Rozdział 17

< M u z y k a > 

***(Wiola)

Nie mogę uwierzyć w to, co właśnie się dzieję. Patrzę na Zuzię i czekam, aż w końcu coś powie.

- Nie wierzę! – odzywa się po chwili. – Przyjeżdżam do Ciebie pierwszy i od razu muszę wpaść na
niego?! – mówi przez zęby, a po jej głosie słyszę, że jest wściekła. – Właśnie tego chciałam uniknąć! Dlatego nie chciałam, żebyś pracowała w jakimś klubie!

- Uspokój się! – podnoszę głos. – Czemu przyleciałaś?

- Rozmawiałam z Kubą! – odwraca wzrok w moją stronę. – A Ty nic nie powiedziałaś! – jest wkurzona.

- Nie było o czym mówić.

- Jak to nie było o czym mówić?!

- Normalnie! – również unoszę głos. Na hale zaczynają schodzić się pozostali zawodnicy. Zauważam też Grodeckiego, który spogląda to na mnie to na zegarek. –  Zuza, ja muszę coś załatwić. Masz klucze.  – zaczynam szukać ich w torebce i jak zwykle nie jest to takie łatwe… Kucam i wysypuję jej zawartość na parkiet. – Napiszę Ci adres. Poczekaj na mnie.– Całuję ją w policzek.

- Okej. – obejmuje mnie ręką i idziemy w stronę wyjścia.

*** (Kubiak)

Dziewczyny zaczynają iść w naszą stronę. Widać, że między nimi jest duża więź. Zadowolone i przytulone są coraz bliżej. Mina Zuzy zmienia się, kiedy patrzy na Kurka. On również nie może oderwać od niej wzroku.

- Porozmawiajmy! –  Łapie ją za rękę, kiedy dziewczyny przechodzą tuż obok. Jest stanowczy i poważny.

- Co? – Zuza przystaje i unosi głowę do góry. – Chyba się przesłyszałam. Mówiłeś coś? – patrzy na niego z pogardą w oczach.

- Porozmawiajmy. – Kurek powtarza coraz bardziej zły.

- Odwal się. – wyrywa rękę. – Będę czekać. – zwraca się do Wioli i odchodzi w stronę wyjścia.

Między nami zapada cisza. Żaden z nas nie rozumie, o co tu chodzi.

- Wiola. – Bartek zatrzymuje Małą, kiedy i ona chce odejść.  – Ja muszę z nią porozmawiać… To moja siostra. – dodaje po chwili.

- Siostra?! Teraz Ci się o tym przypomniało?! – Wiolka spogląda na nas i zaczyna się śmiać. – A gdzie byłeś przez te lata? Nie bądź śmieszny. – odchodzi jak gdyby nic, a my stoimy zamurowani. Bartek nigdy nie mówił o siostrze, a znamy się przecież od lat. Żaden z nas nie wiedział o jej istnieniu... To wszystko wydaje się jeszcze dziwniejsze.

*** (Wiola)

Rozmowa z Grodeckim nie zajęła mi dużo czasu. Wracam do mieszkania najszybciej jak to możliwe. Wchodzę i widzę Zuzię siedzącą z Kamilą w salonie. Wyglądają na zadowolone. Widać dogadały się. Uśmiech samowolnie pojawia się na mojej twarzy. Wciąż nie wierzę, że Zuzka jest tutaj.

- To ja Was zostawię. – Kamila mówi na mój widok.

- Nie musisz. – słowa Zuzy mnie zaskakują. – No, co? Od Kamy dowiedziałam się więcej w godzinę, niż od Ciebie w 3 miesiące… - wyczuwam w jej głosie trochę żalu.

- I tak macie do pogadania, a ja jestem umówiona. – Kamila żegna się z Zuzią, po czym całuje mnie w policzek i wychodzi.

- Chyba naprawdę mamy do pogadania. – siadam obok niej i opieram głowę o jej ramie.

- Masz coś do picia?

Cała Zuzka. Uśmiecham się i wskazuję ręką na szafkę z alkoholem. Sama idę sprawdzić czy nie zostało nic w lodówce.

*** (Kamila)

- O cześć. – widok Kubiaka w mieszkaniu Zbyszka wcale mnie nie dziwi, ale widok Kurka i owszem.

- Cześć. – odpowiada, ale nie wygląda na zadowolonego.

- Przeszkodziłam Wam w czymś?! – zwracam się do nich, widząc ich miny. – Chciałam zostawić Wiolę samą z Zuzią.

- Zuza jest u Was?! – Kurek ożywia się i spogląda na mnie.

- No, tak. Czekałyśmy razem na Wiolkę. – siadam na kanapie. – To fajna dziewczyna. – dodaję.

- Daj mi adres. – Kurek wstaje i szybko zaczyna się ubierać.

- Kuraś, może to nie jest najlepszy pomysł? – zwraca się do niego Kubiak.

- Może lepiej porozmawiacie jutro? Na spokojnie? – dopowiada Zbyszek.

- A z czym ja mam czekać?! Aż zniknie na kolejne  5 lat?! – wyraźnie się zdenerwował. – Dasz mi ten adres?! – unosi głos i patrzy na mnie wrogo.

- Ej, wyluzuj. – Teraz to Zbyszek podnosi głos, a ja wciąż nie mam pojęcia, o co im chodzi. Spoglądam na Zbyszka i czekam na jakieś wyjaśnienia.

- To jego przyrodnia siostra. – mówi Kubiak, a ja jestem tak zaskoczona, że odbiera mi mowę.

*** (Wiola)

- Co teraz będzie? – Zuza nigdy nie owija w bawełnę.

- Z czym?

- Nie z czym tylko z kim.

- Nic, a co ma być? Muszę zapomnieć o nim, a Kubiak…  - nie chcę mówić tego na głos.

- Ci w tym pomoże? – wcina się w połowie zdania.

- Czemu przyleciałaś?! – próbuję zmienić temat. – Wiem, że nie tylko ze względu na mnie.

- Nie rób tego. Wiesz, że to wszystko pogorszy.

- A co jeszcze może pogorszyć?!

- Ty go kochasz, prawda?

Patrzę na nią i milczę. Czy kocham go? Sama próbuje sobie odpowiedzieć na te pytanie. Owszem, czuję coś do niego, ale czy to miłość? Nie mam pojęcia, a te słowa nie chcą przejść mi przez gardło.

- To nie ma znaczenia.

- Właśnie, że ma! Przecież on też Cię kocha!

- Przestań! – mówię zła. – Nie powiedziałam, że go kocham! - wypowiadając to przechodzi mnie dziwne uczucie. –  Powiedz lepiej, czemu przyleciałaś.

- Pamiętasz tego Włocha?! – kiwam twierdząco głową. – Bo ja nie powiedziałam Ci, że ona ma żonę…

- Co?! Tak się do mnie czepiałaś, a sama! Zuzia, nie wierzę! – milknę na chwilę i przyglądam się jej. – Czy my zawsze musimy się w coś wpakować?

- On się rozwodzi. – nie daje mi skończyć. – Dla mnie… - dodaje po chwili.

- Czekaj, pomału. To w czym problem?!

- Bo ja nie traktowałam tego poważnie… Nie tak poważnie, żeby zostawiał dla mnie żonę…

Chcę coś odpowiedzieć, ale słyszymy otwierające się drzwi. Chwilę później w salonie stają Kamila, Zibi, Kubiak i Kurek… Mina Zuzi wyraża wszystko, jakby mogła to właśnie pozabijałaby nas wszystkich. Przymykam oczy i czekam na to, co za chwilę się wydarzy.

- To Twoja sprawka? – zwraca się do mnie.

- Moja. – w odpowiedzi słyszę głos Bartka. – Daj mi 5 minut. – Mierzą się wzrokiem. Obydwoje są uparci i widać, że nie odpuszczą. W końcu to rodzeństwo i te same charakterki. – 5 minut. – powtarza.

- Nie więcej. – odpowiada bezuczuciowo Zuz.

Po chwili znikają za drzwiami mojego pokoju, a my siedzimy w salonie w kompletnej ciszy. Nikt nawet nie drgnie. Oni nie wiedzą, co powiedzieć, a ja czekam na rozwój akcji. Nie mam pojęcia, jak może wyglądać rozmowa Zuzi z Bartkiem, ale zdaję sobie sprawę, że wcale może nie być miło i kolorowo. Spodziewam się najgorszego.

- My chyba też musimy porozmawiać. – odzywa się w końcu Kubiak, lecz jego słowa zbijają mnie z tropu.

- Co? O czym? – jestem zaskoczona.

- Co wydarzyło się w Sopocie? – pyta Bartman, który najwyraźniej podziela opinię Michała.

- O jeny, a jakie to ma znaczenie.

- No, chyba przyjaźnimy się, więc chcielibyśmy wiedzieć o Tobie wszystko. – dodaje po chwili.

- Ja o Was prawie nic nie wiem i jakoś mi to nie przeszkadza. – próbuję go zbyć.

- A o co im chodzi? – Bartman kiwa głową i wskazuje na drzwi mojej sypialni.

- A to chyba sprawa między nimi? – zaczynam się irytować.

- Wiola, spokojnie. – Kamila łapie mnie za dłoń.

*** (Zuza)

Opieram się o parapet i przyglądam się przejeżdżającym samochodom. Kiedyś długo wyobrażałam sobie nasze spotkanie i tą rozmowę. Nieraz układałam sobie różne scenariusze w głowie. Staram się przewidzieć każdą jego reakcję i dopasować wszystko do niej. Z czasem zaczęłam sobie zdawać sprawę, że tak naprawdę wcale jej nie potrzebuję. Jest dobrze tak, jak jest. W głowie mam pustkę. Nie mam pojęcia, co mogłabym mu teraz powiedzieć. Od czego zacząć. Jedyne, co mogłabym mu teraz wykrzyczeć to, to jak bardzo nienawidzę siatkówki. To przez nią w domu prawie w ogóle nie było ojca, a potem i jego. Tylko ona się liczyła. Każdy zachwycał się ich sukcesami i nie zwracał uwagi na nic innego. Nie zwracali uwagi na mnie. Byłam sama, zdana tylko na siebie. Cały czas to samo jak nie trening to mecz, jak nie jakieś zgrupowanie to, co innego… Ciągle te same tematy rozmów, te same osoby i te same pytania. Żyłam w cieniu. Nic dziwnego, że mało kto wie o moim istnieniu. Z drugiej strony może i Wiola ma rację. W końcu nie próbowałam tego zmienić. Ba, przecież na początku cieszyło mnie to, że nikt mnie nie kontroluje, niczego nie zabrania i mogę robić to, co mi się żywnie podoba. Nie jedna nastolatka marzy o tym. Może gdybym wtedy porozmawiała, z którymś z nich, powiedziała o tym wszystkim, a nie uciekła to wszystko potoczyło by się inaczej. Jednak nie ma, co gdybać…

- Czego chcesz? – opieram się o parapet i nie mam zamiaru udawać, że chcę tej rozmowy.

- Czemu wyjechałaś? – Bartek siada na łóżku.

- Przecież wiesz. – odwracam się w jego stronę. – Twoja matka wyrzuciła mnie z domu.

Kręci jedynie głową i długo myśli nad tym, co powiedzieć.

- Wiesz, że to nie było tak.

- Nie? A skąd to wiesz? Przecież Was nigdy nie było… A, no tak. Wiesz to, co ona Ci powiedziała… - na mojej twarzy pojawia się cyniczny uśmiech. – Chętnie posłucham jak było …  

- Może inaczej… Czemu tak się zachowywałaś?

- Ale jak? – nie mam zamiaru niczego mu ułatwiać. A najchętniej skończyłabym już tą rozmowę.

- Te wszystkie imprezy, wracałaś pijana, ci wszyscy kolesie, zawaliłaś szkołę, mam wymieniać dalej?

- Oj Bartuś, Bartuś… Nic się nie zmieniłeś…. Wciąż jesteś naiwny..., jak dziecko. – patrzy na mnie z zaskoczeniem w oczach. – Nie masz o niczym pojęcia. Nie wiesz, co działo się w domu, co się działo ze mną.

- To mi wyjaśnij.

- Nie chcę! – unoszę głos. Naprawdę nie mam ochoty do tego wracać.

- Ale ja chcę! Chcę wiedzieć! Jesteś moją siostrą! A przez ponad 5 lat nie mieliśmy ze sobą żadnego kontaktu!

- Podziękuj za to swojej matce. – mówię oschle.

- Proszę. – podchodzi do mnie bliżej.

- Nie jestem gotowa rozumiesz?! Może kiedyś Ci wyjaśnię, ale nie teraz…

- Ale ja nie chcę Cię znowu stracić! – podchodzi jeszcze bliżej i łapie mnie za ramiona. – Czy Ty wiesz, co poczułem, kiedy  zobaczyłem Cię na hali? Jeszcze Twoja reakcja na mój widok… A Wiolka? Od początku dziwnie na mnie patrzyła. Dlaczego ona wie, a ja nie mogę? – w jego oczach jest żal, smutek.

Wzdycham. Nie wiem, co powiedzieć. Nie wiem, co zrobić. Spuszczam głowę, lecz od razu Bartek unosi mój podbródek do góry. Nagle słowa same zaczynają wypływać z moich ust.

- Wiem… Ja wiem, że mama Was okłamała i Wami manipulowała, a ja nawet nie próbowałam nic z tym robić. Wiem, że to nie Twoja wina…. Nie mam prawa obwiniać Ciebie ani taty. To tylko moja wina. – powtarzam. Bartek cały czas przygląda mi się uważnie i patrzy mi w oczy. – Może uda nam się to naprawić, ale to nie będzie łatwe. – nie wierzę w to, co mówię. – Możemy zacząć od nowa.

- Jak od nowa?

- Normalnie. Jesteś moim bratem, chcę żebyś był obecny w moim życiu, ale nie chcę wracać do przeszłości. Umiesz tak?!

- Nic nie rozumiem…, ale zgoda. – przytula mnie do siebie. – Obiecaj mi coś.

- Co?

- Jak będziesz gotowa to o wszystkim mi powiesz. Na pewno to zrobisz. – podkreśla ostatnie zdanie.

- Zgoda. – ciężko wzdycham i wiem, że szybko to, to nie nastąpi…

*** (Wiola)

Próbuję coś powiedzieć, ale do salony wchodzi Zuza z Kurkiem.

- Już?! – dziwi mnie ich widok. Minęło zaledwie kilka minut. Patrzę na nich. Są zadowoleni, uśmiechnięci, a to wszystko trwało zbyt krótko. Doskonale wiem, że Zuzia mu o niczym nie powiedziała.- Kura, kura… - kręcę głową.

- Co? – pyta siadając obok mnie.

- Głupia kwoka z Ciebie. – przytulam ją do siebie.

- Kuraś! Na to nie wpadliśmy! Ty też możesz być kwoką! – Zibi zaczyna się nabijać.

- Chyba kogutem. – podłapuje Kubiak.

- Wy to się lepiej zamknijcie. – odpowiada im Bartek i całą trójką wybuchają śmiechem.

- Jak dzieci… - kwituje Kamila.

Dla każdego jest to dziwna i dość niezręczna sytuacja, a mimo to staramy się jakoś w miarę zachowywać. Rozmawiamy przede wszystkim na neutralne tematy. Na wszystko potrzeba czasu. Żartujemy i śmiejemy się. Chłopcy poszli do siebie, a Kamila pojechała do Zbyszka. Mówiłam jej, że nie musi, ale uparła się. Nie wiem, czemu wciąż mieszka u mnie, skoro prawie cały czas jest u niego. Siedzimy z Zuzą w salonie na kanapie i rozmawiamy. Nie popieram tego jej pomysłu odnośnie Kurka. Nie może udawać, że nic się nie wydarzyło. Uważam, że w końcu powinna powiedzieć mu całą prawdę, ale wiem również, że do niczego jej nie zmuszę. Nieważne, co zrobi zawsze ją poprę i będę po jej stronie. Zuza nie odpuszcza. Cały czas truje o Kubiaku i Kądziu. Strasznie mnie zdenerwowała tym, że rozmawiała o tym z Kubą. Uległam jej i za jej namową próbowałam dodzwonić się do Kądzia. Chciałam z nim szczerze porozmawiać. Jednak tym razem to on nie odbierał. Wygląda na to, że wszystko zepsuliśmy. Jest mi z tego powodu strasznie przykro.

- Zawsze mówiłam, że przyjaźń damsko-męska nie istnieje. – opieram się o Zuzię.

- Mówiłaś, ze zawsze od seksu się zaczyna albo na nim kończy, ale istnieje – głaszcze mnie po włosach.

- U nas od seksu się zaczęła i na nim się skończyła. – wzdycham i odwracam się na bok. Po moim policzku spływa pierwsza, ale na pewno nie ostatnia dzisiejszego wieczoru łza.

- A co z Kubiakiem? – Zuz nie daje za wygraną.

- Tłumaczyłam Ci już. – mówię coraz bardziej zapłakana.

- Na pewno do niego nic nie czujesz?

- Na pewno!

Udało mi się namówić Zuz, żeby została kilka dni. Cieszę się, że dobrze dogaduje się z Kamilą. Właśnie jest u niej w zakładzie, a później jesteśmy umówieni na obiad. Wyrobiłam się wcześniej w pracy i postanowiłam zaczekać na nich w restauracji.  

*** (Kubiak)

Wchodzimy  do restauracji. Rozglądam się i od razu dostrzegam Wiole przy jednym ze stolików. Jest na czymś skupiona. Wygląda tak słodko i niewinnie. Zaczesuje włosy za ucho i robi to tak seksownie. Jej błyszczące włosy opadają swobodnie na ramiona. Uśmiecha się. Nie mogę oderwać od niej wzroku.

- Chodź. – przyjaciel poklepuje mnie po ramieniu.

*** (Zuza)

Podchodzimy do stolika i nie wierzę w to, co widzę.

- Cześć. – zwracamy się do Wioli.

- W końcu. – podnosi na nas wzrok. – Umieram z głodu! – wygląda na zadowoloną.

- Co Ty robisz? – nie kryję swojego zdziwienia. – Co to jest? – wskazuję na książkę, która leży przed nią.

- Książka? – zaczyna się ze mnie śmiać.

- To widzę… Co Ci się stało, przecież nie czytasz książek.

- Dziewczyny mnie przekonały. – odpowiada rozbawiona. Zamyka ją i przechyla w moją stronę.

- 50 twarzy Greya. – czytam na głos tytuł. – Nie wiedziałam, że musisz czytać, takie rzeczy. Kto jak kto, ale Ty? Chyba nie musisz się uczyć…

- Głupia. – delikatnie klepie mnie po udzie.

- Co to za książka? – zaciekawiają się chłopcy.

- I co? Warto przeczytać? – temat drąży też Kamila.

- Warto. Dobra…. Dobrze napisana. – Wiola zaczyna się śmiać.

- Do czego już doszłaś? Było już ostro? – upijam łyk wody, a Kamila zaczyna przekartkowywać książkę.

- Czytałaś! – Wiola ożywia się.

- Czytałam. – wystawiam jej język. – Lepiej mów kto jest Panem Grey’em. – poruszam znacząco brwiami.

- O kurde… - Kamila uśmiecha się pod nosem i przygryza wargę.

- Chyba doszłaś do ciekawej sceny. – zaczynam się śmiać.

- Pokaż. – Zbyszek zabiera jej książkę i zaczyna przeglądać ją razem z Kubiakiem.

- Lepiej nie.  – Wiola zaczyna się śmiać. – Jeszcze się nakręcisz i zamęczysz nam Kamilkę.

- Bardzo śmieszne. – Kamila oburza się niczym mała dziewczynka.

- Kubiak, teraz uważaj. Żadnych niezapowiedzianych wizyt. – Mała nie może powstrzymać się od śmiechu.

Michał patrzy się na nią. Chyba jest zły. Wiola mówiła, że nie lubi, kiedy zwraca się do niego po nazwisku.

- No, to jak? – nie daję za wygraną.

- Co jak? – Mała spogląda na mnie i marszczy brwi w ten jej śmieszny sposób.

- Kogo sobie wyobrażasz. – ponownie poruszam brwiami. Wiola uśmiecha się i kręci głową.

- Nie wiesz? – przygryza wargę. – Proszę Cię…  - widzę, że mnie prowokuje.

- Zastanawiam się, który. – no, to ma za swoje. Jej wyraz twarzy zmienia się, gdy wypowiadam te słowa. – Dobrze, że chociaż mają tak samo na imię, to pewnie łatwiej Ci się czyta…

- Zuza! – wytrzeszcza oczy i chyba właśnie chce mnie zabić.

- No, co Zuza? Nie myliłoby Ci się? A może wtedy to byłby trójkącik… A może już jest?

- Zamknij się! – jest zła.

- Pożyczę ją od Ciebie. – Bartmanowi nie schodzi uśmieszek z ust.

*** (Wiola)

Boże, ale z tej Zuzki to… Jak zawsze musiała wypalić z czymś głupi.

- Michał, a kiedy poznam Twoją dziewczynę? – Zuzia nie ustępuje i zwraca się do Kubiaka.

- Narzeczoną… – Kamila ją poprawia i zaczyna jeść swoją sałatkę.

- Faktycznie! Narzeczoną! Jak mogłam się pomylić… - kpi sobie z niego. – Dużo o niej słyszałam. – uśmiecha się. – Chciałabym ją poznać. – Michał zaczyna się wkurzać.

- Przestań. – warczę cicho w jej stronę. Uśmiecha się jeszcze bardziej, więc wiem, że mnie słyszy. Mój telefon, który leży na stoliku nagle zaczyna dziki taniec od wibracji. Spoglądam na ekran i rzędnie mi mina.

- Kto? – stałe pytanie Zuzy, kiedy ktoś dzwoni.

Kręcę głową i nic nie mówię. Odbieram.

- Cześć Magda. – staram się brzmieć w miarę naturalnie.

- Oho. – mówi Zuzka i wymienia spojrzenie z Kamilą. – Przedstawienie czas zacząć. – śmieje się, a ja tylko kręcę głową i stukam się w czoło.

- Da radę. Ma doświadczenie. – na Kamile również patrzę ze złością w oczach.

- Wszystko w porządku… Tak. Pewnie…  Do zobaczenia.

- Zaraz dostaniesz Oscara. Pięknie grasz. – Zuzia nie odpuszcza.

- Ta… Mogę udzielać korepetycje jak przyjaźnić się z dziewczynami  chłopaków z… - gryzę się w język. Bo co mam powiedzieć? Chłopaków, z którymi sypiam?

- Możesz uczyć jak być miłą dla byłych swoich chłopaków. – Kamila wtóruję Zuzce. – Zawsze warto poznać byłą...

- Nieważne ile będę Cię uczyć i tak nie będziesz miła dla Leny. – wystawiam jej język, a Zbyszek uśmiecha się pod nosem.

- Albo przyszłego chłopaka. – Zuzia zaczyna się śmiać. – Zawsze dobrze wiedzieć, komu go odbijasz.

- Skończ! Lepiej jedz. – kręcę głową. Kubiak chyba analizuje każde nasze słowo.

- Przyjaźnisz się z każdą dziewczyną swoich… chłopaków? – wypowiadając to drapie się po głowie. Chyba nie wiedział, jak ująć to w słowa.

- Nie. – mówię krótko. – Tylko z tymi, o których istnieniu wiem. – tym razem to ja podkreślam ostatnie wypowiedziane słowo.

*** (Zuza)

Muszę przyznać, że bardzo podoba mi się ten nasz obiad. Nie dziwę się Wiolce, że trzyma się z nimi. Dobrze, że poznała kogoś takiego. Bawi mnie Kubiak. Tak słodko się denerwuję. Przyglądam mu się i próbuję go rozgryźć. 

- No, ale przyznaję, że super macie ten gabinet kosmetyczny. - staram się rozluźnić atmosferę. - Na brak klientek chyba też nie musicie narzekać? Dziś przewinęło się tyle...

- Na razie... - mówi Mała.

- Na razie? - pytam z zaciekawieniem.

- No, aż im się znudzi. - Wiola upija wodę.

- Nie zaczynaj. - Kamila zwraca się do niej i odwraca wzrok.

- Co zaczynam? Przecież to prawda! Większość przychodzi tylko po to, żeby oblukać dziewczynę Bartmana.

- Poważnie? - Ziby wygląda na zaskoczonego.

- Przynajmniej zarabiacie.  - podsumowuje Kubiak.

- Racja.

- Co robimy wieczorem?

- A co proponujesz? – zwracam się do Kamili.

- Wieczorem jemy kolację u nas w mieszkaniu. – wtrąca Wiolka, a jej telefon znowu zaczyna dzwonić. – Ugotuję coś. – wstaje i odchodzi od stolika.

Nie wiem, które z nich jest bardziej zdziwione na te słowa. Wymieniają między sobą spojrzenia.

- Chyba przenocujesz dziś u mnie. – Zbyszek zaczyna się śmiać. – Tak będzie bezpieczniej.

- O co Wam chodzi? – teraz to ja jestem jeszcze bardziej zdziwiona.

- Wiola i gotowanie? – Kubiak patrzy na mnie rozbawiony. – To chyba kiepski pomysł.

- Nie widziałam, żeby cokolwiek gotowała.

- Bo nie lubi..., ale umie. – milknę na chwilę. - Nie znam nikogo kto tak gotuje. W sumie, co się dziwić. Jej tata był kucharzem, wszystkiego ją nauczył…

- Jej tata był kucharzem? – dziwi się Kamila.

- No. Miał swoją restauracje, tzn. ona nadal istnieje.

- Wiola nic nam nie mówiła.

- Wcale mnie to nie dziwi…

*** (Wiola)

Wracam do stolika. Nie wiem o czym rozmawiali przez tą chwilę, ale milkną i przyglądają mi się.

- Będziemy się zbierać, co? Wypadło mi spotkanie. – zaczynam pakować swoje rzeczy do torebki.

- Spoko.

- Widzimy się wieczorem. – uśmiecham się do nich.

- Pożyczysz mi samochód? – Zuza zaskakuje mnie, kiedy wychodzimy na zewnątrz. – Musze coś załatwić.

- Eee, mam spotkanie. – patrzę to na nią, to na moje BWM. – Dobra. Masz. Poradzę sobie jakoś. - Daje jej kluczki i szukam dokumentów.

- Ja też muszę coś załatwić. Mogę spóźnić się na kolację. Masz nawigację?

- Tak, mam. A gdzie Ty jedziesz? – Zuzia zaskakuję mnie coraz bardziej.

- Obiecałam, że się z kimś spotkam. – jest bardzo tajemnicza.

*** (Zuza)

Droga mija mi szybko. Samochód Wioli idzie, że aż miło. Nie było dużego ruchu. Wjeżdżam na osiedle i kieruję się do klatki. W windzie mam nadzieję, że nie pocałuję klamki… Pukam do drzwi i oddycham z ulgą, kiedy słyszę przekręcający się zamek.

- Zuza?! Co Ty tu robisz?

- Musimy pogadać. – spoglądam na Michała i całuję go w policzek.

_____________________________________________________________________________________

Przetrwałam ten tydzień i czuję ogromną ulgę :). Rozdział nie należy do tych ulubionych, ani do udanych, dlatego nie będę dużo się o nim rozpisywać... Dostałam od przyjaciółki w prezencie "50 twarzy Greya" i jestem zachwycona (a do moli książkowych mi daleko :p), dlatego musiałam trochę dopisać coś o niej. To było silniejsze ode mnie :D. Teraz oczekuję listonosza z dwiema kolejnymi częściami :). A czy, któraś z Was czytała? Jeżeli tak to jak Wam się podobała? :) | Następny we wtorek :*

PS. Macie racje z tym, że ten rozdział jest trochę "zakręcony", dlatego postanowiłam Wam pomóc i dopisałam, co jest z czyjej perspektywy... Do tej pory nie było z tym problemów i mam nadzieję, że więcej też ich nie będzie :)