Rozdział 24

Jestem wściekła, ale nie chcę robić scen przy wszystkich. Wystarczy, że mieli z nas niezły ubaw, jeszcze brakuje, żeby teraz byli świadkami kłótni. Idę w stronę jacuzzi. W jednej wannie siedzi Łasko z Czarnowskim i Bartmanem. Podchodzę do drugiej i wchodzę do niej.

- A Ty co robisz? – zwracam się do Kubiaka, który powtarza po mnie czynność. Nic nie odpowiada tylko patrzy na mnie zdziwiony. – A tam to nie łaska? – wskazuję głową na chłopaków.

- Proszę Cię. Nie będę się z nimi gnieździł. – prycha, jakby to było coś oczywistego. Wywracam oczami, a on siada naprzeciwko mnie. Oczywiście muszę się przesunąć, bo wyciąga te swoje długie nogi. – Nie złość się. – chlapie mnie lekko wodą i posyła ten swój słodki uśmieszek. I jak ja mam się na niego gniewać?

- Wiola! – woła mnie Zbyszek.

- Co? – odwracam się do nich.

- A Ty mieszkałaś nad morzem, nie? – pyta Czarnowski. – I tak boisz się wody?

- Mieszkałam nad morzem, a nie w morzu… - kretyni.

- Nie kąpałaś się? – odzywa się Łasko.

- Jak to nie? – dziwi się Zbyszek. – Nie raz słyszałem o jej nocnych kąpielach z Zuzą. Więc? – zwraca się do mnie.

- A skąd Ty to wiesz? – mrużę oczy.

- Zamykaj drzwi jak z nią rozmawiasz. – porusza brwiami. Kurde, ciekawe co jeszcze słyszał…

- Myślałam, że miałeś z Kamą lepsze rzeczy do roboty, niż podsłuchiwanie.

- Nie zmieniaj tematu. – Patryk nie ustępuje.

- O jeny. Kąpałam się, ale nie pływałam. Nie umiem, no! – zaczynam się denerwować.

- Kubiak chciał Cię nauczyć.

- Chyba utopić.

- Fakt. Z niego taki nauczyciel jak z koziej du…

- Ja tu jestem. – Misiek przerywa Zbyszkowi.

- Wiem. Przesuń się. – teraz to ja chlapię go wodą i próbuję go kopnąć. Kubiak jednak łapie mnie za stopę i przyciąga w swoją stronę.  – Puszczaj! – zaczynam mu się wyrywać. Ostatecznie ląduję obok niego.

- A co tam u tego Twojego chłopaka? – nie wiem akurat czemu to Łasko zaczyna się tym interesować.

- W porządku.

- Więc zamieniłaś nas na plażówkę... – podsumowuje. Zaciska wargi i kręci głową.

- Co on ma, czego nie mamy my? – Patryk robi smutna minkę.

- Właśnie. No, co? – powtarza Łasko.  Zaczynam się śmiać. Dociera do mnie, że się ze mnie nabijają, głupki.

- W czym on jest lepszy? – pyta Zibi, ale patrzy na Kubiaka, a nie na mnie.

- Chcielibyście wiedzieć. – poruszam brwiami.

- Nikt nie jest od nas lepszy. – odzywa się w końcu Misiek.

- Nie? – patrzę na niego kątem oka.

- Pewnie, że nie. – robi się poważny, a chwilę później łapie mnie w pasie i nachyla się. – Na pewno nie ode mnie. – szepcze mi na ucho. Nie mam nawet czasu zastanowić się nad sensem jego słów, ponieważ od razu próbuje mnie zanurzyć.

- Kubiak! – odpycham go i wstaję wściekła. – Zmoczyłeś mi włosy! – wyciskam wodę z upiętego koka. Wychodzę z jacuzzi i idę na leżak do Kamili.

Wracam do mieszkania. To był męczący dzień. Nalewam sobie lampkę wina. W tym momencie zaczyna dzwonić mój telefon. Uśmiecham się, gdy widzę zdjęcie Kądzia na wyświetlaczu.

- Cześć.

{- Stęskniłem się.}

- Wiem, ja też. – odpowiadam szczerze. Uśmiecham się jeszcze bardziej i czuję jak po moim ciele przechodzi przyjemne ciepło. Rozkładam się na kanapie i palcem bawię się brzegiem kieliszka.  – Nie uwierzysz, co dziś robiłam.

{- Co?}

- Byłam na basenie.

{- Ty i basen? }- dziwi się.

- Sama nie mogę w to uwierzyć. Kamila mnie zaciągnęła. Cała drużyna była.

{- Aha…} – milknie na chwilę. {- A jak tam Kubiak?}

- W porządku. – odpowiadam krótko.

{- Na pewno?}

-  Nie wierzę. Czy Ty, Michał Kądzioła, jesteś zazdrosny? – zaczynam chichotać.

{- Nie.} – odpowiada od razu.

- Jeszcze nie widziałam Cię zazdrosnego. Nie wiedziałam, że znasz to uczucie.

{- Nie widziałaś i nie zobaczysz.} – wydaję mi się czy Michał lekko się zdenerwował?

- To dobrze. Nigdy nie lubiłam zazdrosnych, zaborczych chłopaków.

{- Mnie zawsze wszyscy lubili.} – wiem, że pewnie teraz robi tą swoją minę na kozaczka.

- Oczywiście.

{- Zawsze byłem najlepszy}. – zawsze byłem najlepszy. Powtarzam w myślach, a przed moimi oczami pojawia się Kubiak w jacuzzi i jego słowa, że nikt nie jest lepszy od niego. O co mu chodziło? W ogóle te jego dzisiejsze zachowanie zaczyna mnie zastanawiać. {- Słuchasz mnie?}

- Tak, tak…

{- Eh, Mała. Gdybym był teraz obok…}

- To, co? – przygryzam wargę.

{ - To… To bym Cie przytulił.} – zaczyna się śmiać i wiem, że jest w tym momencie z siebie dumny.

- Tylko tyle? – prycham rozczarowana.

{- A co byś chciała?} – przymykam oczy i widzę jego twarz. Na pewno porusza brwiami. Oczy mu się świecą i oblizuje wargi. Zawsze tak robi. Czemu jest tak daleko?!

- No, wiesz… - mówię prowokująco. – Pomyślmy…

{- Zboczeniec.} – znowu zaczyna się śmiać.

Dni mijały szybko. Każdy mniej więcej wyglądał tak samo – praca, potem jakieś zakupy, siłownia, fitness, kolacja z Kamilą, Zbyszkiem i Kubiakiem, prysznic i na zakończenie dnia rozmowa z Michałem. Byłam u niego w zeszły weekend. Zachowywaliśmy się jak zakochani gówniarze, którzy nie widzą nic poza sobą. Już dawno zapomniałam jak to jest. Przy nim nie liczy się nic innego. Jestem szczęśliwa, naprawdę szczęśliwa. Wyjaśniłam sobie wszystko z Zuzą i postanowiłam, że w końcu muszę do niej polecieć. Najlepiej byłoby ściągnąć ją tu z powrotem.

- Nic się nie zmieni. – Mówi Kamila, gdy wkłada kolejne ubrania do walizki. Siedzę na łóżku i przyglądam się jej. Przypomina mi się nasze pożegnanie z Zuzką. Mniej więcej wyglądało to tak samo, a jak widać zmieniło się wszystko. Chociaż teraz będzie nas dzielić 5 min drugi, a nie taki kawał…

- Wiem. I tak większość czasu spędzałaś u Zbyszka. – odpowiadam spokojna i pewna swoich słów.

- Wpadnę na noc od czasu do czasu. – puszcza mi oczko.

- Jak Ci Zbysiu pozwoli.

- Głupia. – puka się w czoło i zaczyna się śmiać. - Jedziesz do Michała?

- Nie. Muszę zostać w ten weekend. –odpowiadam zrezygnowana. Ciężko pogodzić pracę ze związkiem na odległość.  W ogóle ciężko jest utrzymać związek na odległość. Nie spotkałam się jeszcze z takim, który nie rozpadł się po pewnym czasie. Ciekawe, jak to będzie z nami. Przygotowania Michała ruszyły pełną parą. Za chwilę zaczną się wyjazdy, turnieje. Ja też mam coraz więcej pracy, wiadomo, ze zbliża się najważniejsza część sezonu.

- Kubiak już się uspokoił? – Kamila unosi wzrok znad walizki.

- Powiedzmy. Czasem go nie rozumiem. Raz zachowuje się tak jak uzgodniliśmy, jak przyjaciel, a innym razem…

- Przekracza granice?

- Granice? – a są jakieś? Dodaję w myślach. – Ciężko to wyjaśnić.

- Podrywa Cię?

- Nie, to nie to… - chociaż może? Nie. Michał nigdy mnie nie podrywał. Między nami po prostu było to coś. Jakaś chemia. Nie wiem, jak ująć to w słowa.

- Myślałam, że mimo wszystko będziecie razem. – wzrusza ramionami.

- Co? – krztuszę się pepsi. – Nigdy nic nie mówiłaś.

- Wiem. – siada obok mnie. – Na początku tak było. No, wiesz… Jak przyłapaliśmy Was ze Zbyszkiem. – zaczyna się śmiać, a mi się to wszystko przypomina. – Widziałam jak na siebie patrzycie. Nieźle zawróciłaś mu w głowie. Widać było, że między Wami coś iskrzy, chociaż wcale się do tego nie przyznawaliście. Aaa, no i bzykaliście się jak króliki, wszędzie gdzie się dało.

- Nie. – robi mi się głupio na myśl o naszych ‘wyczynach’.

- Tak. – odpowiada jeszcze pewniej. – Wtedy myślałam, ze fajna byłaby z Was para. Całkiem wybuchowa, ale fajna. – wywracam oczami na jej słowa. Nigdy nie patrzyłam na Kubiaka pod tym względem. Ani razu przez myśl mi nie przeszło, że moglibyśmy być parą. – Potem opowiedziałaś mi o tym wszystkim z Kądziem i już nie wiedziałam, co myśleć. – kontynuuje Kama. – Najważniejsze, że jesteś szczęśliwa. – poklepuje mnie po kolanie i wraca do pakowania. – A co do Kubiaka. Może tęskni za Tobą?

- Chyba raczej za seksem. – mówię z przekąsem.

- Z Tobą. – wystawia mi język, a ja rzucam w nią poduszką.

- Niech tęskni.

- A Ty tęsknisz? – Kamila, mistrzyni trudnych pytań…

- Wczoraj przyjechała Sylwia. – zmieniam temat.

- Aha. – Kama, opowiada bez zainteresowania. Uśmiecha się pod nosem.

- Nie wiesz, jakim im się układa?

- A co? Michałek Ci nie mówił?  - odwraca się i dorzuca rzeczy z komody do  jednego z pudeł. – Nie wiem. Ostatnio jak była to ciągle się kłócili. Też nam się trafili sąsiedzi… - unosi kąciki ust.

Prosto z meczu wracam do mieszkania. Nie miałam ochoty na świętowanie zwycięstwa. Chcę wcześnie wstać i pojechać do Łodzi. Chcę zrobić Michałowi niespodziankę przed jego wyjazdem. Nawet nie zdążam się rozebrać, a już ktoś puka. Szybko otwieram drzwi i zapiera mi dech w piersiach. Przez chwilę stoję w szoku, lecz po chwili rzucam się Kądziowi na szyję.

- Co tu robisz? – odrywam się od niego i dopiero wtedy wchodzimy do środka.

- Chciałem się pożegnać. – zamyka za nami drzwi i od razu składa na moich ustach delikatny i czuły pocałunek. Ciepłą dłonią dotyka mojego policzka, a ja mogłabym pozostać tak na wieki. 

- Znowu nie zobaczymy się tyle czasu. –  jeszcze mocniej się niego wtulam.

- Damy radę. – głaszcze mnie po włosach. - Jak mecz?

- Interesuje Cię to? – rozbawiona unoszę głowę i spoglądam mu w oczy.

- Ani trochę. – uśmiecha się i ponownie wpija się w moje usta.

- Naprawdę się stęskniłeś. – mówię, gdy Michał zaczyna całować mnie po szyi.

 - Miałaś jakieś wątpliwości? – ten jego ton doprowadza mnie do szału. Za chwilę rzucę się na niego tutaj.

- Ani trochę. – odwracam się i zaczynam iść w stronę sypialni. Dłonie Michała są na moich biodrach. Czuję jego oddech na karku. Na moich ciele pojawia się gęsia skórka. Przygryza skórę na moim ramieniu i z wrażenia, aż przystaję. Jedyne czego chce to jak najszybciej zedrzeć z niego ubrania. Kamila ostatnio pytała czy tęsknię za seksem z Kubiakiem, a ja głupia przez te kilka dni zastanawiałam się nad tym za każdym razem, gdy go widziałam. Czy ja na serio myślę teraz o Kubiaku?! Popycham Kądzia na łóżko i siadam na nim okrakiem.

- Nie tylko ja się stęskniłem. – wplątuje place w moje włosy i przyciąga moją twarz do swojej. Przekręca się i teraz to on leży na mnie. Wsuwam dłonie pod jego bluzę i przejeżdżam palcem wzdłuż kręgosłupa. Michał odchyla się i jednym ruchem pozbywa się bluzy wraz z koszulką. Robię to samo ze swoimi ubraniami. Pomału przesuwam dłonie z jego włosów, wzdłuż klatki piersiowej coraz niżej i zaczynam rozpinać jego rozporek. Językiem błądzę po jego szyi.

- Och, Mała. – szepcze mi do ucha i lekko je przygryza. W mieszkaniu, w którym do tej pory panowała cisza, słychać jedynie nasze przyśpieszone oddechy i pojękiwanie. Wkrótce zmęczeni zasypiamy. 

_________________________________________________________________________

Wolę nie oceniać tego, co jest wyżej ;), więc kilka słów tak ogólnie. W pierwotnej wersji niedługo byśmy musiały się pożegnać. Jednak wraz z dodawaniem kolejnych rozdziałów, dochodziłam do wniosków, że nie może to się tak skończyć i co nieco dopisałam. Oczywiście, nigdy nie chciałam zrobić z tego jakiejś telenoweli i mam nadzieję, że Was nie zanudzę oraz że wytrzymacie ze mną jeszcze jakiś czas :).  Pozdrawiam ;) Następny w poniedziałek.

Na nowy rozdział zapraszam również na Sparkle in the eyes.