Rozdział 25

MAJ

Kończymy jeść ze Zbyszkiem kolację i tak, jak przez ostatnich kilkanaście dni siadamy w salonie oglądać film. Na stole stawiam tacę z dużym kartonem soku, dwiema szklankami i ogromną ilością słodyczy. Jak za chwilę usłyszę, że urodzę bliźniaki to chyba wyleje mu zawartość szklanki na twarz. Wszystko układa nam się bardzo dobrze, chociaż czasem uda mu się wyprowadzić mnie z równowagi. Opieram się o niego wygodnie, a on kładzie dłoń na moim zaokrąglonym brzuchu. Wyciągam nogi i czuję się jak w niebie. Już nie mogę doczekać się, kiedy poznamy płeć dziecka. Mam nadzieję, że podczas następnego badania lekarz będzie mógł już to stwierdzić, bo ostatnio nie dał rady. I pomyśleć, że na początku tak zareagowałam na wieść o ciąży. Dziecko jeszcze się nie urodziło, a ja już jestem najszczęśliwsza na świecie. Oczywiście Zbyszek uważa, że to będzie chłopiec, bo jak to mówi: ‘prawdziwy facet zaczyna od syna’. Widzi siebie uczącego malucha gry w siatkówkę. Pewnie każdy facet, a przede wszystkim, sportowiec ma takie marzenia. Na swój sposób to całkiem urocze. Ja zawsze chciałam mieć córeczkę. Wiadomo lalki, misie, ciuszki, potem jeszcze więcej ciuszków, kosmetyki. Taka mała księżniczka. Teraz jakoś jest mi to obojętne. Najważniejsze, żeby było wszystko w porządku. Czas strasznie szybko leci. Ledwo, co się obejrzałam, a to już za chwilkę lato i wakacje. PlusLiga dobiega końca i Zbyszek zaraz wyjeżdża na zgrupowanie. Dostał zaledwie 2 tygodnie wolnego. Może i sam nie chciał więcej? Wiadomo, że się nie przyzna, przecież nie da się wygryźć komuś innemu, a i ja go poniekąd do tego zachęcałam. Świetnie daję sobie radę i nie chcę go ograniczać. Przez to rozmyślenia straciłam połowę filmu i nie mam pojęcia, o co w nim chodzi. Ślepo wpatruję się w ekran telewizora. Nasz wspaniały i spokojny wieczór przerywa nagle dzwoniący telefon Zbyszka.

- No, siema. Co tam? – odsuwam się od niego i dolewam sobie soku. – A nie wiem. Poczekaj. – Zbyszek odsuwa telefon od ucha i zwraca się do mnie. – Nie wiesz, kiedy wraca Wiolka?

- Powinna już być.

- Kama mówi, że już wróciła. No dobra, dobra. Narazie. – odkłada telefon i ponownie mnie obejmuje.

- Kto to? – pytam zaciekawiona.

- Kubiak.

- I pytał tylko w Wiolę?

- Yhym.

- Co on znowu kombinuje?

- Nic. A co ma kombinować? – Unoszę głowę i spoglądam na niego. Wygląda jakby naprawdę nie wiedział, o co mi chodzi.

- Nie kręć. – nie odpuszczę mu.

- Kamilka. – czy on znowu próbuje tych swoich sztuczek?!

- Ja nie jestem ślepa ani głupia.

- No, ale o co ci chodzi?!

- Ja Ci zaraz powiem o co mi chodzi.

***

Kolejny raz wracam z Łodzi w złym humorze. Zajeżdżam po drodze po pizzę i wino. Idealne połączenie, prawda? Szczerze to nie ma ochoty na nic innego. To wszystko zaczyna mnie przytłaczać, a tego uczucia nie znoszę. Nie dość, że prawie w ogóle nie widujemy się z Michałem, to jeszcze od jakiegoś czasu za każdym razem musimy się pokłócić. To się staje nie do zniesienia. Coraz częściej mam go dość. Wszystkiego się czepia. Traktuje mnie jak dziecko, które trzeba trzymać za rączkę. Ooo, najlepiej jakby podejmował jeszcze ze mnie decyzje. Liczy się tylko on, tylko to, co on chce. Dla niego wszystko jest takie proste i oczywiste. Najgorsze jednak jest to, że kiedyś właśnie to mi się w nim podobało. Do wszystkiego podchodził beztrosko i lubił stawiać na swoim. To nas łączyło, a teraz właśnie to staje pomiędzy nami. Siedzę z nosem w laptopie i nagle słyszę pukanie do drzwi. Niechętnie wstaję i idę do przedpokoju.

- Kubiak?! – dziwię się na jego widok. – A co Ty tu robisz? – opieram się o futrynę i czekam na jakieś wyjaśnienia.

- Przejeżdżałem obok i zobaczyłem światło. – wymija mnie i wchodzi do środka. – Zdziwiłem się. Myślałem, że jesteś w Łodzi.

- Już wróciłam. – zamykam drzwi i wracam do salonu.

- Co tam u Kądzia? Jak turniej?

- W porządku. Chcesz coś?

- Może coś do picia. – uśmiecha się delikatnie.

- Pytałam czy chcesz coś, że tu przyszedłeś. – wywracam oczami, a mimo to podążam do kuchni po sok.

***

- Co Ty sobie znowu wymyśliłaś, co? – Zbyszek odwraca się w moją stronę i siedzimy teraz naprzeciwko siebie.

- To Ty mi powiedz, co wymyślił Michał. – mrużę oczy. – Nie mogę go rozgryźć. Nie mam pojęcia, o co mu chodzi. – Zbyszek podpiera się i skubie palcami wargi. – Od samego początku robi wszystko, żeby być jak najbliżej Wiolki. On myśli, że tego nie widać?! Na początku myślałam, że Sylwia będzie tylko taką wymówką, żeby Mała się nie zorientowała, a Kubiak będzie czekał na odpowiedni moment. – zaczynam gestykulować dłońmi. – Ale tak się nie stało. Przyznaj, że minęło już sporo czasu, a on nic nie zrobił. Kompletnie nic. Ani nie zaatakował. – robię palcami przysłowiowy cudzysłów. – Ani nie odpuścił. Cały czas w kręci się przy niej i te jego gierki. Czasami nawet nie jest subtelny w swoich słowach czy gestach i wyraźnie widać, że próbuje ją uwieść. – Zbyszek cały czas mi się przygląda.

- Kochanie. – zaczyna się śmiać. – I Ty to wszystko sama sobie wymyśliłaś? Nie wiedziałem, że aż tak nudzisz się w mieszkaniu. – wyciąga dłoń i chce przyciągnąć mnie do siebie.

- Zbyszek!

- No, co? Wszędzie widzisz, jakieś teorie spiskowe. – zaczyna drapać się po głowie, a to oznacza, że czegoś mi nie mówi. – Przyjaźnią się i tyle. Powinniśmy się z tego cieszyć! Z nimi nigdy nic nie wiadomo i mogło to się skończyć dużo gorzej… - przerywa na chwilę, lecz widząc mój wzrok kontynuuje. – Wiola jest szczęśliwa z Kądziołą, a Misiek z Sylwią. Nie mieszaj się.

- Powiedzmy.

- Co masz na myśli?

- Jedni i drudzy ciągle się kłócą.

- Jak to? O czym Ty mówisz? – widzę, że go zainteresowałam.

- I to ja jestem ślepa?! Nie wiesz, co dzieje się u Twojego przyjaciela, który w dodatku mieszka za ścianą?! – wywracam oczami.

- Wiem, ale ja mówię o Wiolce. – unosi kąciki ust.

- Oj, nie. Nie łap mnie za słówka. – jeszcze tego brakuje, żeby poleciał z tym do Kubiaka.

- Nie rób problemu z czegoś, czego nie ma.- całuje mnie w skroń i najzwyczajniej w świecie zaczyna oglądać film.

- Nie wkurzaj mnie! Dobrze wiesz, że to nie jest normalne.

- A może Ty cały czas chcesz, żeby oni byli razem, co? – kładzie rękę na moje kolano i zaczyna mnie szturchać. – Skarbie, no przyznaj się.

- Nie mam się do czego przyznawać. – też wymyślił… - Po prostu nie podoba mi się to wszystko.

***

- To, co? Za zwycięstwo, za wakacje i za reprezentację? – unoszę kieliszek z winem i stukam w szklankę z sokiem, którą trzyma w ręku Kubiak.

- Dobrze to ujęłaś. – zaczyna się śmiać i upija napój.

- Dokąd jedziecie z blondi? – spogląda na mnie kątek oka. Przez ten cały czas jeszcze nie przyzwyczaił się, że tak ją nazywam. Ja jeszcze się nie przyzwyczaiłam, że wciąż z nią jest, ale to już inna sprawa.

- Jeszcze nie wiem… - zbywa mnie czy mi się wydaję? – Czasem mam dość tego wszystkiego. – mówi beztrosko.

- Ja też. – opieram się o jego ramię.

- Co jest? – zaczyna głaskać mnie po włosach.

- Nic. Jestem zmęczona… A u Ciebie na pewno wszystko w porządku?

- Daję radę.
- To dobrze. - poklepuje go po udzie.
- Zachciało nam się układać życie...
- To się męczmy. - sama nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Michał chyba też się zdziwił, bo zapada między nami cisza. 

Szybko załatwiłam swoje sprawy i w końcu jedziemy z Kamilą na zakupy. Tego mi brakowało. Co najważniejsze w końcu mogę się jej na spokojnie wygadać.
- Kiedy Zuza przylatuje?
- Jeszcze nie wiem. Chyba prędzej sama do niej polecę. - i to jest dobry pomysł.
- Wczoraj Kurek wypytywał Zbyszka o nią.
- Jeszcze nie dał sobie spokoju?
- Myślę, że nie odpuści.
- To niech się męczy. – ode mnie niczego się nie dowie, a i Zuzka raczej nie wyjawi mu prawdy. – Znowu się wczoraj pokłóciłam z Michałem. – zmieniam temat. – Mówię Ci, no tak mnie wkurzył.

- O co tym razem?

- Znowu oto samo! Jego zdaniem powinnam przenieść się do Łodzi. – automatycznie zaciskam ze złości policzki. – Przecież moja praca nie ma żadnego znaczenia. Nic mnie tutaj nie trzyma i to przeze mnie tak rzadko się widujemy. – wykrzywiam się i kręcę głową, kiedy przypomina mi się jego wyraz twarzy, gdy to mówił. Był taki pewny siebie i wrogo nastawiony. Ledwo powstrzymywałam w sobie złość. – Powinnam wszystko rzucić i lecieć do niego na skrzydełkach... – wywracam oczami.

- Musicie jakoś dojść do porozumienia.

- Jakiego porozumienia? Nie zamierzam rzucać wszystkiego, bo on tak chce. Co ja bym miała tam robić? Jego i tak prawie nie ma. Nie będę siedzieć sama w czterech ścianach.

- Niedługo skończy się sezon i będziecie mieli więcej czasu dla siebie.

- No i co? Jeden  się skończy, a za 3 – 4 miesiące zacznie się kolejny...

- Chce Cię mieć przy sobie, to normalnie.

- Bronisz go?

- Nie. Nie chcę, żebyś wyjeżdżała. Po prostu staram się go zrozumieć.

- Ja nie jestem Tobą i nie przeniosę się dla niego do obcego miasta na jego widzi misie. – spoglądam na Kamę i gryzę się w język. – Nie będę kolejny raz zaczynać od zera. W końcu wszystko zaczęło mi się układać. Dobrze jest, jak jest. Michał przyjeżdżał często, a ja jeździłam jeszcze częściej. Nie moja wina, że teraz jego ciągle nie ma.
- Wiesz, że to nie od niego zależy.
- I mi to nie przeszkadza! Rozumiem to! Dlaczego on nie może zrozumieć mnie?! Sama wiesz, że przestałam jeździć na wyjazdowe mecze, a teraz w nowym sezonie mogłabym to wszystko jeszcze lepiej ułożyć i się dogadać z Grodeckim.

- A mówiłaś to Michałowi?

- Do niego nic nie dociera. Wiesz, co on mi powiedział? – na samą myśl o jego słowach zaczynam się śmiać. – Że ja chce tu zostać ze względu na Kubiaka.

- Co? – Kamila również przystaje ze zdziwienia.

- Wyobrażasz to sobie?! – unoszę głos. – Kretyn, normalnie zazdrosny kretyn… Żeby jeszcze miał do tego podstawy.

- No, wiesz…

- Nie zaczynaj, proszę Cię. – karcę ją wzrokiem. Paranoja.- Odbiło mu! Dostał jakiejś obsesji na jego punkcie.
- Dziwne.
- Bardzo dziwne. - przystaje na chwilę. - A wiesz, co jest dziwniejsze?! Ma tak od tej Waszej imprezy.
- Przecież nic się na niej nie wydarzyło.
- No, właśnie! - mówię z irytacją.
- Może się o coś pokłócili?!
- Niby o co
- Nie wiem... Musicie to jakoś przeczekać. Teraz rzadko się widujecie, pewnie dlatego...

- I tracimy czas na bzdury. – wtrącam się w słowo Kamili. – Myślę, że minęło te pierwsze zauroczenie i dopiero teraz zaczynają do nas docierać, niektóre rzeczy…

- Co masz na myśli?

- No, wiesz… Jako przyjaciele na wiele spraw nie zwracaliśmy uwagi i było super, a teraz zaczęły wychodzić na wierzch i… – biorę głęboki wdech.– Dobra, nie gadajmy o tym. Chodźmy tutaj. Ostatni widziałam fajną sukienkę.

- Specjalnie to robisz, nie? Prowadzisz mnie po takich sklepach, w których w nic nie wchodzę…

- Puknij się w głowę. Wyglądasz super! – obejmują ją i prowadzę w stronę wskazanego przed chwilą sklepu.

***

Mamy chwilę w przerwy podczas treningu. Biorę butelkę wody i siadam na parkiecie. Mamy niezły wycisk, ale i mobilizacji nikomu nie potrzeba. Każdy zdaje sobie sprawę z tego, o co gramy.

- Co tam u Wiolki? – obok mnie siada Bartman.

- W porządku.

- A po co u niej byłeś? Stęskniłeś się? – porusza brwiami i zaczyna cieszyć japę.

- No. – odpowiadam oschle.

- Wczoraj Kamila mnie maglowała przeze Ciebie i tak się zacząłem zastanawiać…

- Lepiej nie. To Ci źle wychodzi.

- Co jest między Wami? – nie ustępuje.

- Nic, a co ma być?

- Pytanie, co mogłoby być. – znowu się szczerzy.

- O co Ci, kurwa, chodzi?! – zaczynam się irytować.

- Dobrze wiesz...

- Weź chociaż Ty mnie nie wkurwiaj.

- Wrzuć na luz. – te jego luzackie podejście do wszystkiego jeszcze bardziej mnie denerwuję.

- Pokłóciłem się z Sylwią.- znowu, dodaję w myślach.

- Trzeba było tak od razu.

- Mam dość. – wstaję i wracam do treningu.

- Ej Misiek, co jest? - krzyczy Zbyszek, ale nawet nie odpowiadam. Próbowałem. Naprawdę próbowałem naprawić nasz związek, ale dłużej nie ma się, co oszukiwać. Sylwia coraz częściej zaczyna temat ślubu i w sumie nie powinno być w tym nic dziwnego, ale ja wcale nie chcę się z nią żenić. Muszę skończyć tą farsę póki jest jeszcze czas. To i tak za długo trwa.

***
Biorę długą i gorącą kąpiel. Sięgam po mój ulubiony balsam do ciała, rozczesuję wilgotne włosy. Ręką przecieram zaparowane lustro i opieram dłonie o zlew. Przyglądam się swojemu odbiciu. Po raz kolejny nie wiem, co zrobić ze swoim życiem - zostać tutaj, a może przeprowadzić się? W dzisiejszych czasach przeprowadzka to nic nadzwyczajnego, ale ja już kilka ich przeżyłam i czy mam ochotę na następną?
- Słucham? - obieram telefon i nie mam zamiaru udawać miłej ani szczęśliwej.
{- Przepraszam.} - przymykam powieki. Ostatnio w ten sposób zaczyna się praktycznie każda nasza rozmowa.
- W porządku. - odpowiadam po chwili.
{- Przesadziłem. Masz rację musimy to przedyskutować, zastanowić się...} - nad czym tu myśleć?!
- Co u Ciebie? - zmieniam temat, bo za chwilę znowu się pokłócimy.
{- Tęsknię.}
- Ja też. Niedługo się zobaczymy. To już pewne, że będziesz miał teraz wolne?
{- Aż 2 dni.}
- Całe 2 dni. 

_____________________________________________________________________

Tak jak wcześniej zapowiadałam mamy pierwszy z przeskoków w czasie ;). [ W kwestii wyjaśnienia przenosimy się ze stycznia do maja, a więc o 4 miesiące ;) ] Ten rozdział to taki wstęp do tego, co się wydarzy i mam nadzieję, że uda mi się Was zaskoczyć ;). A na następny zapraszam w czwartek. Pozdrawiam :*

Nowość na: Sparkle in the eyes