Rozdział 20

Ostatnie dni minęły jak z bicza strzelił. Kamila za wszelką cenę unikała tematu ciąży, a ja unikałam rozmowy z Zuzą. Musiałam w końcu powiedzieć jej, że nie przylecę na święta. Jutro jest ostatni mecz i to właśnie jutro wieczorem powinnam wsiadać do samolotu. Zuzia nie była zadowolona, była wręcz wkurzona, ale obydwie wiemy, że przez telefon nic nie osiągnie, a sama już nie przyleci. Będę musiała jej to jakoś wynagrodzić, ale na to przyjdzie jeszcze czas. Kubiak od naszej ostatniej rozmowy zrobił się dla mnie bardzo miły, co w gruncie rzeczy wcale mi się nie podoba. Jestem pewna, że coś za tym stoi. Swoją drogą wcale mi to do niego nie pasuje, dużo bardziej wolałam go w roli niegrzecznego chłopca. A może on nie jest niegrzeczny? Może wymyśliłam to sobie? A on udawał? Dostał to, co chciał i znowu może być sobą. Nie, to już w ogóle do niego nie pasuje. W głowie mam coraz większy mętlik. Poza Zuzką nikt nie wie o moich nowym planach. Kamila w dalszym ciągu myśli, że jutro wylatuje, dlatego dzisiaj organizuje nam naszą małą, własną Wigilię. Oczywiście nie zabraknie na niej Zbyszka i Kubiaka. Skoro zostaję w Żorach muszę zrobić duże zakupy. W końcu nie będę głodować tych kilka dni, a wręcz przeciwnie. Postanowiłam, że mimo iż będę sama to 24 grudnia będę miała prawdziwą Wigilię. Jutro wieczorem czeka mnie gotowanie i pieczenie. Wchodzę właśnie do mieszkania obładowana siatkami, a od progu słyszę podśpiewującą Kamę.

- Hej. – wchodzę do kuchni, a na jej widok uśmiech pojawia się na moich ustach.

- Hej, hej. – odpowiada równie zadowolona. – Dobrze, że jesteś. Pomożesz mi, bo mamy jeszcze bardzo dużo do zrobienia! – dopiero teraz odwraca się w moją stronę i wymierza we mnie łyżką – A co to za siatki?! Wszystko mamy. – mierzy mnie wzrokiem.

- Takie tam…, zakupy. – próbuję ją zbyć.

- Aha, dobra. Chodź. – robi mi miejsce na stole.

- To może lepiej ogarnę pokój? Nie będę Ci tu przeszkadzać.

W sumie wieczór jak wieczór. Przypomina jedną z naszych częstych kolacji, no może stół jest bardziej zastawiony.

- To od razu po meczu wyjeżdżacie? – spoglądam na Zbyszka i Kamilę, i widzę jak zaciska policzki. Nie podoba się jej ten temat, zresztą tak, jak i cały ten wyjazd.

- Zajedziemy tylko po rzeczy i jedziemy.

- Ty też od razu jedziesz? – zwracam się do Kubiaka, który kiwa twierdząco głową.

Bardzo dobrze. Będę miała spokój i wszystko będzie po mojej myśli.

- To Wesołych świąt! – uśmiechnięta wznoszę szklankę z sokiem.

- Wesołych. – odpowiadają i zaczynamy jeść.

Chłopcy już poszli, a my posprzątałyśmy. Wychodzę spod prysznica i idę do Kamili.

- Spakowana?  - siadam na jej łóżku i przyglądam się stojącej przy szafie walizce.

- Nie podoba mi się to wszystko. Wcale nie chcę tam jechać.

- Dasz radę.

- Najchętniej zostałabym tutaj, nawet sama...

- Sama to zostaję ja, a Ty masz powiedzieć Zbyszkowi.

- CO?! Jak to zostajesz? Tutaj? Sama? – zasypuje mnie pytaniami, a ja żałuję, że nie ugryzłam się w język. – Mowy nie ma! – kontynuuje. – To ja zostaję z Tobą!

- Mowy nie ma! – patrzą na nią i odpowiadam spokojnie. – Pojedziesz, spędzisz święta ze Zbyszkiem i jego rodzicami, powiesz mu i tyle.

- Chyba żartujesz.

- No, co?

- Nie powiem mu w święta. Jak Ty to sobie wyobrażasz? Przecież on wpadnie w szał. Nie, nie, mowy nie ma. – kręci głową.

- Nie przesadzasz? – spoglądam na nią. – Zbyszek nie jest taki. Poza tym musisz mu powiedzieć. Może i jest ślepy, ale prędzej czy później zauważy… - próbuję ją rozweselić.

- Lepiej później… Nie powiem mu teraz, nie tam…

- Jak będzie źle to jedno słowo i przyjadę po Ciebie.

- Mam coś dla Ciebie. – zmienia temat i wyciąga z szafki czerwone pudełko.

- Ja też coś mam. Czekaj. – wstaję i idę do swojego pokoju po prezent dla niej.

Wymieniamy się pudełeczkami i szczęśliwe niczym małe dziewczynki rozpakowujemy podarki.

- Wesołych świąt. – Kamila mnie przytula i całuje w policzek.

- Oby te święta były najpiękniejsze. Jestem pewna, że to będzie najlepszy prezent Zbyszka, jaki dostał. – nie ustępuję.

- Och, Wiola…

 < M u z y k a >

Mecz skończył się po naszej myśli. Gładko go wygraliśmy. Wszyscy w świetnych humorach opuszczamy halę. Właśnie tutaj postanowiliśmy się pożegnać.

- To jeszcze raz. Wesołych świąt! – mówi Zbyszek, po czym ląduję w jego ramionach.

- Mam nadzieję, że to będą Twoje najpiękniejsze święta. – szepczę mu do ucha, a kiedy odsuwam się od niego zarówno jego jak i moje spojrzenie wędruje na Kamilę. Obydwoje lekko się uśmiechamy.

- Też mam taką nadzieję. – odpowiada uśmiechnięty, po czym żegna się z Kubiakiem, a ja z Kamilą i odjeżdżają.

- To zostaliśmy sami. – słyszę za sobą głos Michała.

- Niezupełnie. – odwracam się do niego i rozglądam w koło.

- No, chodź do mnie! – na te słowa kładzie ręce na moich biodrach i przysuwa mnie do siebie. Przesuwa dłonie na moje plecy i mocno mnie przytula. – Wesołych Świąt, Mała. – szepcze i całuje mnie w czoło.

- Wesołych Świąt. Oby ułożyło Ci się z Sylwią. – nie jestem pewna swoich słów.

- Nie psuj chwili. – zaczyna się uśmiechać w ten swój uroczy sposób. – Mam coś dla Ciebie. – sięga do torby.

- Michał, ale…

- Nic nie mów. – ucisza mnie.

- Ale ja też coś mam. – dokańczam, a on unosi wzrok i uśmiecha się. Taka już jestem, że zawsze kupuję wszystkim prezenty. Tak się rozpędziłam, że nawet i dla Kądzia kupiłam… A przecież to już prawie miesiąc jak nie mamy ze sobą kontaktu.

- Otwórz jutro. – Misiek daje mi małe srebrne pudełeczko.

- Dobra… - mówię niechętnie. –  Ty możesz otworzyć, kiedy chcesz. – podaję mu prezent.

- Mogę teraz? – pyta, a oczy mu się święcą, jakby nie mógł się już doczekać. Kiwam twierdząco głową, a Michał rozchyla torebkę i wyciąga z nich pudełko z perfumami Hugo Bossa.

- Perfumy? – nie wiem, czemu przygryza wargę i pyta prowokująco.

- Są ładniejsze od tych nowych. – odpowiadam patrząc mu w oczy. Pachniał nimi wtedy nad morzem. Idealnie do niego pasują.

- Te nowe są od Sylwii.

- I wszystko jasne... – zaczynamy się śmiać i wciąż patrzymy się sobie w oczy.

- Też wolę te. – unosi nowe perfumy i całuje mnie w policzek. – Dziękuję. – nie odsuwa się i mówi to tak, że prawie dotyka ustami mojego policzka. - Jesteś kochana.
- Słucham?! - odsuwam się od niego. - Może powiedzieć o mnie wszystko, ale na pewno nie to, że jestem kochana...
- Wiem, co mówię. - kładzie rękę na mój policzek.

- Musisz już jechać. Zresztą ja też… 

- Odezwij się. – znowu całuje mnie w policzek. – A najlepiej ja to zrobię. – obejmuje mnie i odprowadza do samochodu.

Tak jak przypuszczałam cały wieczór zajęło mi gotowanie. Chciałam prawdziwych świąt, a teraz patrzę na tą stertę jedzenia i zastanawiam się, co ja z tym zrobię… Sama... Rozglądam się po kuchni i na całe szczęście nie zrobiłam dużego bałaganu, więc wszystko szybko doprowadzam do porządku. Prysznic i w końcu mogę usiąść z lampką wina przy choince, przy moich ukochanych lampkach choinkowych.

24 grudnia zaczął się od telefonu Kuby, który koniecznie musiał złożyć mi życzenia przed wyjazdem do rodziny. Rozmawiając z nim coraz bardziej zaczynałam tęsknić za Michałem. Kuba o nic nie pytał, nic o nim nie mówił, a i ja jakoś nie miałam ochoty zaczynać tego tematu, chociaż zjadało mnie od środka. Może powinnam zdzwonić do niego? W końcu są święta… Nie, chyba lepiej nie… Cały dzień męczyłam się z tymi myślami. Dokończyłam sprzątać mieszkanie. Przygotowałam stół i idę się uszykować. Nie będę, przecież siedzieć w dresach. Najadłam się, a nawet wszystkiego nie spróbowałam. W telewizji lecą te same filmy, co zawsze. Cisza, spokój… Zamykam oczy i opieram się o oparcie kanapy. Tego właśnie chciałam. Tyle ciągle dzieje się w moim życiu, a teraz w końcu czuję spokój. Niestety, niedługo…

- Słucham? – sięgam po telefon i kręcę głową, kiedy na ekranie wyświetla się Kubiak.

{- Wesołych świąt. }

- Już to mówiłeś… - zapada cisza. – Nie powinieneś siedzieć teraz przy stole? Z rodziną, z Sylwią…

{ - Powinnaś być u Zuzi. } – na te słowa wywracam oczami. Skąd on wie?

- Kubiak. Zajmij się sobą...

{ - Chciałem się upewnić, że wszystko w porządku. }

- Wszystko w porządku.
{- Otworzyłaś prezent?} - cholera! Prezent zapomniałam!
- Jeszcze nie. Dopiero to zrobię, a teraz wracaj do rodziny.
{- Mam nadzieję, że Ci się spodoba.}
- Dam Ci znać, a teraz cześć! – rozłączam się. Tak będzie najlepiej. Wyjmuję z torebki małe pudełeczko. Nalewam sobie drugą lampkę wina, sięgam po koc i opatulam się nim na kanapie. Otwieram je, a moim oczom ukazuje się prześliczna, delikatna złota bransoletka. Uśmiecham się i przejeżdżam po niej palcem.
- Jest śliczna. Dziękuję :). - piszę do Michała. Zapinam ją na nadgarstku i przyglądam się jej. Na prawdę jest śliczna. Po chwili moje myśli wracają do Kamili. Ciekawe czy powiedziała Zbyszkowi… Ciekawe jak rodzinna kolacja.

- Wszystko w porządku? Powiedziałaś mu? – wysyłam jej wiadomość. Ku mojemu zaskoczeniu długo nie muszę czekać na odpowiedzieć.

{ - Wszystko dobrze :). Nie powiedziałam. A u Ciebie? }

- U mnie ok. Masz mu powiedzieć! 3mam kciuki!

Znowu zaczyna dzwonić mój telefon. Otwieram oczy i spoglądam na zegarek. Musiałam przysnąć, ponieważ jest już późno, jest prawie 2 w nocy. Zaspana sięgam po aparat i automatycznie otwieram szerzej oczy. Nie mogę uwierzyć w to, że właśnie dzwoni Kądziu. Jestem w takim szoku, że jedynie wpatruję się w jego zdjęcie. Chyba robię to za długo, bo telefon przestaje dzwonić… Cholera! Dlaczego nie odebrałam? A może to i lepiej? Nie wiem, sama nie wiem… Znowu zaczyna dzwonić. Czuję się jak nastolatka. Biorę głęboki oddech i odbieram.

- Halo? – mówię niepewnie, bardzo niepewnie.

{- Myślałem, że nie odbierzesz…}

- Nie zdążyłam… - zapada cisza. – Wesołych świąt. – mówię po chwili.

{- Otwórz drzwi. Czeka na Ciebie prezent.} – rozłącza się. Prezent? Jaki prezent? O co mu chodzi? Jeszcze raz patrzę na telefon, aby upewnić się, że mi się to nie przywidziało. Mozolnie ściągam z siebie koc, wstaję i idę do drzwi. Spoglądam w wiszące w przedpokoju lustro i poprawiam roztargane włosy. Pomału otwieram drzwi i zamieram… Przede mną stoi on. We własnej osobie. Z wystraszoną miną niczym zbity pies. Nie mogę wydobyć z siebie słowa.

- Wesołych świąt. - uśmiecha się delikatnie.

- Co Ty tu robisz?!

- Wpuścisz mnie? - podchodzi bliżej, a ja czuję jak miękną mi kolana. Uchylam szerzej drzwi i pozwalam mu wejść...

_________________________________________________________________________________
Wiem! Wiem, że to jest zły moment na zakończenie rozdziału, ale inaczej nie mogłam... Następny w sobotę :). Pozdrawiam :* 

Zapraszam na nowy rozdział na: Sparkle in the eyes