałabym go poznać.

- Załatwione! - cieszy się bardziej ode mnie.

Przeglądam się w łazienkowym lustrze. Poprawiam włosy. Patrzę na swoje odbicie i jestem z siebie dumna. Nie sądziłam, że ze wszystkim pójdzie tak łatwo. Wychodzę z łazienki, a ktoś zastawia mi drogę. Unoszę wzrok do góry, a przede mną stoi wściekły Michał.

- Co Ty kurwa odpierdalasz?!

Próbuję go ominąć, lecz łapię mnie za nadgarstki i przyciska do ściany.

- O co Ci chodzi? – pytam rozbawiona.

- Nie udawaj! –zaciska zęby.

- Wolałbyś, żebym jej powiedziała, co robisz, gdy jej tu nie ma?

- Jak chcesz to powiedz. – zatkało mnie. Mówi to tak spokojnie bez żadnych emocji. W jego ustach brzmi to jakby mówił „musimy zrobić zakupy”. Nawet przez myśl nie przeszło mi, że może tak zareagować. Nie wiem, co powiedzieć. Milczę.

- Lecisz na mnie. – po chwili zmieniam temat, a w jego oczach widzę ten błysk, który widziałam nad morzem.

- Myślałaś, że będę zazdrosny?

- A jesteś? – uśmiech nie chodzi mi z ust. Zagryzam wargę i mrużę oczy. Widzę jak na mnie patrzy. Jego ręce coraz bardziej zaciskają się na moich.

- Chciałabyś. – odpowiada pewny siebie i zaczyna przybliżać swoją twarz do mojej. – Myślałaś, że mnie sprowokujesz?

- Nie ja zachowuję się jak szczeniak.

- Co masz na myśli? – wyraźnie go tym intryguję, gdyż zdziwiony delikatnie się odsuwa.

- Myślałeś, że zrobisz na mnie wrażenie cały czas się z nią obściskując?

Na jego twarzy pojawia się triumfalny uśmiech.

- Wkurzyłem Cię tym. Widziałem. – mówi z dumą w głosie. - Zazdrośnica. – uśmiecha się delikatnie.

- To Ty jesteś zazdrosny, nie ja. – mówię po cichu.

Ponownie przybliża się do mnie. Nasze usta dzielą centymetry. Przeszywa mnie wzrokiem. Czuję jego oddech na swojej twarzy.

- W co Ty grasz? – ja również przybliżam swoją twarz do jego.

- A Ty?

Nie odpowiadam. Michał myśli o czymś. Widzę to w jego oczach.

- Nie umówisz się z nim. – mówi po chwili, a w jego ustach brzmi to niczym rozkaz.

- A co? Zabronisz mi? –  pytam prowokująco.

Znowu się denerwuje. Stara się być stanowczy. Podoba mi się taki. Wiem jak na niego działam. Michał pomału przybliża się coraz bardziej. Doskonale wiem, co chce zrobić, a mimo to nie robię nic, aby mu w tym przeszkodzić. Delikatnie muska moje usta. Jest przy tym bardzo czuły. Pierwszy raz całuje mnie w ten sposób. Zamykam oczy i oddaję się chwili.

- Tu jesteście! Wszędzie Was szukam! – nagle słychać głos Zbyszka, który pojawia się znikąd.

Michał puszcza moje ręce.

- Zajmij się lepiej swoją narzeczoną. – patrzę mu w oczy, mówię z pogardą i rozmasowuję nadgarstki.

Nie spodziewał się tego. Omijam go i wracam do stolika.  Siatkarze od razu zaczynają iść za mną.

- Możesz mnie umówić z tym swoim kolegą. – zwracam się do Sylwii, patrząc na wściekłego Kubiaka. Kamila posyła mi pytające spojrzenie, a gdy spogląda na Zbyszka ten tylko wzrusza ramionami i macha ręką.  Michał jest na mnie wściekły, a to przecież ja powinnam być zła. Kubiak nie odpuszcza. Za każdym razem, gdy nasze spojrzenia się spotkają zaczyna ją całować. Osiągnęłam, co chciałam i nie muszę już się przyglądać tej całej jego szopce. Żegnam się z Kamilą i idę do szatni po kurtkę.

- Nawet się nie pożegnasz? – słyszę za sobą Kubiaka.

- Cześć. – mówię nie odwracając się w jego stronę.

- Tylko tyle? – łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie.

-  Czego Ty chcesz? – nic nie mówi. – Powiedziałam Ci, że nie pozwolę, żebyś się mną bawił.

- Nie bawię się.

- Coś jeszcze powinnam wiedzieć?

- Wiesz już wszystko.

- Szukasz przygód?

Kręci przecząco głową. 

- Nie zależy Ci na Sylwii?

Nic nie odpowiada. Podjeżdża moja taksówka, wsiadam do niej i wracam do mieszkania. W głowie cały czas mam ten pocałunek. Biorę długą kąpiel. Nie mogę przestać myśleć o Michale. Nie mogę go rozgryźć. Wszyscy mają go za takiego porządnego, a on nie ma żadnych oporów, żeby zdradzać narzeczoną. Sama nie wiem czy między nimi jest już tak źle, czy Kubiak tylko udaje. A jeśli udaje to kogo? Jaki jest naprawdę? Nic nie rozumiem, a najbardziej nie ogarniam swojego zachowania. Z rozmyśleń wyrywa mnie przekręcający się w zamku klucz. Kamila miała nocować u Bartmana, więc jest to dość dziwne, no chyba, że pokłócili się. Idę do przedpokoju i nie wierzę w to, co widzę.

- Skąd masz klucze? – no tak, mogłam się spodziewać, że nie odpuści. Kręcę jedynie głową i posyłam mu pytające spojrzenie.

- Od Kamili. – odpowiada całkiem zadowolony.

- A gdzie masz narzeczoną?  - na te słowa uśmiech schodzi z ust Michała.

- Musimy pogadać. – Mówi spokojnie, a jego wzrok lustruje mnie z góry na dół. Podchodzi coraz bliżej.

- Nic nie musimy. – odwracam się i chcę odejść, lecz czuję jego dłoń na swojej.

- Ale możemy. Możemy zacząć od nowa. – Zagryza wargę, a ja wybucham śmiechem.

- Czy Ty siebie słyszysz? Chyba żartujesz.

- Wiola to wszystko nie tak miało być.

- Nie interesuję mnie to. Lepiej zrobisz jak już pójdziesz.

- Nigdzie nie pójdę. – podchodzi coraz bliżej.

Odpycham go od siebie i idę do kuchni. Staję przy oknie i czuję, że staje za mną. Nie umiem się powstrzymać. Opieram się plecami o jego klatkę piersiową. Michał obejmuje mnie w pasie. Czuję jego oddech na karku.

- Mówiłem poważnie.

Składa delikatne pocałunki na moim ramieniu, szyi. Jego ręce przesuwają się na moje biodra. Porusza nimi na boki, jakby w rytm jakieś piosenki.

- Daj spokój. - Próbuję mu się oprzeć.

Ręką odgarnia moje włosy i przejeżdża dłonią wzdłuż mojego ciała. Robi to delikatnie i pomału. Muska moje ciało jedynie opuszkami palców, przez co na mojej skórze pojawia się gęsia skórka. Wiem, że zaraz mu ulegnę.

- Jak Ty to sobie wyobrażasz? Mam być Twoją kochanką? Zapomnij. – mówię oschle.

Michał nic nie odpowiada. Przygryza płatek mojego ucha. Jego oddech drażni moją skórę, przechodzą mnie dreszcze.

- Przestań. – mówię chłodno, ale nie jestem w stanie zrobić nie innego. Nie odpycham go, nie wyrywam się, jedynie przechlam szyję w bok i pozwalam mu się dalej całować.

- Pragnę Cię. – szepcze mi do ucha i odwraca mnie do siebie. – Wiem, że Ty mnie też.

- Nie…  - nie daje mi dokończyć, bo zamyka moje usta pocałunkiem.

Odsuwa się delikatnie i patrzy mi w oczy. Ujmuje w dłonie moją twarz i opuszkami kciuków głaszcze moje policzki.

-  Co Ty ze mną robisz? – mówi cały czas patrząc mi w oczy.

Czuję jak robi mi się gorąco. Nie jestem w stanie mu nic odpowiedzieć. Sama nie mam pojęcia, co on ze mną robi. Działa na mnie, jak nikt wcześniej. Przeszywa mnie tym swoim spojrzeniem i odpływam. Pragnę go i to cholernie, wiem że to, co robię jest głupie i złe, ale znowu pozwalam mu się pocałować.

- Na moich zasadach. – odsuwam się od niego. W jego oczach widzę, że zgodzi się na wszystko.

Kiwa głową i ponownie wpija się w moje usta. Unosi mnie i sadza na blacie szafki. Stara się być bardzo delikatny i czuły. Odwzajemniam jego pocałunki, lecz po chwili odpycham go od siebie. Zeskakuję z szafki
i podchodzę do drzwi. Jest wyraźnie zaskoczony.

- Zasada numer jeden: ja decyduję kiedy i gdzie. – puszczam mu oczko.

- Co?! – mówi jakby mojego słowa do niego nie docierały.

- Idź już, a klucze zostaw na komodzie. – jestem stanowcza i poważna.

Kubiak przez chwilę przygląda mi się uważnie, a po chwili podchodzi i nachyla się. Unosi mój podbródek
i patrzy mi w oczy.

- Zobaczymy. – na jego twarzy maluje się ten cwaniacki uśmieszek.

- Ty zobaczysz. – w dalszym ciągu staram się być poważna.

- Nie oprzesz mi się – całuje mnie w policzek. - Tak jak ja nie mogę Tobie – mówi dalej. Tym razem całuje mnie w kącik ust, po czym wymija mnie i idzie do wyjścia.

Nalewam sobie lampkę wina i wciąż nie wierzę w to, co robię. Sama dobrowolnie pcham się w romans. Jestem skończoną idiotką…

__________________________________________________________________________________________

No, i jak? Zaskoczone, zszokowane? Mam nadzieję, że tak. Wiele z Was liczyło na zemstę, a tymczasem jest zupełnie inny obrót spraw... Musicie wiedzieć, że mnie samą zachowanie Wiolki czasem zaskakuję...

Ten tydzień jest dla mnie bardzo ciężki, dlatego następny w piątek lub w sobotę.  | :*