Rozdział 28

Łapię za walizkę i wściekła wyrzucam jej zawartość na podłogę. Co ja robię?! To jedne z pytań, które przychodzą mi w tej chwili na myśl. Dokąd chciałam wyjechać? Co chciałam tym osiągnąć? Tym razem nie mogę wszystkiego rzucić i zacząć na nowo. Mam obowiązki. Bezradnie opadam na łóżko i wpatruję się w sufit. Dlaczego życie jest tak cholernie trudne? Wszystko zawsze musi być takie skomplikowane. Chociaż to chyba ja sama wszystko komplikuję. Sama jestem sobie winna. Za każdym razem, kiedy próbowałam się zmienić wychodziło mi to coraz gorzej. Nie wiem już, która Wiola jest prawdziwa. Nie wiem, czego chcę i co powinnam zrobić. Znowu się pogubiłam. Czuję się jak na jakiejś karuzeli. Niby za każdym razem dzieje się, coś innego, a na koniec i tak zawsze kończy się tak samo. Najgorsze w tym wszystkim jest chyba to, że tęsknię za Kądziołą. Jestem wściekła na niego, ale tęsknię. Do tego jeszcze Kubiak… Pozwoliłam mu na ten pocałunek, sama go chciałam i to bardzo. Sprowokowałam go, dałam mu przyzwolenie, a potem nawciskałam mu jak ostatnia kretynka.

Siedzę w pracy i korzystam z tej ciszy, i spokoju, które panują w siedzibie klubu. Większość osób ma dziś wolne, a te które są i tak mają kaca. Sezon właściwie się skończył, a i tak już od jakiegoś czasu myślimy o kolejnym. Przesuwam laptopa na bok, opieram stopy o biurko i z długopisem w ustach rozglądam się po swoim pokoju. W sumie praca, jak praca. Czy to jest to, o czym zawsze marzyłam? Czy czuję się usatysfakcjonowana? To była moja wymówka, żeby nie przenieść się do Łodzi, ale czy rzeczywiście jestem do niej, aż tak przywiązana? Przede mną leży teczka z moją nową umową. Jeszcze jej nie podpisałam. Chyba czas najwyższy, żeby podjąć jakąś sensowną decyzję.

Siedzę w osiedlowej kawiarni i czekam na Kamilę. Była nieco zaskoczona moim telefonem, ale przyjeżdża kilkanaście minut później.

- Co Ty gadasz? – dziwi się, gdy opowiadam jej o wczorajszym wieczorze, a raczej nocy. – Ostro.

- Ostro… - patrzę na nią i wykrzywiam usta. – Do dupy, a nie…

- I co teraz? – czasem dobija mnie ta jej bezpośredniość.

- Nie wiem… Nie mam zielonego pojęcia. – zabieram się za swój truskawkowy koktajl.

- Chyba przyszedł czas na…

- Na co? – pytam, kiedy Kamila milczy.

- Musisz wybrać.

- Nie mam, co wybierać.

- Wioluś, kochanie… - unoszę wzrok i uśmiecham się na jej słowa. – Nie patrz tak na mnie! Musisz wybrać jednego albo drugiego.

- Nic nie muszę. Wybrałam już dawno.

- Gówno prawda. – tym razem to szatynka wywraca oczami i wzbudza we mnie zdziwienie. – Wcale nie wybrałaś Kądzia. To on wybrał, a Tobie to się spodobało.

- To nie tak. – próbuję zaprzeczyć jej teorii.

- Gdyby Kubiak wtedy zostawił Sylwię tak, jak chciał, to mogłoby to potoczyć się zupełnie inaczej.

- Nie mogłoby. Ja nic do niego czuję.

- Czujesz coś do nich obydwu. Pogódź się z tym w końcu i określ co czujesz, do którego.

- Ale ja wiem, co czuję.

- Tak, wiem… Kubiak to seks, a Kądziu to miłość…

- Dlaczego mówisz to takim tonem?!

- Bo ani razu nie powiedziałaś Kądziowi, że go kochasz. To, co podobało Ci się u niego jako u przyjaciela, drażni i denerwuję Cię u niego jako u partnera. Bo on Ci nie ufa? A Kubiakowi nie możesz się oprzeć za każdym razem, kiedy jest obok. Wiem jak to zabrzmiało, ale nie mam na myśli seksu. Bynajmniej nie tylko. Chodzi mi o to jak zachowujecie się, kiedy jesteście razem. Wasze spojrzenia, rozmowy, gesty. Flirtujecie non stop. Jedno uwodzi i kusi drugiego, i bawicie się tym. Kurde! Nie wiem, jak to ująć w słowa, ale wiesz, co mam na myśli. – zapada cisza. Kama czeka na moja reakcję, a ja analizuję jej słowa. Może ma rację, może nie… Jakie to ma znaczenie? Ja wiem, z którym chciałabym być i nieważne jak będzie mnie przekonywać to na razie zdania nie zmienię.

- Kiedy wyjeżdżacie? – zmieniam temat, a szatynka jedynie kręci głową. Wie, że nic nie wskóra.

- Wieczorem. A Ty, co będziesz robić?

- Mam parę spraw do pozałatwiania. A potem nie wiem… Myślałam, żeby polecieć do Zuzi.

- Też bym chciała…

- Polecicie za rok. We trójkę. – uśmiech sam wkrada się na jej usta. – A teraz spędzicie miłe wakacje na domku.

- Masz rację. Ooo! Jak Zbyszek wyjedzie, a Ty wrócisz to może też pojedziemy na jakiś domek? Co Ty na to?

- Pewnie.

***

 Zmęczona wracam do mieszkania. Uwielbiam Wiolę, ale jeśli chodzi o tłumaczenie i pomaganie jej to jest to strasznie wyczerpujące zadanie. Chciałabym jej pomóc, ale nic więcej nie wymyślę. Wszystko zależy od niej.

- No, i właśnie tak to mniej więcej wygląda. – w przedpokoju dobiegają do mnie słowa Kubiaka.

- Cześć. – wchodzę do salonu i wyraźnie przerywam im w rozmowie. Milkną na mój widok.

- Cześć kochanie. – Zbyszek wstaje i całuje mnie w policzek.

- Siemka. – Michał unosi wzrok. Wygląda na zmartwionego. – Nie wiesz, gdzie…

- Wiem. – przerywam mu. – Oj Misiek, Ty to zawsze musisz wszystko spieprzyć. – siadam obok niego i poklepuję go po udzie.

- O co Ci chodzi? – udaje zaskoczonego i wymienia spojrzenie ze Zbyszkiem.

- Daruj sobie. Widziałam się z Małą.

- Eee… Jest u siebie?

- Nie ma. A co znowu chcesz złożyć jej niezapowiedzianą wizytę?

- To chyba nie Twoja sprawa. – zaczyna się denerwować.

- Trochę moja, skoro potem ja muszę to między Wami załatwiać. – wywracam oczami i mierzę go wzrokiem. – Tak się czasem zastanawiam… Powiedz mi Ty jesteś taki głupi czy tylko udajesz? – Kubiak zaciska ze złości policzki, a Zibi zaczyna się śmiać. On mnie zna i wie, że jak się uprę to nie ma zmiłuj. – Zawsze musisz zabierać się za coś od dupy strony?! I to dosłownie? Nie musiałeś zaciągać jej do łóżka… Tak od razu… - dodaję po cichu czym wywołuję śmiech u Bartmana.

- Nie zaciągnąłem jej do łóżka!

- Niewiele brakowało… Gdzie się podział ten dawny Kubiak? Co z Tobą? Zero uczuć, empatii. Wiesz, co ona przeżywa i to w dużej mierze przez Ciebie, i na serio w ten sposób chciałeś jej pomóc?

- Nie planowałem tego!

- Zauważyłam, ze Ty nigdy nie planujesz takich rzeczy…

- Weźcie mnie nie denerwujcie! – unosi się, a po jego słowach wnioskuję, że to samo usłyszał od bruneta. – Za dużo wypiliśmy i trochę nas poniosło.

- Zależy Ci na niej? – nie ma sensu bawić się i cackać w jakieś dziecinady. Widać z nimi trzeba wszystko walić prosto z mostu.

- Dlaczego pytasz?

- Bo chcę wiedzieć? – zwykłe pytanie, dwie możliwe odpowiedzi, a jak zwykle wielki problem. – Gdyby Ci zależało to nie jesteś jedyny w jej życiu, a jeżeli cały czas chodzi tylko o ten Wasz układ to może czasu najwyższy z tym skończyć?

- Gdzie jest Wiola? Muszę z nią pogadać, przeprosić…

- Wiola wyjechała. – spoglądam na zegarek. – Z jakieś 20 minut temu.

- Co?! – podrywa się z kanapy. – I nic mi nie powiedziałaś?! – unosi głos. – Dokąd?

- A co w tym dziwnego? Nie tylko Wy macie urlop. Ona też. Właśnie… - odwracam się w stronę Zbyszka i bagatelizuję reakcję szatyna. – Za ile jedziemy?

- Właściwie to możemy w każdej chwili.

- Świetnie! A Ty co? – ponownie przenoszę wzrok na przyjaciela. – Zerwałeś z blondi, więc te wakacje to chyba nie aktualne? Dokąd jedziesz?

- Do domu. – odpowiada zły. – Kiedy Wiola wróci?

- Za jakieś 3 tygodnie. – zaciskam usta. Mam nadzieję, że te małe kłamstewko wszystkim pomoże. Odpoczną od siebie, pomyślą i może wszystko się ułoży…

- Dokąd Wiolka pojechała? – zwraca się do mnie Zbyszek, kiedy wyruszamy spod bloku.

- Przecież wiesz, że Ci nie powiem. – zaczynam się śmiać.

- Przecież wiesz, że mu nie powiem.

- No, właśnie, kochanie, mam małe wątpliwości. – czochram go po włosach.

- Ej! Nie po włosach.

- Sory! – wystawiam mu język i jeszcze raz targam jego ciemne włosy.

- Skoro Mała wraca za 3 tygodnie to przez tydzień będziesz  tu sama… To chyba nie najlepszy pomysł. Może…

- Przestań! Ciąża to nie choroba. Nic mi nie będzie.

- Będę się o Was martwił.

- Masz się zająć grą, a nie…

- Łatwo Ci mówić… Nie podoba mi się, że nie będzie mnie przy Tobie.

- Wiola wraca szybciej i to dużo szybciej. Uspokoisz się już? – mówię zła, żeby skończyć temat.

- Tak. – Zbyszek kładzie dłoń na moim kolanie. – Obiecuję, że nikomu nie powiem. – wystawia rządek białych zębów.

- To się chyba nie uda… - mówię zrezygnowana.

- Co masz na myśli?

- No, Wiolkę i Kubiaka…

- Wiedziałem! Cały czas na niego gadałaś, a tymczasem sama kombinowałaś... – zaczyna się śmiać. – Skarbie, będzie, co ma być.

- Chyba raczej będzie z kim ma być…

***

Droga do mojego rodzinnego miasta do najprzyjemniejszych nie należy. Uwielbiam jeździć samochodem, ale taki kawał w dodatku w samotności może zniechęcić. Czas najwyższy pozałatwiać pewne sprawy. Zdecydowałam się i popisałam nową umowę z JW. Zresztą, nawet gdybym jej nie podpisała to tutaj nie wrócę. A mieszkanie tyle czasu stoi puste. Przez te kilka dni wszystko uporządkowałam i załatwiłam to, co chciałam. W sumie trochę szkoda mi je sprzedawać, ale wynająć obcym nie chcę. Zwłaszcza, że na taką odległość nic nie dopilnuję. No, chyba, że trafiłby się ktoś znajomy. Muszę popytać dziewczyn. Mój pobyt tutaj to również okazja do spędzenia z nimi trochę czasu. Wszyscy są szczęśliwi, zadowoleni i miło słuchać, jak im się wszystko układa.

Wczesny poranek. Wracam do Żor. Postanowiłam dołożyć sobie kawałek drogi i zahaczyć o Łódź. Powód? Chcę zabrać swoje rzeczy. A może bardziej chcę spotkać się z Michałem. Sama nie wiem, na co liczę. Rozmawiałam z Kubą i mam wrażenie, że zrobiłam z niego szpiega. Biedny męczy się z nami… Wczoraj wrócili do Łodzi na bodajże 3 dni. To moja szansa.

Stoję na światłach, kiedy widzę jak Kądziu odjeżdża spod bloku. Z jednej strony czuję ulgę. Może lepiej, jeśli się nie spotkamy? Z drugiej strony chyba jednak liczyłam na to spotkanie. Chwila. O kurde! Mówię w myślach. Jak mam zabrać rzeczy i się z nim nie spotkać, jeśli nie mam kluczy od jego mieszkania? Nie wzięłam ich wtedy od niego. Zostawiłam mu je na stole. Co za idiotka ze mnie! Wyjmuję telefon i wybieram dobrze znany mi numer. Nie jechałam taki kawał na marne. Kolejne sygnały i nic. Pewnie nie odbiera, bo prowadzi. Gówno prawda. Zawsze odbiera telefony. Nie odbiera ode mnie.

- Jestem w Łodzi. Chciałabym zabrać kilka rzeczy. – wysyłam mu wiadomość, na którą od razu dostaję odpowiedź. Zaskakujące.

{- Będę za jakieś 3 godziny.}

Pięknie. Trochę sobie poczekam. Nie mam ochoty na żadne wycieczki czy chodzenie po sklepach. Podgłaśniam muzykę i wygodnie rozkładam się w samochodzie.

Słyszę jakieś stukanie i otwieram oczy. Zasłuchałam się, a wtedy zawsze zamykam powieki. Przy samochodzie stoi Michał. Spoglądam w lusterko, poprawiam włosy i wysiadam.

- Czekałaś tu tyle czasu? – dziwi się, a ja nic nie odpowiadam tylko go wymijam. – Byłem z Kubą na siłowni. – mówi, kiedy jedziemy windą.

- Myślałam, że macie wolne. – staram się być obojętna, chociaż serce wali mi jak szalone. Nie mam odwagi na niego spojrzeć, nie mogłabym spojrzeć mu w oczy.

- Za chwilę kolejny turniej, musimy być w formie. – mówi to tak spokojnie. Zastanawiam się czy tylko mną targają tak sprzeczne emocję. – Muszę wziąć prysznic. – mówi, kiedy wchodzimy do jego mieszkania, a jego torba ląduje w rogu salonu.

- W porządku. – cholera, zachowujemy się jak gdyby nic się nie stało. Spodziewałam się kłótni, jakiś wrogich spojrzeń, a to wszystko jest takie dziwne… Chyba jeszcze gorsze.

< M u z y k a >

I keep running away, running away, running away from you
But I can’t stand breaking the chains…
Cause I know the second you go
Want you to bring it on back…

Kończę się pakować. Przeglądam ostatni szufladę w salonie, kiedy otwierają się drzwi od łazienki. Automatycznie odwracam głowę i moim oczom ukazuje się Michał owinięty w pasie ręcznikiem. Po jego ciele spływają pojedyncze krople wody, a ja zamieram. Nie mogę oderwać od niego wzroku. Co on robi? Co mnie to obchodzi. Biorę głęboki oddech i powracam do poprzedniej czynności. Gotowe. Mówię w myślach. Sięgam po torbę, torebkę i ostatni raz rozglądam się po salonie. Podchodzę do drzwi, kiedy Michał łapie mnie za przedramię i odwraca w swoją stronę.

- Chyba nie myślałaś, że tak po prostu stąd wyjdziesz? - mierzy mnie wzrokiem, aż przechodzą mnie ciarki. Wiedziałam, że było za spokojnie. Przełykam ślinę.

- Puść mnie. - Kądziu mnie nie słucha. Wręcz przeciwnie. Popycha na ścianę. Lewą ręką wciąż mnie trzyma, zaś prawą opiera przy mojej głowie. Stoimy w ciszy i patrzymy się sobie w oczy. W głowie mam pustkę. Uleciały mi wszystkie słowa, myśli. Ciężko oddycham i nie wiem, co robić. Nie jestem w stanie teraz z nim rozmawiać.

***

Czekałem na to spotkanie. Cały trening je sobie wyobrażałem. Miałem być szorstki. Miałam pokazać, że się nie przejmuję. Nie mogłem. Wystarczyło, że ją zobaczyłem i dotarło do mnie jak bardzo mi jej brakuje. Nie wiem, co robię. Nie wiem czy chcę ją sprowokować, czy zdenerwować. 

- Widziałem jak na mnie patrzyłaś. - mówię z wyższością. - Wciąż Cię kręcę. Masz na mnie ochotę? - mówię, co mi ślina na język przyniesie. 

- Przestań. O co Ci chodzi? - Wiola próbuje odwrócić twarz, lecz łapię ją za podbródek i jej to uniemożliwiam.

- Już Ci na mnie nie zależy?

- Zależy. - mówi to prawie szeptem. Powinienem jej teraz wykrzyczeć, że mi na niej nie i kazać się stąd wynosić. Jednak nie mogę.

- Kubiak Ci nie wystarcza? 

- Zostaw mnie! - w jej oczach widać złość, próbuje wyrwać rękę.

- Myślałem, że chcesz porozmawiać. - mówię drwiąco.

- To nazywasz rozmową? - prycha zła. - Myślę, że nie mamy o czym rozmawiać. Ostatnio powiedziałeś mi wszystko czy może o czymś zapomniałeś?! Coś jeszcze powinnam usłyszeć?!

- Powiedz to. - nachylam się nad nią.

- Co?

- Że mnie zdradziłaś.

- Nie zdradziłam. - mówi to patrząc mi w oczy. W jej spojrzeniu jest coś dziwnego, coś innego.

- Nie kłam.

- Nie powiem Ci tego, co chcesz usłyszeć, bo to nieprawda! - odpowiada zła, a ja wpijam się w jej usta. Byłem spragniony jej dotyku, jej smaku. Językiem drażnię jej podniebienie.

- Przestań! - Wiola odpycha mnie od siebie. - Co Ty robisz? - zamyka oczy, a ja opieram czołem o jej czoło. Nie wiem. Sam nie wiem, co robię. Nie mogę okazać słabości.

- Od tego zaczęła się nasza znajomość... - łapię ją za nadgarstki i unoszę je nad jej głowę. - To i na tym powinna się zakończyć... - tych słów zacząłem żałować jeszcze za nim je wypowiedziałem. Wiola otwiera oczy i patrzy na mnie z niedowierzaniem.

- Nie mówisz poważnie... Dupek! - robi się coraz bardziej zła. - Puszczaj mnie! - zaczyna krzyczeń.

- Spójrz na mnie! - również unoszę głos. - Powiedz, że nie chcesz. - mówię poważnie i szorstko. Nie czas na czułości i miłe słówka. Przez chwilę mierzymy się wzrokiem. Jej spojrzenie nic nie wyraża. Jest takie puste. Milczy, a dla mnie to znak. Mocniej przyciskam ją do ściany i napieram swoim językiem na jej.

 ____________________________________________________

Mam nadzieję, że nie pomieszałam za bardzo tak, jak kiedyś i tym razem bez problemów wiecie, co jest z czyjej perspektywy. Wiola była i jest bardzo niezdecydowaną kobietą, a czy dalej będzie? Pomału zbliżamy się do końca, więc niedługo się przekonamy ;). Cieszę się, że już wcześniej postanowiłam (a przede wszystkim napisałam końcówkę, zostały drobne korekty), bo teraz chyba sama miałabym wątpliwości, co do wyboru partnera Małej…  Co do końcówki rozdziału - w życiu często nie umiemy się oprzeć czemuś, czego chcemy, a od czego uciekamy, chociaż wiemy, że to niewłaściwe… Czy jakoś tak ;))). Na następny zapraszam w czwartek.