Rozdział 16

< M U Z Y K A > 

A drop in the ocean,
A change in the weather,
I was praying that you and me might end up together.
It's like wishing for rain as I stand in the desert

Po pokoju rozbrzmiewa się dźwięk jego telefonu, a my dalej leżymy bez ruchu. Żadne z nas nie chce przerywać tej chwili. Michał dalej bawi się moimi włosami, a ja rysuję wzorki paznokciem po jego klatce piersiowej i brzuchu. W końcu nie wytrzymuję.

- Odbierz. – mówię, kiedy telefon zaczyna dzwonić po raz kolejny.

Michał niechętnie siada na łóżku, mozolnie sięga po spodnie i wyciąga dzwoniący aparat z kieszeni.

- Cześć.  – drapie się po głowie. – Tak.., tak już jestem.  – wygląda na coraz bardziej niezadowolonego. Jego ton głosu jest taki chłodny...

Przekręcam głowę i dostrzegam na szafce nocnej zdjęcie Magdy. Biorę je do ręku i przyglądam mu się. Przypomina mi się jak poznaliśmy Madzię. Od początku wiedziałam, że Michał jej się podoba. Wiedziałam też, że go nie poderwie. Już wtedy wiedziałam, co na niego działa i na co zwraca uwagę u dziewczyn. Magda na pierwszy rzut oka nie była w jego typie. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy, że postanowiłam jej pomóc i zaczęłam ich swatać. Nie wiem czy bardziej chciałam pomóc jej, czy jemu. Wtedy nie chciałam, żeby był sam i żeby zaliczał panienkę za panienką, a teraz? Teraz oddałabym wszystko, żeby nikogo nie miał. Dociera do mnie, że nic nie jest takie oczywiste i nic nie jest takie łatwe…

- Pewnie, że się cieszę. Tak…  Ja Ciebie też. Pa. – przyglądam mu się , a na dźwięk tych słów robi mi się dziwnie. Mam przeczucie, że nie wyjdzie z tego nic dobrego… Michał nic nie mówi. Wstaje i zbiera porozrzucane na podłodze ubrania. Moje ciuchy rzuca przede mnie na łóżko, a sam zaczyna ubierać się w pośpiechu. Nic z tego nie rozumiem.

- Pośpiesz się. – Mówi, kiedy podchodzi do drzwi. – Magda za chwilę tu będzie. – dodaje i wychodzi z sypialni.

Przymykam oczy, bo nie jestem pewna czy aby się przypadkiem nie przesłyszałam. Kręcę z niedowierzaniem głową. Nie wierzę w to, co właśnie się dzieję. W głowie huczą mi jego słowa, odbijają się jak piłeczka od ściany. Wstaję i ubieram się. Po chwili siadam z powrotem na łóżku i chowam twarz w dłonie. Czuję się jak dziwka. Potraktował mnie jak ostatnią szmatę. Czego ja się spodziewałam, w końcu to tylko facet... Nie, no nie mogę! Nie mogę tego zrozumieć..., przecież przed chwilą chciałam mu powiedzieć, że się w nim zakochałam. Jak mogło przyjść mi do głowy, że Michał może czuć do mnie coś więcej. To kolejny facet, którego pociągam i nic poza tym. Wchodzę do salonu i widzę jak Kądziu w pośpiechu ogarnia mieszkanie. Nie mam zamiaru kolejny raz udawać, że nic się nie stało. Zabieram z kanapy torebkę i idę do przedpokoju.

- Co Ty robisz?! – Słyszę jego głos, kiedy ubieram buty. Nawet nie wiem, kiedy znalazł się tuż obok.

- Nie widzisz?! – kpię z niego.

- Nie wygłupiaj się. – podchodzi bliżej.

Patrzę na niego i nie mogę wydobyć z siebie żadnego słowa. Potraktował mnie jak zwykłą kurwę i nawet nic sobie z tego nie robi. Wyciąga rękę w moją stronę, chcąc mnie zatrzymać, ale nie jestem w stanie odwzajemnić jego gestu.

- Nie jestem dziwką. – mówię zła, ale jednocześnie smutna.

- Wiesz, że to nie tak!

- Myślałam, że jesteś inny… - rozczarowana spuszczam z niego wzrok.

- Daj mi to wyjaśnić! – zaczyna się denerwować. – Porozmawiajmy.

- Nie będę kochanką... Nie będę Twoją kochanką! – nie daję dojść mu do słowa.

- Nie jesteś. – w jego oczach widzę jakby żal, chociaż sama do końca nie wiem, co to jest.

- Nie? A jak to nazwiesz?! – Kądziu milczy. – A ja głupia… - gryzę się w język. – Michał, masz Magdę.

- Kubiak ma Sylwię i Ci to nie przeszkadza…

Nie wierzę! Po raz kolejny nie wierzę w to, co właśnie usłyszałam. Moja dłoń od razu ląduje na jego policzku. Po kim, jak po kim, ale po nim nie spodziewałam się tego. Odwracam się i zdecydowanym ruchem otwieram drzwi.

- Wiolka! – Michał łapie mnie za rękę, ale wyrywam mu się.

- Zostaw mnie! – krzyczę i wychodzę.

- Nie to chciałem powiedzieć! – wybiega za mną na klatkę.

- Gówno mnie obchodzi, co chciałeś! – nie odwracam się i nie przystaję ani na chwilę. Nie czekam na windę, zbiegam schodami. Słyszę mocne trzaśnięcie drzwi, a po moim policzku spływa łza. Wybiegając z klatki, wpadam na Kubę.

- Nie tak szybko. – łapie mnie za ramiona.

Spoglądam na niego, a pojedyncza łza, która przed chwilą spływała po moim policzku, przeradza się w płacz. Wyrywam mu się i idę do samochodu.

***

Jestem wściekły. Wiedziałem, że źle robię, że to błąd. Już w Olsztynie powinienem był jej powiedzieć, że zależy mi na niej, że nie chcę się z nią przyjaźnić, że chcę czegoś więcej. Balem się zaryzykować, a teraz zniszczyłem wszystko. Bałem się, że mnie odtrąci, że nie odwzajemni moich uczuć, a teraz ją straciłem. Straciłem ją przez własną głupotę. Nigdy nie chciałem jej skrzywdzić. To wszystko robiłem z myślą o niej. Wcale nie jest taka twarda, silna i bezuczuciowa tylko robi z siebie taką, a tak naprawdę boi się. Nie wiem jak mogłem powiedzieć coś takiego?! Wyzywam się w myślach. Ani razu nie przyszło mi to przez myśl, a teraz powiedziałem to bez zastanowienia i to w dodatku jej. Ktoś puka i słyszę jak otwierają się drzwi. Spoglądam na nie z nadzieją, że to Wiola wróciła. Niestety, zamiast niej w drzwiach staję Kuba. Czego ja się spodziewałem? Siadam w fotelu i ze zrezygnowaniem opieram głowę o oparcie. Po raz pierwszy od dawna czuję się bezsilny i kompletnie nie mam pojęcia, co mam zrobić. Nic nie jest tak, jak chciałem żeby było. Ten pieprzony telefon wszystko zepsuł! Mogłem jej nie słuchać, mogłem nie odbierać, a właśnie teraz wyznawałbym jej swoje uczucia.

- Co się stało? – odwracam się w stronę Szałana, a moje spojrzenie na pewno wyraża wszystko. – Minąłem się z Wiolą. Była zdenerwowana, płakała. – mówi z wyrzutem.

Nic nie odpowiadam. Ze złością nerwowo przeczesuję palcami dłonie.

- Ej, co jest?

- Nic. – czuję się jak ostatni…  Płakała przeze mnie. Obiecałem jej, że nie pozwolę, żeby ktoś ją zranił, a sam to zrobiłem.

- Powiedziałeś jej?

- O czym? – pytam zaskoczony, bo nie mam pojęcia o czym on mówi.

- No, jak o czym? O tym, że ją kochasz! – milczę. – No, co tak patrzysz? Przecież to widać od dawna.

- Kurwa…  - czuję się jak ostatni dupek.– Kurwa! – krzyczę wściekły. Łapię stolik i wywracam go zrzucając wszystkie rzeczy, jakie się na nim znajdowały. Wstaję i uderzam ręką o komodę. Kuba bacznie mi się przygląda, ale nic nie mówi. Chyba zaczyna do niego docierać to, co się tutaj stało. Po chwili znowu słyszę, otwierające się drzwi. Mam jeszcze nadzieję na cud. Patrzę na drzwi, ale i tym razem widzę w nich kogo innego. Stoi w nich Magda, która od razu podbiega i mocno się do mnie przytula.

- Stęskniłam się. – uśmiechnięta wtula się we mnie jeszcze mocniej, a ja nawet nie jestem w stanie odwzajemnić tego gestu. – Co tu się stało? – pyta, kiedy patrzy na środek salonu.

***

Wsiadam do samochodu i jak najszybciej chcę stąd odjechać. Chcę znaleźć się jak najdalej od niego. Wie o mnie wszystko, wie wszystko o moim życiu. Jemu jedynemu ufałam. Wiedział, że nie ufam facetom, a mimo to wykorzystał mnie. Zranił. Zachował się jak kawał... Włączam płytę z zamulaczami, którą znajduję w schowku. Wracam do mieszkania i czuję ogromną ulgę, że nie ma w nim Kamili. Chcę być sama. Zamykam drzwi i idę do salonu. Siadam na kanapie, a po moich policzkach znowu zaczynają spływać łzy. Jestem kretynką, skończoną idiotką. W kółko powtarzam, że uczucia to najgorsze zło na świecie, że lepiej ich nie mieć, a już na pewno nie wolno się nimi kierować. Żyłam w tym przekonaniu tak długo i nie było mi z tym źle. A teraz musiałam…, musiałam kolejny raz ponieść się emocjom i mam za swoje. Nigdy więcej. Ocieram łzy i wstaję. Nigdy więcej uczuć ani łez przez faceta! Nalewam sobie lampkę wina, włączam muzykę i idę wziąć długą kąpiel. Nie chciałam o tym dłużej myśleć, ale nie mogę spać. Miałam ostatnio obejrzeć 3 metry nad niebem, żeby sprawdzić czy faktycznie są takie przereklamowane i muszę przyznać, że wciągnęłam się. Miałam ochotę wyłączyć film po 15 minutach, ale przetrwałam i z każdą kolejną minutą nie mogłam się od niego oderwać. Musiałam wiedzieć czy będą razem. Od razu wzięłam się za drugą cześć. Nie byli… I gdzie tutaj ta piękna i szczęśliwa miłość? Już nawet filmy nie mają szczęśliwego zakończenia... Zamiast zapomnieć o wydarzeniach z przed kilku godzin, przez całe dwa filmy widziałam siebie i Michała.

Minęło kilkanaście dni, a ja wciąż nie odbieram od niego telefonów. Nie rozmawiałam z nim ani razu. Odpisałam mu  jedynie na jedną z wielu wiadomości, a i tak napisałam w niej tylko, żeby dał mi spokój. Muszę to wszystko przemyśleć. Muszę zastanowić się, co dalej. Nie jestem gotowa, żeby z nim porozmawiać. Nie mogłam jednak dusić dłużej tego w sobie. Po raz pierwszy porozmawiałam o wszystkim szczerze z Kamilą. Opowiedziałam jej wszystko, z każdym najmniejszym szczegółem. Jestem jej wdzięczna za to, że nie zaczęła mnie krytykować, a nie jedna osoba na pewno by to zrobiła. W końcu najpierw Kubiak, teraz Kądzioła… Kamila po prostu mnie słuchała. Co więcej, próbowała mnie zrozumieć. Czułam się przy niej trochę jak przy Zuzi. Też próbowała tłumaczyć to wszystko i analizować. W jej oczach widziałam prawdziwą życzliwość. Chciała mi pomóc. Ulżyło mi dzięki tej rozmowie. Bez miłości można żyć, ale przyjaciele są potrzebni w życiu i ich nikt nie zastąpi. Obiecała mi, że zostanie to tylko i wyłącznie między nami. Mam nadzieję, że i na niej się nie zawiodę. Niestety, do tej pory nie wyjaśniłam niczego z Kubiakiem. Próbował ze mną rozmawiać i dowiedzieć się, o co chodziło. Nie mogłam, nie chciałam z nim o tym rozmawiać, bo co miałabym mu powiedzieć? Unikałam go, obrażałam, kłóciłam się o wszystko, o co mogłam. Moje zachowanie nie zniechęciło go, wręcz przeciwnie. Im bardziej byłam opryskliwa i próbowałam stracić w jego oczach, tym bardziej nalegał na rozmowę. Przez te dni postanowiłam jedną rzecz. Muszę zapomnieć o Kądziu, a Kubiak mi w tym pomoże. Może i  będę zachowywać się jak dziwka, ale w końcu i tak wszyscy mnie za nią mają. Nawet przyjaciele, nawet on… Nie będę miała żadnych oporów. Mam gdzieś, co jeszcze pomyślą sobie ludzie. Ten nasz cały romans wyjdzie mi teraz na dobre, dzięki niemu zapomnę o Michale. Właśnie kończę makijaż w łazience, kiedy w drzwiach staje Kamila.

- Wybierasz się gdzieś? – opera się o futrynę.

- Idę do klubu.

- Sama? – dziwi się.

- Sama. – spoglądam na nią. – Muszę odreagować.

- Wiesz, że to nie jest dobry pomysł?

Patrzę na swoje odbicie w lustrze i nic nie odpowiadam. Ostatni raz przeciągam usta szminką, poprawiam włosy i sukienkę. Jest krótka, zdecydowanie za krótka. Zdaję sobie sprawę z tego, że to głupie, ale chcę zapomnieć, a to kiedyś pomagało.

Wchodzę do klubu i od razu siadam przy barze. Zamawiam drinka, potem następnego i następnego. Przystojny barman próbuje ze mną flirtować, lecz nie za bardzo mu to wychodzi. Nie wiem z iloma chłopakami dziś zatańczyłam, ale żaden w nawet najmniejszym stopniu nie przypominał Michała. W głowię zaczyna mi już szumieć, a wypite drinki dają o sobie znać. Znowu ktoś próbuję mnie poderwać, ale jest jeszcze gorszy od swoich poprzedników. Rozglądam się po klubie.

- Wiesz, jak to się robi. – mówię po cichu.

Biorę głęboki wdech. Delikatnie odwracam głowę w prawo, potem w lewo i znowu w prawo. Już po chwili znajduję swój obiekt, jak to nazwał Wojtek swoją „ofiarę”. Przystojny i wysoki brunet. Delikatny zarost, biały uśmiech, niebieskie oczy. Siedzi z kilkoma kolegami, którzy w ogóle się przy nim nie wyróżniają. Są jego tłem. Widzę, jak zerkają na niego inne panienki. Niejedna ma na niego chrapkę. Kombinują, próbują, a on nawet ich nie zauważa. To jest to. Dzisiejszej nocy to przy nim będę zapominać o Michale. Idę w stronę jego stolika. Cały czas patrzę się na niego prowokująco. Jestem pewna siebie, doskonale wiem, czego chcę, a kiedy nasze spojrzenia spotykają się posyłam mu swój firmowy uśmiech. Od razu zwracam na siebie uwagę. Nie tylko on zawiesza na mnie wzrok, ci jego koledzy nie są lepsi. No, tak…, w końcu wyróżniam się na tle pozostałych dziewczyn. Zarzucam włosy za ramię i upijam drinka. Zaczynam bawić się kieliszkiem. Jestem prawie przy ich stoliku, kiedy zaczynam flirtować z jakimś szatynem, który napatoczył się po drodze. Koleś jest już mój. Kątem oka zerkam na niego i widzę, że cały czas przygląda mi się. Nie muszę długo na niego czekać. Po chwili stoi tuż obok mnie. Wyciąga rękę w moją stronę. Tańczymy przez kilka piosenek, które dłużą się niemiłosiernie. Czuję jego usta na swojej szyi, na ramieniu. Ręką błądzi po moich plecach. Na moim ciele nie pojawia się gęsia skórka, nie przechodzi mnie ani jeden dreszcz. Jego dotyk nie działa na mnie nawet w najmniejszym stopniu. Żaden z jego pocałunków nie sprawia mi przyjemności, ale przecież nie oto mi dziś chodzi. Spoglądam mu w oczy, próbuje być prowokujący, pewny siebie, a zarazem uwodzicielski i czuły. Biedaczek, nie wie, że nie musi tak się starać. Dzisiaj to ja bawię się nim, a nie on mną. Wiem, że myślimy o tym samym i dłuższa zabawa w te gierki nie ma już sensu. Dłużej już nie czekamy. Wychodzimy z klubu.

- Wiolka! – na zewnątrz słyszę swoje imię.

***

Wchodzimy z Kubą do pubu. Kolejny raz wyciągam go na piwo. W dalszym ciągu czuję się fatalnie, a z dnia na dzień nawet i gorzej. Nie mogę udawać, że nic się nie stało. Nie mogę patrzeć na Magdę, bo przed oczami mam Wiolkę. W jej oczach szukam spojrzenia Małej i tych jej iskierek. Zuzka  już jakiś czasu temu mówiła, że w każdej dziewczynie szukam Wioli. Myliła się, bo Magda nie przypomina jej nawet w najmniejszym stopniu. Wszystko zaczyna mnie w niej irytować. Jej głos, śmiech, głupie pytania. Kiedy mnie całuję, przypominają mi się delikatne pocałunki Wioli. Jej miękkie usta i sposób, w jaki przygryza wargę. Wymyślam wszystko, byle tylko nie spotkać się z Magdą.

- Rozmawiałeś z nią? – Kuba zaczyna temat Wioli, chociaż miałem nadzieję, że dziś tego uniknę.

- Nie. – mówię krótko i oschle. Mam nadzieję, że Kuba sobie odpuści.

- Musisz jej to wyjaśnić. Powiedz jej o swoich uczuciach.

- Nie ma, co wyjaśniać. – upijam piwo i mówię zrezygnowany.

- Nie poznaję Cię! – kręci głową i unosi głos. – Chyba nie poddasz się, bo nie odbiera i nie odpisuje?! To nie w Twoim stylu…

- A co jest w moim stylu? – patrzę na niego i nie mam pojęcia, o co mu chodzi.

- Na pewno nie to, co teraz robisz! Pojedź do niej!

- Byłem. – ponownie upijam piwo i patrzę się przed siebie.

- Jak to byłeś? – na jego twarzy pojawia się jeszcze większe zdziwienie. – Kiedy?! I co?!

- Wczoraj. I nic.

- Jak to nic? Do jasnej cholery powiesz coś czy wszystko mam tak z Ciebie wyciągać?!

- Nie rozmawiałem z nią. Nawet mnie nie widziała. Nie chciałem jej przeszkadzać.

- W czym nie chciałeś jej przeszkadzać?

- Wychodziła gdzieś z Kubiakiem.

- To, co z tego?

- Ty nic nie rozumiesz. – spuszczam wzrok. Wiolka ma jego, a mnie nie chce znać…

- No, właśnie nie rozumiem! Może mi wyjaśnij?!

- Nie mam ochoty! – warczę wściekły i idę po kolejne piwo. – Nie chcę więcej o niej rozmawiać. – mówię do Kuby, kiedy siadam z powrotem przy stoliku.

***
Od razu rozpoznaję ten głos. Przystaję i przewracam oczami.

- Kubiak, co Ty tu robisz do jasnej cholery?! – odwracam się jego stronę i mam ochotę go zabić.

- Coś nie tak? – brunet patrzy na Kubiaka.

- Bardzo nie tak. – mówię i próbuję się odwrócić, kiedy Michał łapie mnie za rękę.

- Chodź.  – mówi zły. Próbuje mnie do siebie przyciągnąć.

- Masz jakiś problem? – mój towarzysz staje naprzeciw niego i mierzą się wzrokiem. Daniel, bo tak ma na imię brunet, mocno się wkurzył. Liczył na dużo więcej dzisiejszej nocy. Jest wściekły, ale nie wygląda groźnie, co innego Kubiak. Patrzę na jego minę i złość w oczach. Nie odpuści. Nie widziałam go jeszcze w takim stanie. Muszę przyznać, że jest przy tym bardzo męski. Przyglądam się tej scenie przez chwilę. Jeszcze tego brakuje, żeby zaczęli się tu szarpać. Z ust jednego, jak i drugiego zaczynają lecieć przeróżne epitety, a ja nie wytrzymuję i zaczynam się śmiać.

- Chodź! – zwracam się do Kubiaka i rozbawiona tą całą sytuacją idę w stoję jego samochodu.

- Co to było?! – pyta kiedy wsiadamy do środka.

- To chyba ja powinnam oto zapytać?! – oburzam się.

- Nie wiem, co się z Tobą ostatnio dzieje, ale to Ci nie pomoże. Dziś on, a jutro kto?

- Chciałbyś, żebym powiedziała, że Ty? – wkurzam go coraz bardziej. Zaciska zarówno ręce na kierownicy, jak i zęby. – Myślisz, że jestem Twoją własnością? – spoglądam na niego ze złością. – Myślisz, że tylko z Tobą będę sypiać?! A może jesteś zazdrosny? – zaczynam się śmiać. – Kubiaczek, Kubiaczek, co Ty sobie ubzdurałeś w tej swojej główce? – opieram głowę o szybę.

- Nie musisz się tak zachowywać.

- A Ty nie musisz wtrącać się w moje życie.

Resztę drogi milczymy. Odprowadza mnie pod same drzwi, jakby bał się, że wrócę do klubu.

- Jest cała. – mówi do Kamili, kiedy ta otwiera nam drzwi.

- To Twoja sprawka? – wymijam ją i wchodzę do środka. – Ciekawe czy wszystko mu powiedziałaś…

- Dzięki. Zajmę się nią. – Kamila pozbywa się Kubiaka i siada obok mnie.

- Nic mu nie powiedziałam. Martwiłam się.

- Wy się wszyscy tylko martwicie…

Kądziu chyba odpuścił sobie, bo od kilku dni milczy, ale to dobrze. Jedyne czego mi potrzeba to czasu. Jutro gramy u siebie ze Skrą. Zawodnicy z Bełchatowa skończyli przed chwilą trening, a nasi zaczynają swój dopiero za ponad godzinę. Kilku chłopaków przyjechało jednak wcześniej, żeby spotkać się i pogadać z kolegami z kadry. Wchodzę na salę z dokumentami, a moim oczom ukazuje się Kubiak z Bartmanem  i Czarnowskim rozmawiający z Kurkiem, Winiarskim i Możdżonkiem. Myślałam, że będzie tu Grodecki, więc od razu odwracam się i chcę wyjść, kiedy zaczynają mnie wołać.

- Wiola chodź do nas. – krzyczy Bartman.

Wolnym krokiem podchodzę do nich. Kubiak przedstawia mi kolegów, a kiedy wypowiada nazwisko Kurek przed oczami mam wszystko to, co opowiadała mi Zuzka.

- Bartek. –wyciąga rękę w moją stronę.

- Wiola. – po chwili odwzajemniam gest.

Nie mogę przestać mu się przyglądać. Ku mojemu zaskoczeniu już po chwili rozmowy wydaję się być całkiem fajnym chłopakiem. Od rozmowy odrywają nas jakieś krzyki z korytarza. Chyba ochroniarz się z kimś kłóci.

- Chyba jakaś fanka. – naśmiewa się Winiarski.

- Pani nie może tam wejść! – słychać Pana Pawła i wszyscy odwracamy się w stronę drzwi.

***

Musiałam przylecieć do Polski. Rozmawiałam z Kubą i wiem o wszystkim, co zaszło między Wiolką, a Kądziem. Od samego początku wszystko nie układa się tak, jak powinno. Wiola ostatnio prawie w ogóle nie chce ze mną rozmawiać, a po jej głosie wiem, że sobie nie radzi. Od razu z lotniska przyjechałam prosto na halę, bo wczoraj mówiła, że będzie tu cały dzień. Jeszcze ten durny ochroniarz, który nie chce mnie wpuścić. W końcu udaję mi się go wyminąć. Wściekła otwieram drzwi, wchodzę na salę i zamieram.

***

Zamieram. W drzwiach stoi Zuz, moja Zuz. Jej wzrok wędruje tylko na mnie i na Kurka.

- Zuza! – wracam do rzeczywistości, przerywam ciszę, która panuje na hali i podchodzę do niej – Co Ty tu robisz?! – zaczynam ją ściskać.

- Musimy pogadać. – mówi zszokowana, a jej wzrok cały czas skierowany jest w stronę Kurka. – Chodź. – próbuję ciągnąć mnie do wyjścia.

- Nie mogę teraz wyjść. Zaraz mam spotkanie. – odsuwam się od niej.

- A ja samolot. – odpowiada zła, a jej wzrok cały czas skierowany jest w stronę Bartka.

- Mowy nie ma! – ujmuję w dłonie jej twarz i odwracam w swoją stronę. Patrzę jej w oczy. – Miałaś przylecieć za miesiąc na święta albo ja miałam lecieć do Ciebie! Co się stało?! – Widzę zaciekawione miny siatkarzy. – Chodź! – Odciągam Zuzię w stronę trybun.

***

- To jest ta Zuzka? No, no, faktycznie jest niezła… – Mówi Bartman i porusza przy tym brwiami. Lustruję ją od góry do dołu.

- Powiem Kamili. – Możdżonek zaczyna się śmiać.

- Ej, Kuraś, a Ty co masz taką minę? – zwracam się do Bartka.

- Nie wierzę. – Kurek kręci jedynie głową.

- Ale, co?! – pyta Winiar.

- Żyjesz? – Zbyszek w dalszym ciągu podśmiewa się.

- Ty, a może Ty ją znasz?! – pytam Kurka.

- Nieszczęśliwa miłość? – Podłapuje Zbyszek.

- To moja siostra, baranie.

- CO?! – mówimy chórkiem.

- Ciszej! – warczy zły. A dziewczyny odwracają się w naszą stroną.

- Ty masz siostrę?! – dziwi się Winiar.

- Przyrodnią. Nie widziałem jej od 5 lat.

- No, to będą jaja… - wszyscy patrzymy na Bartmana, jak na durnia.

______________________________________________________________________________________

Ten tydzień mam tak zawalony, że nie wiem, w co wkładać ręce..., dlatego następny dodam w sobotę, a jak znajdę chwilkę to postaram się w piątek. 

Co mogę Wam powiedzieć odnośnie rozdziału? Tak musiało teraz być :). Coś musi pójść źle, żeby potem było lepiej... ;) A co oznacza te "lepiej'? Możecie zgadywać :). Pozdrawiam ;*