Rozdział 12

  < M u z y k a > 
Nie uda nam się mieć wszystkiego na raz,
Los mówi stop i wracamy na start ...

Budzę się z nadzieję, że był to tylko sen. Piękny sen, który nie może okazać się rzeczywistością. Patrzę na śpiącego obok Michała i z niedowierzaniem kręcę głową. W myślach wyzywam się od skończonych kretynek. Nie wiem, jak mogłam na to pozwolić. Siadam i chowam twarz w dłoniach. Znowu to samo. Najpierw Kubiak, teraz Kądziu, ani z jednym ani z drugim nie powinna byłam się przespać. Chcę wstać z łóżka, ale uniemożliwia mi to dłoń Michała, którą czuję na swoim nadgarstku.

- Dzień dobry. – mówi zaspany, po czym odwraca się w moją stronę i posyła mi swój firmowy uśmiech, przez co wzbudza we mnie jeszcze większe poczucie winy.

- Hej. – mówię po chwili, po cichu.

- Co jest? – otwiera szerzej oczy słysząc ton mojego głosu.

- Michał…  - nie wiem, co powiedzieć, jedynie wzdycham – My nie powinniśmy byli.  To…, to nie powinno było się zdarzyć. – nie pamiętam kiedy ostatnio czułam się tam zmieszana i zakłopotana.

- O czym Ty mówisz?! – wyraźnie się denerwuje.

- Ty masz Magdę, a ja…

- A Ty Kubiaka? – pyta z wyrzutem.

- Nie! – krzyczę. – Nie mam Kubiaka. Kubiak ma narzeczoną, a Ty dziewczynę! – denerwuję się. – A ja… - Głęboko wzdycham. -  A ja nie chcę się wiązać. Nie jestem gotowa na związek.

- Rozumiem. – odpowiada oschle.

- Właśnie nie rozumiesz! To wszystko nie tak miało być!

Nic nie odpowiada. Wstaje i zaczyna się ubierać. Po jego minie widzę, że jest zły, w sumie to nawet mu się nie dziwę. Sama jestem wściekła.

- Ja nie chciałam niszczyć tego, co było między nami, rozumiesz? - Kądziu odwraca głowę w moją stronę. - Nie chciałam zniszczyć naszej przyjaźni. Jesteś dla mnie bardzo ważny. Ja nie umiem tego opisać, ja nie wiem, co czuję… - mówię bezradnie po czym siadam na łóżku i podciągam nogi pod brodę.

- W porządku. Masz rację. – podchodzi i obejmuje mnie, a chwilę później całuje mnie w czoło.– Poniosło nas, to nic nie znaczyło. – głaszcze mnie po włosach. - Niczego nie zniszczyliśmy.  – dodaje po chwili.

Kręcę jedynie głową. Doskonale wiem, że właśnie wszystko zniszczyłam, bo nie umiem spojrzeć na niego tak, jak kilka tygodni temu…

Niedługo potem zjadamy śniadanie. Podczas, którego zachowujemy się jak, gdyby nic się nie wydarzyło. Ostatnio mam w tym coraz większą wprawę. Kamila niczego się nie domyśla.

- Muszę jechać. – mówi Kądziu, poczym wstaje i kieruje się do wyjścia.
Ubiera się, a między nami panuje cisza.

- Do zobaczenia. – łapie go za rękę, kiedy otwiera drzwi i tak po prostu chce wyjść.

Michał odwraca się w moją stronę, a nasze spojrzenia się spotykają. Kładzie rękę na moim karku i przysuwa mnie bliżej siebie. Nachyla się i składa pocałunek na moim policzku. Instynktownie przechylam delikatnie twarz i czuję jego wargi w kąciku moich ust. Tkwimy tak bez ruchu, lecz po chwili Michał odsuwa się ode mnie i wychodzi. Czuję się podle. Na jego jedynego mogłam liczyć i tak po prostu go straciłam, nie walczyłam. Jestem zła na siebie.

- Idiotka. – mówię kolejny raz patrząc na swoje odbicie w lustrze.

- A Tobie, co? – pyta z rozbawieniem Kamila.

- Masz jakieś plany na dziś?

- Nie.

- To dobrze. Idziemy wieczorem do klubu.

- Co?

- Muszę się napić. – to jedyne, co przychodzi mi na myśl. Tyle czasu do nikogo nic nie czułam, bawiłam się facetami i wychodziło mi to dobrze. Nie cierpiałam, a teraz zaczynam coś czuć do Michała i musze się tego pozbyć. On jest szczęśliwy z Magdą. Nie mogę zepsuć ich związku. Kądziu na to nie zasługuje.

Podjeżdżam pod blok chłopaków po Kamilę. Postanowiłyśmy jeszcze przed imprezą pójść na siłownię. W dresie, adidasach, w niechlujnym koczku i z nieznacznym makijażem idę w stronę windy.

- Wiola?! – przy windzie odwraca się do mnie zdziwiony Kubiak. – Nie poznałem Cię!

- A co tylko Wy możecie chodzić w dresach?! – patrzę na niego spod byka.

- Nie…, pewnie, że nie. – duka po chwili. – W sumie to wyglądasz całkiem seksownie. – zjeżdża mnie wzrokiem z góry na dół, a kiedy go wymijam doskonale wiem, że jego wzrok zatrzymał się na moim tyłku. Opięte dresy jeszcze bardziej go podkreślają.

- Czego nie mogę powiedzieć o Tobie. – uśmiecham się do niego. – Ten Twój dresik odbiera Ci cały urok – zaczynam się śmiać.

Nic nie odpowiada, jedynie przygryza wargę.

- Jak tam noc? Jak Kądziu? – pyta po chwili.

- Bardzo dobrze. – uśmiech nie schodzi mi z ust.

Pukam do drzwi Zbyszka. Wspinam się na palce i całuję Kubiaka w policzek.

- Pozdrów Sylwię. – szepczę mu do ucha, a kiedy Zibi otwiera w drzwi, zadowolona ich wymijam i wchodzę do środka.

Siedzimy z dziewczynami w klubie i bawimy się w najlepsze. Zamawiamy kolejne drinki, a humory coraz bardziej nam dopisują. Razem z nami jest dziewczyna Czarnowskiego - Kinga, dziewczyna Łasko - Milena, dziewczyna Malinowskiego - Olimpia oraz dziewczyna Polańskiego - Justyna. Żartujemy i śmiejemy się bez oporów, gdy temat schodzi na facetów.

- Za najgorsze zło tego świata i największą zmorę w życiu każdej kobiety. – wznosi toast Olimpia.

- Oczywiście w dalszy ciągu chodzi o facetów? – upewnia się Milena.

- Nie chcę wiedzieć, co zrobił Mateusz, ale pijemy. – Zaczyna się śmiać Kamila.

- Olimpia ma rację. Faceci wszystko komplikują, mieszają i psują…  - mówię i upijam swojego kolorowego drinka.

- O czym mówisz? – pyta zaciekawiona Kamila.

- Nieważne. – zrezygnowana spuszczam wzrok, a w głowie mam wczorajsza noc. Dotykam placem ust i przypominam sobie pocałunki Michała. Stop! Muszę przestać o nim myśleć.

Kilka drinków później, dużo piosenek później wszystkie jesteśmy już trochę pijane.

- Muszę Ci powiedzieć, że na początku to wcale Cię nie lubiłam. – wyznaje Kinga.

- Miło mi – stukam się z nią drinkiem.

- Już tak nie myślę. Serio, jesteś całkiem fajna.

- Fajniejsza od Sylwii. – mówi Kamila, na co krztuszę się drinkiem. Mam nadzieję, że nie wskoczy zaraz z czymś głupim.

- Blondi jest beznadziejna! – powoli udaję się powiedzieć Justynie.

- No! Dobrze, że jej tu nie ma. – mówi Milena.

- Co Wy do niej macie? – nie rozumiem czemu tak jej nie lubią.

- Jest sztuczna, denerwująca, kłamie, kręci… - zaczyna wymieniać Kinga.

- Nie widzisz tego? – pyta Milena.

- Nie! Teraz jest etap przyjaźni . – Justyna zaczyna się śmiać.

- Wszystko przed Tobą. – wtrąca Milena.

- Wiola lubi Sylwię. W końcu mają coś wspólnego… - Kamila upija drinka.

- Zamknij się – przerywam jej zła, ale dziewczyny na całe szczęście nie zwracają na to w ogóle uwagi.

Nie wiem, ile wypiłyśmy od tamtej pory, ale alkohol daje już mocno o sobie znać.

- Idziemy od domu. – próbuję wyciągnąć Kamilę z parkietu.

- To jeszcze po jednym? Na pożegnanie! – mówi Olimpia.

- Pijemy! – krzyczy Kinga.

Siadamy przy stoliku i zamawiamy ostatnią kolejkę. Naszą uwagę zwraca Kamila, która dzwoni po taxi…

- Halo?! Taksówka? Proszę po mnie przyjechać. – poczym dostaje czkawki. – Załatwione!

- Na pewno, bo przyjadą! – zaczynam się śmiać.

- Pijaku, nie powiedziałaś gdzie jesteśmy! – wtrąca Justyna.

- Spokojnie! – Kamila upiera się przy swoim i wznosi kolejny toast. – Za nas! Za spotkanie i oto, aby było ich jak najwięcej!

- Za nas! – mówimy roześmiane chórkiem.

Dziewczyny wsiadają w swoją taksówę i odjeżdżają, a ja nigdzie nie zauważam drugiej. Chwiejnym krokiem Kamila ciągnie mnie w drugą stronę.

- I gdzie ta Twoja taksówka, co? – zaczynam się śmiać, kiedy potyka się i ledwo, co ją utrzymuję.

- Ooo, tam! – wskazuje palcem w bliżej nieokreślonym kierunku.

Rozglądam się i zauważam opartego o samochód Zbyszka z Kubiakiem.

- Głupia, to po nich zadzwoniłaś?! – pytam zdziwiona.

- Ale się załatwiłyście! – mówi rozbawiony Zbyszek, gdy podchodzimy bliżej.

- O! Pan taksówkarz! – Kamila rzuca mu się na szyję. – Stęskniłam się. Proszę mnie zawieźć do domu. A najlepiej do łóżka. - Wpija mu się w usta, lecz po chwili się odsuwa, bo znowu dostaje czkawki.

- No, ładnie. – stwierdza Bartman. Bierze ją na ręce i wsadza do samochodu.

- Chodź. – mówi Kubiak po czym wyciąga rękę w moją stronę.

- Chciałbyś.– wymijam go, ale akurat teraz muszą poplątać mi się nogi…

Czuję jak lecę do przodu, a ręce Michała ratują mnie od upadku.  Łapie mnie w ostatniej chwili.

- Musisz być taka uparta? – patrzy mi w oczy.

- A co chcesz być moim rycerzem na białym koniu?! A może księciem? – pytam całkiem poważna.

- Rycerz, książę, co za różnica? Jedynie nie na koniu, ale chociaż w białym samochodzie. – mówi rozbawiony Bartman.

- Ty się lepiej zajmij swoja księżniczką, a nie się mieszasz. – wystawiam mu język i wsiadam do samochodu.

***

Podjeżdżamy pod blok dziewczyn. Zbyszek mówił, że weźmie Kamę do siebie. Po drodze jeszcze bardziej je wzięło. Kamila zasnęła, a Wiolka śpiewała nam cały czas i przedrzeźniała mnie jak tylko mogła.

- To Ty jedź z Kamą, a ja ją zaprowadzę. – mówię, kiedy pomagam wysiąść Wioli. - Dam sobie radę.

- Na pewno?

- Tak, wrócę taksówką.

Zbyszek po chwili odjeżdża. Wiola siada na ławkę pod blokiem.

- Ej, chodź do środka! – mówię do niej.

- Nie chcę do środka. – zaczyna droczyć się ze mną. – Tu jest lepiej, chłodniej.

- Niedobrze Ci?

- Dobrze. – oburza się.

- To chodź!

W windzie nie odzywa się do mnie ani słowem. Obraziła się, że na siłę ciągnąłem ją do klatki. Winda zatrzymuje się, a kiedy tylko z niej wysiadamy zaczyna się głośno śmiać.

- Pobudzisz wszystkich! – mówię kręcąc głową.

- My nie śpimy, to oni też nie muszą.

Zaczyna tańczyć do jakieś nuconej pod nosem melodii.

- Kubiak! Patrz! - nagle otwiera torebkę i wysypuje z niej wszystkie rzeczy na podłogę.

- Co Ty robisz?! – podchodzę do niej i wyrywam jej torebkę z ręki.

- Nie mam kluczy! – siada pod ścianą i ściąga szpilki.

- Jak to nie masz kluczy?!

- Nie mam. – rozkłada bezbronnie ręce. – Kamila ma, a Kamili nie ma to i kluczy nie ma. – robi smutną minę i wygląda przy tym jak dziecko, któremu zabrano ulubioną zabawkę.

- I co teraz?

- Nie chcę spać na klatce. – mówi smutna, a ja nie mogę zapanować nad śmiechem.  - Nie śmiej się ze mnie! To wszystko Twoja wina! – robi się poważna i zła.

- Jak to moja wina? – pytam zaskoczony.

- Bo, to zawsze jest Wasza wina! Faceci…, z Wami źle, bez Was jeszcze gorzej. Dupek z Ciebie Kubiak wiesz?! – zaczyna się śmiać.

- Wiem. – odpowiadam, bo wiem, że i tak ta rozmowa nic nie da.

- Jestem wredną suką. – mówi po chwili smutna.

- Nie mów tak.

- Kubiak?

- No, co?

- Masz mnie za dziwkę?

- Nie.

- Fakt… - mocno nad czymś myśli -  Dziwka bierze kasę, a ja nie. Kubiak!

- No, co?! – pytam już poirytowany tą ciągłą zmianą jej humorów.

- Masz mnie za kurwę?!

Patrzy mi głęboko w oczy. Jest poważna. Nawet nie zdążam odpowiedzieć na jej pytanie, bo zaczyna czkać. Taka nieporadna jest jeszcze bardziej urocza. Dzwonię po taksówkę. Biorę ją na ręce i idę z nią do windy.

- Dokąd mnie niesiesz?! – próbuje się wyrywać.

- Do łóżka. – odpowiadam jej rozbawiony.

- Ja nie pójdę z Tobą do łóżka. Jesteś dobry, ale więcej nie idę.

- Dobry? Tylko tyle? – zaczynam się z nią droczyć.

- Masz narzeczoną, a mnie już nie bawi bycie kochanką.

- Nie jesteś kochanką.

- Czyli jednak masz mnie za dziwkę!

-Wcale, że nie.

- Życie jest do dupy – mówi smutna. -  O! – czkawka o sobie przypomina i zaczyna się śmiać – Kubiak!

- Co, Małek?!

- Jak coś to Mała nie Małek! – poprawia mnie grożąc mi przy tym palcem – Jesteś taki słodki miś, wiesz?
Uśmiech pojawia się na mojej twarzy, a na te słowa robi mi się ciepło w środku.

- Słodki , ale niedobry! Wredny! Okłamałeś mnie! – znowu robi się poważna. – A tak Cię lubiłam!

- Już mnie nie lubisz?!

- Mogłam się w Tobie zakochać! – zaskakuje mnie tym. – A teraz Cię nie lubię!– znowu zaczyna mnie przedrzeźniać, a przez ten cały czas skubie mnie palcem w brzuch.

- Mówił Ci ktoś, że pijana jesteś marudna? Irytująca?

- Mówił Ci ktoś, że na trzeźwo jesteś drętwy? – dostaję pstryczka w nos.

- Ej!

- Spokój! – mówi przez śmiech, a chwilę później odwraca głowę i udaje obrażoną. – Wiesz, że znowu zniszczyłam coś bardzo ważnego w swoim życiu?

- O czym mówisz? – nie mam pojęcia o co jej chodzi.

- Znowu zostałam sama.

- Nie jesteś sama.

- Jestem… - mówi szeptem i wtula się we mnie.

Zasypia w taksówce. Nie chcę jej budzić, więc delikatnie i pomału wyciągam ją z samochodu. Jest taka delikatna i bezbronna. Kładę ją do łóżka, a sam idę pod prysznic. Nie mogę przestać o niej myśleć. Za każdym razem, kiedy zamykam oczy widzę ją. Jest taka… Taka inna niż dotychczas znane mi dziewczyny. Ma w sobie wiele sprzeczności. Nie wiem jak w takim małym ciele może być tyle wcieleń. Między nami jest coś dziwnego. Nawet nie wiem, co to jest. Wychodząc spod prysznica patrzę jeszcze na telefon i odpisuję na wiadomość Sylwii. Piszę jej, że u mnie wszystko w porządku, trening ok., i że ja też za nią tęsknię, a chwilę później kładę się obok Wioli. Przez chwilę jej się przyglądam, a rozmyśleń wyrywa mnie dzwonek jej telefonu. Szybko wstaję i szukam go w jej torebce. Nie chcę, żeby się obudziła.

- Halo?

- Wiola? – słyszę męski głos i dopiero teraz patrzę na wyświetlacz.

- O, siema Kadziu. Słuchaj, bo Wiola śpi. Nie będę jej budził. – zapada cisza. – Halo? Jesteś?

- Tak... Dobra, na razie.

Rozłącza się zanim zdążam cokolwiek odpowiedzieć. Kładę się z powrotem do łóżka. Wiola wtula się we mnie. Całuję ją w głowę, po czym zasypiam.
_____________________________________________________________________________________
Oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział :). Relacja Wioli i Kądzia? - przecież to byłoby zbyt proste, a w życiu nie wszystko jest proste, łatwe i przyjemne... Sylwia będzie pojawiać się, co jakiś czas, dlatego zastanawiam się czy nie warto dodać jej postaci do bohaterów. No, chyba że wolicie same ją sobie wyobrazić?
Następny w sobotę. Pozdrawiam :*