Rozdział 9

Siedzę na parapecie w kuchni. W lewej dłoni trzymam kubek z kawą, a w prawej papierosa. Patrzę przez okno na pustą ulicę i przypominam sobie wydarzenia z wczorajszego wieczoru. Zastanawiam się nad zachowaniem Kubiaka. Ciekawi mnie, co powiedział wczoraj Sylwii przychodząc tutaj. Zastanawia mnie również to, jak będzie się teraz zachowywać. Z zamyśleń wyrywa mnie dzwonek do drzwi.

- Dzień dobry. – mówi zadowolona Kama.

- Cześć. – odpowiadam i wpuszczam ją do środka. – Wiem, miałam nie palić w mieszkaniu. – posyłam jej przepraszające spojrzenie.

- Zabijesz mnie! Chyba zgubiłam klucze. – mówi niepewnie.

- Ale… - no tak, teraz zaczynam wszystko rozumieć. Pewnie Zbyszek jej je zabrał. Nieźle sobie to wymyślili. Ciekawe jak Michał go przekonał, bo na pewno mu o wszystkim nie powiedział. - Leżą na stole. – mówię po chwili. - Musiałaś zostawić je wczoraj.

- A już się bałam! – oddycha z ulgą. - Lepiej mów, co to było wczoraj! – nalewa sobie kawy i siada obok mnie.

Opowiadam jej całe zajście, które miało miejsce w klubie. Pomijam późniejszą wizytę Kubiaka. Na razie może lepiej, żeby nikt o tym nie wiedział. Wiem, że pewnie by mnie krytykowała.

- Pocałował Cię?! – Kama nie może uwierzyć.

Kiwam twierdząco głową, a w myślach dodaję, żeby tylko…

- To było dziwne. Był wściekły, a ten pocałunek był taki delikatny.

- Czuły?

- Inny niż dotychczas. Zaskoczył tym mnie. – milknę na chwilę. – A potem zjawił się Zibi…

- Zbyszek zawsze ma świetne wyczucie czasu.  – wtrąca kręcąc głową i upija łyk kawy.

- No, to prawda. – uśmiecham się. – Najważniejsze, że mój plan się udał.

- I co dalej?

- Nie mam pojęcia. – wzruszam ramionami, sama chciałabym wiedzieć. – A tak właściwie to czemu tak nie lubisz blondi? – zmieniam temat i patrzę na nią z zaciekawieniem.

- Ona przyjaźni się z byłą Zbyszka.  – mówi niechętnie Kamila.

- No, proszę, a myślałam, że już nic mnie nie zaskoczy.

- Uważa, że odbiłam chłopaka jej przyjaciółce.
- A tak było? - Kamila chyba nie spodziewała się tego pytania.
- Zbyszek już nie był z nią, jak go poznałam. Z Sylwią od razu się nie polubiłam. Ona chyba miała nadzieję, że oni jeszcze się zejdą.
- Aha. - poruszam brwiami i zaczynam się śmiać. - Spoko, nie przejmuj się.
- Ona nie jest taka, na jaką wygląda. - mówi całkiem poważnie.

Przez kolejnych parę dni praktycznie każde moje spotkanie z Michałem kończyło się na jakimś szybkim numerku. Wypróbowaliśmy biurko w moim gabinecie, konstrukcję ścian w męskiej szatni, tylną kanapę zarówno w jego, jak i w moim samochodzie, nie wspominając o moim mieszkaniu. Seks bez zobowiązań?
W sumie coraz bardziej zaczyna mi się to podobać. Nasze stosunki z Michałem są dość dziwne - przy kimś w jednej chwili możemy zachowywać się jak najlepsi przyjaciele, a w drugiej kłócić jak najgorsi wrogowie. Sytuacja zmienia się, kiedy zostajemy sami. Wtedy nie liczy się nic oprócz pożądaniem. Właśnie siedzę na treningu chłopaków. Wieczorem mieliśmy jechać we czwórkę na jakieś zakupy czy gdzieś, nie słuchałam wczoraj Kamili. Całkiem przypadkiem dowiaduję się właśnie od Zbyszka, że blondi przyjechała na kilka dni. Domyślam się, że Michał raczej nie wpadnie wieczorem.

- To, co idziemy dziś do tego kina? – Bartman zwraca się do mnie sięgając po Redbull’a.

- Do kina?
- No, chyba Kamila rozmawiała z Tobą? Kino, w nim się ogląda filmy, mówi Ci to coś?- traktuje mnie jak idiotkę.
- Zabawne kurwa, bardzo zabawne. - wkurzył mnie. - Jak chcecie to możecie sobie iść.

- A Ty? – pyta Kubiak.

Teraz to ja patrzę na niego jak na idiotę. Chyba nie myśli, że pójdę z nimi, jako piątek koło u wozu. Nie mam ochoty na żadne jego gierki.

- Już mam plany na wieczór. – próbuję go zmyć.

- Jakie? – nie ustępuje.

- Nie powinno Cię to interesować.

- Jakaś randka chyba się szykuję. – podśmiewa się Zbyszek po czym odchodzi. Kubiak dziwnie mi się przygląda.

- No, co?!

- Nic. – mówi oschle. - Myślałem, że...

- Co myślałeś? - przerywam mu - Może jeszcze mamy wziąć jedną kanapę z Sylwią? Raz obejmiesz ją, potem mnie - milczy. –  Daj spokój.

Nic nie odpowiada, jedynie kręci głową. Wraca do ćwiczeń, a ja ponownie zastanawiam się, co to jest tak właściwie między nami. Romans? Przecież nas nie łączy nic poza seksem. Żadne z nas nie czuje do siebie nic poza pożądaniem. Ba, my nawet za bardzo za sobą nie przepadamy... Wracam do gabinetu. Przejrzałam wszystkie potrzebne dokumenty, więc korzystam z okazji i rozmawiam chwilkę z Zuzką na skype. Opowiadam jej o Kubiaku, a raczej o tym, co robimy. Jest bardzo zaskoczona, nie może w to uwierzyć.

{ - Wiolka! }

- Przestań. Już nasłuchałam się od Kądzia.

{ - Jak to? To on wie?! }

- A co w tym takiego dziwnego?

{- I jak zareagował?}

- Wkurzył się. Nie wiem czemu, ale był zły.

{ - Może  jest zazdrosny? – zaczyna się śmiać, a chwilę później robi minę jakby palnęła jakąś gafę. }

- Niby o co? Czemu miałby być?! – teraz to ja jestem zaskoczona.

{ - Przecież wiesz. }

- Nie wiem? – nie mam pojęcia, o co jej chodzi.

{- Oj dobra nieważne…}

- No, mów. – nienawidzę, gdy ktoś coś zaczyna i nie kończy.

{- Ty naprawdę nie widzisz tego jak on Cię traktuje?}

- Jesteśmy przyjaciółmi.

{- Przecież widać, że między Wami jest coś więcej niż przyjaźń. }

- Wcale, że nie… - mówię bez zastanowienie.

{- Jak to nie?! No, Proszę Cię! }

- Michał jest szczęśliwy z Magdą.

{- Dlatego, że ciągle powtarzasz, że nie chcesz się wiązać}

- Bo nie chcę!

{-No, właśnie. A on woli mieć Cię, jako przyjaciółkę niż jakby miał Cię stracić.}

- Wymyślasz. Żadne z nas nic do siebie nie czuje. Tzn. może ja ostatnio coś, ale Michał na pewno nie…

{- Czekaj, czekaj. Coś do niego czujesz?! – przerywa mi i podłapuje moje słowa}

- Sama nie wiem, chyba zaczynam się gubić w tym wszystkim.

{- I dlatego wyswatałaś go z Magdą? A wcześniej z tymi innymi? Chciałaś go odsunąć od siebie! A teraz pchasz się w ten romans.}

Milczę. Nie wiem, co powiedzieć. Może tak to wygląda, ale przecież to nie tak…

{ -Jak chcesz to udawaj dalej, uciekaj, ale Michał od dawna czuje do Ciebie coś więcej. Każdy to zauważył. Każda jego dziewczyna przypominała Ciebie }

- Niby która?! – zaczynam się denerwować – żadna nie była do mnie w ogóle podobna.

{ - Nieważne. Jeszcze się przekonasz. Lepiej mów, co zamierzasz! Przecież to Ty z nas zawsze byłaś najporządniejsza, a teraz ten romans?! }

- Nie romans.

{ - A no tak. Seks bez zobowiązań. Tylko, kochana, on kogoś ma, więc to się nazywa romans.}

Wzruszam ramionami i odwracam głowę.

{- Ej, Mała, skoro jesteś pewna tego, co robisz to czym się martwisz?}

- Rzecz w tym, że niczym. Rozumiesz? Nawet przy jego narzeczonej nic nie czuję, a chyba powinnam?

{ - Uważaj na nią i na to, co robisz. }
- Wiem, wiem. Im mniej osób wie, tym lepiej.
{- To już ktoś wie?!}
- Bartman z Kamilą nas widzieli.
{ - Nieźle, ale chodziło mi oto, żebyś się w nim nie zakochała...}

- Na pewno nie.

{ - A jak on się zakocha?}

- On kocha ją, nie mnie.

{ - Jakby kochał to by nie zdradzał.}

- Skąd bierzesz te swoje mądrości?! Widzę, że to Ty się zmieniałaś i to, aż za bardzo. To ja Ciebie nie poznaję! Gdzie moja Zuzka?!

{ -Zuzka jest jak była. Nie martw się. To ja się martwię o Ciebie…}

- Nie musisz.

{ -Za to muszę kończyć. Trzymaj się Wioluś. Nie rób nic głupiego! }

Tak jak się spodziewałam przez te kilka dni Kubiak zajmował się Sylwią, a ja miałam czas na pracę. Popołudniu mam spotkanie biznesowe, ale wcześniej czeka mnie randka… Na kawie razem nie byłyśmy, ale Sylwia nie dała za wygraną i umówiła mnie z tym całym Bartkiem. Początkowo miała to być kolacja, lecz udało mi się z tego wywinąć, więc idziemy na obiad.

Wchodzę do restauracji, a kelner prowadzi mnie do stolika. Moim oczom ukazuje się wysoki, przystojny brunet. Jestem mile zaskoczona. Zamawiamy jedzenie i rozmawiamy. Niestety, z tym jest już trochę gorzej. Czuję się jak na jakimś przesłuchaniu. Bartek pyta o wszystko i jest niezadowolony, że często go zbywam. Oddycham z ulgą, gdy prosi kelnera o rachunek.

- Może pójdziemy do kina? – proponuje, gdy wychodzimy na zewnątrz.

- Niestety, nie mogę. – uśmiecham się delikatnie. – Niedługo mam ważne spotkanie. Sam, więc rozumiesz – praca.

- Może następnym razem. – w jego oczach widzę, że kolejny raz go zawodzę. Chyba jest nieprzyzwyczajony do odmowy.

- Miło było Cię poznać. – wyciągam do niego rękę. Zamiast odwzajemnić mój gest całuje mnie w policzek
i odprowadza do samochodu.
- Cześć. - mówię z wymuszonych uśmiechem.

- Do zobaczenia. – mówi, po czym otwiera mi drzwi.

Czuję się jak ostatnia suka. Bartek to sympatyczny chłopak, starał się, a ja jedyne o czym myślałam to, to żeby jak najszybciej od niego uciec.

Spotkanie biznesowe również okazało się kompletną klapą. Jestem wściekła. Mam dość dzisiejszego dnia. Zajeżdżam do sklepu, kupuję butelkę wina i wracam do domu. Jest wieczór. Podjeżdżając pod blok zauważam palące się światło w salonie. Rozglądam się po parkingu i nigdzie nie zauważam samochodu Zbyszka. Wchodzę do mieszkania i pewna, że Kamila jest sama od razu daję upust nerwom.

- Co za gówniany dzień! – krzyczę ściągając buty w przedpokoju. – Najpierw ta nieszczęsna randka, potem te spotkanie. Czy Ty sobie wyobrażasz, że ten pieprzony bufon nawet nie spojrzał na mój projekt?! Nie zaglądając do niego stwierdził, że podpiszę go, jeżeli omówimy szczegóły w hotelu! Co za kutas! Jeśli myśli, że pójdę z nim do łóżka to się grubo myli! Pożałuje tego! A jak prace w gabinecie? – wchodzę do salonu. Przy stole oprócz Kamili siedzi Kubiak z Bartmanem, a ja przystaję i nie wiem, co powiedzieć. Patrzę na nich zaskoczona.

- Cześć – mówi po chwili Zbyszek.

- Cześć – odpowiadam. Patrzę na Michała i na moich ustach pojawia się uśmiech. Nie widziałam go kilka dni. Chyba trochę stęskniłam się za nim. Siadam z nimi i opowiadam o całym zajściu z przedstawicielem firmy. Reagują podobnie do mnie.

- Co za dupek! – komentuje Kamila. – Wszystko przez to, że faceci myślą nie tym, co trzeba…

- Kochanie nie wszyscy – Zbyszek poprawia Kamę.
- Zobaczą ładną dziewczynę to od razu muszą ją zaciągnąć do łóżka.
- Bo mają nas za idiotki, które tylko to potrafią. - przytakuję Kamili.
- Przesadzacie. Kochanie, ja taki nie jestem. - przymila się Bartman.

- Taaa… - patrzę na nich i zaczynam się śmiać z miny Zibiego.

- A co z randką? – pyta Kubiak.

Spoglądam na niego i widzę ciekawość w jego wzroku.

- Czy ja się Ciebie pytam, co u Sylwii?! – co on sobie wyobraża? Chyba nie myśli, że jestem jego własnością.

- Ej, tylko się nie kłóćcie. – mówi Kamila.

- Tylko pytam. Nie wyglądasz na zadowoloną.

- Nie martw się. Następne będę lepsze. Dużo lepsze. – zapada cisza. - A co Ty tu robisz tak właściwie? Sylwia już wyjechała czy co?  – zwracam się do Miśka.

- Tak. – odpowiada spokojny.

- Już?! Szybko się zaspokoiliście... - Na twarzy Michała pojawia się cwaniacki uśmiech. Chyba nie myśli, że jestem zazdrosna. - No co?! - mówię po chwili.
- Nic, zupełnie nic. - odpowiada rozbawiony.
- Oj, biedny Kubiaczek został sam. Teraz znowu będziesz miał czas na inne przyjemności - Kamila ze Zbyszkiem kręcą głowami i nie wiedzą, o co nam chodzi.

- Nie zostałem sam.

- A no tak, znowu będziesz chodził cień w cień za Bartmanem.

- Przeszkadza Ci to?

- Nie, przecież znowu będziesz tu częstym gościem. A ja tak tęskniłam za Tobą. – mówię z ironią w głosie.

- Wiem o tym. Widzę.– wystawia mi język - Będę miał czas na wszystko, na wiele przyjemności. Nie martw się zdążysz się mną nacieszyć. – puszcza mi oczko.

- Nie mogę się doczekać. Tylko pamiętaj, że to ja ustalam... -  dopiero teraz gryzę się w język.
Cholera, czy ja zawsze muszę powiedzieć coś za nim pomyślę? Mierzymy się z Michałem wzrokiem.

- No nie! – mówi po chwili Bartman.

- Co nie? – pytam z zaskoczeniem.

- Wy!

- Co my? – Bartman po polsku proszę.

- Ja pierdole, wiedziałem!

No, pięknie. Zbyszek z Kamilą już wiedzą, ale co tam. To Kubiak ma powody do zmartwień nie ja.
W przeciwieństwie do niego ja jestem wolna i mogę robić, co tylko chcę. Niech on się tłumaczy.

- Mamy jeszcze jakieś wino? – od razu zmieniam temat.

- W lodówce chyba jeszcze jakieś jest. – odpowiada zadowolona Kamila.
Widzę jak na nas patrzą. Michał jest zmieszany. Miał nadzieję, że nikt się o tym nie dowie. Idę do kuchni. Po mieszkaniu rozbrzmiewa się dźwięk dzwonka do drzwi.

- Otwórzcie! – krzyczę do nich.

Chwilę później Kamila krzyczy, że to do mnie. Idę do przedpokoju i zamieram. Stoję jak wryta. Chłód przeszywa moje ciało. Dobrze, że nie wzięłam ze sobą wina, bo na pewno z hukiem wylądowałoby właśnie na podłodze. Zamykam oczy z nadzieją, że to zwykłe przywidzenie. Wciąż nie wierzę w to, co widzę. Zaciskam zęby. Jedyne, co mam przed oczami to wydarzenia sprzed prawie dwóch lat...
___________________________________________________________________________________
Dodaję dzisiaj, bo w sobotę nie będę miała na to czasu...
Ten rozdział to taki trochę zapychacz..., ale przecież i takie, niestety, czasem muszą być...
Najważniejsze, żeby było ich jak najmniej :). Następny już w poniedziałek :). 
Pozdrawiam Was serdecznie :*