Rozdział 5

Umilacz ;)

I know you want me
I made it obvious that I want you too

Następny dzień spędzam razem z drużyną. Przysłuchuję się rozmowie chłopaków z trenerem i przyglądam się treningowi. Sama rozmawiam z kierownikiem drużyny i dowiaduję się, jakie będą moje zadania. Na szczęście nie będzie tego dużo, więc będę mogła skupić się na marketingu, czyli na czymś, co lubię najbardziej. Reklama, promocja? Mam milion pomysłów na minutę, więc powinnam dać sobie radę. Podczas tego całego spotkania poznaję zarówno lepiej chłopaków, jak i zasady, jakie panują w drużynie. Zawsze byłam dobrą obserwatorką. O każdym wyrobiłam sobie już jakieś zdanie. Mniej więcej widzę z kim powinnam się dogadać, a kogo lepiej unikać. Jak na razie zauważam jednak same plusy tej całej sytuacji. Naprawdę cieszę się, że udało mi się załatwić tą pracę. Trening nie jest ciężki. Zdaniem Grodeckiego na ciężką pracę przyjdzie czas już od poniedziałku, a teraz niby jest ta przyjemniejsza część przygotowań do sezonu. Podczas spotkania nie brakuje żartów, śmiechu i dobrej zabawy. Połowa zawodników trenuje już od prawie

3 tygodni, więc teraz na spokojnie zgrywają się z kadrowiczami.

Siedzę właśnie na popołudniowym treningu z nosem w laptopie. Wczorajszy wieczór daje o sobie znać, gdyż cały czas słychać w tle jakąś piosenkę disco polo.

- Piłka! – słychać krzyk chłopaków.

W ostatniej chwili udaję mi się zrobić unik i już mam się na nich wydrzeć, kiedy Czarnowski proponuje, żebym z nimi zagrała. Patrzę na niego z nadzieją, że się przesłyszałam. Po ich spojrzeniach wiem, że powiedział to na serio. Czekają na odpowiedź, a ja wciąż siedzę i milczę.

- No chodź. – Czarnowski nie przestaje mnie namawiać.

- Boi się. – Kubiak uśmiecha się i patrzy na mnie lekceważąco. Po jego wzroku wiem, że chce mnie sprowokować.

- Nie boję się.

- Na pewno? – jego ton głosu zmienia się. Jest bardziej prowokujący.

- Na pewno? – zaczynam do przedrzeźniać.

- A może nie umiesz grać? – pyta całkiem poważnie. W jego głosie nie słychać żadnych złośliwości, a mimo to strasznie mnie tym irytuje.

- A co, na to też jestem za głupia? – nie mogę się powstrzymać. – Do tej pory myślałam, że w podrzuceniu piłki
i trafieniu jej ręką nie ma żadnej filozofii, ale w końcu Ty tu jesteś zawodowcem, nie ja…  - zapada cisza. Kubiak mierzy mnie wzrokiem, znowu udało mi się go zdenerwować, choć tym razem mogłam ugryźć się w język…

- Wygrałem! – ciszę przerywa Bartman, który przybija piątkę z Czarnowskim.

- Cholera! – słychać zawiedzenie w głosie Patryka.

Kubiak nie tylko na mnie patrzy w tej chwili z mordem w oczach, a ja domyślam się, że chodzi o jakiś zakład.

- Gramy! – krzyczy Łasko.

Nie dam Kubiakowi satysfakcji. Ściągam japonki, związuję włosy w kucyka i wchodzę na wyznaczone taśmą boisko.

- To, w której drużynie mam grać? – staję przy siatce, zakładam ręce na biodra i rozglądam się po zawodnikach.

- W której chcesz. – mówi Łasko.

- Chodź do nas. – proponuje Bartman, a Michał robi się coraz bardziej zły.

- Nie denerwuj się tak. – puszczam do niego oczko i staję obok niego, a on odwraca głowę w drugą stronę.

- Tam stań! – wskazuje ręką do tyłu nawet na mnie nie patrząc.

Oho, chyba na serio jest zły. A co tam, dobrze mu tak i uśmiecham się pod nosem. Jestem w drużynie z Bartmanem, Kubiakiem, Matteo, Czarnowskim, Tiago i Russell’em.  

- Macie mnie nie zabić! – krzyczę jeszcze głośno, na co zaczynają się śmiać.

Oczywiście było przy tym więcej wygłupów niż prawdziwej gry. Zdziwili się, że nie jestem całkiem zielona. Zagrywki przechodziły mi przez siatkę, kilka piłek przyjęłam i kilka nawet przebiłam na drugą stronę, bo atakiem raczej tego nazwać nie można, ale ogólnie nie jest źle.

 -Wiola, blok! – krzyczy za mną Bartman.

- Nie sięgnę! – odpowiadam mu stukając się przy tym w głowę. Co prawda mam te 170 cm, ale co to jest przy nich.

Matteo chyba domyśla się o co chodzi, bo podbiega i podnosi mnie do góry. I? Udało się! Zablokowałam Łasko! Zaczynam się śmiać, a Matteo zaczyna kręcić się w koło ze mną na rękach. Kiedy nagle stawia mnie na piasek tracę równowagę i wpadam na Kubiaka. Oboje wywalamy się. Leżę na nim i patrzę mu w oczy.

- Sory. – uśmiecham się lekko. – Nic Ci się nie stało?

- Nie.  – Michał odwzajemnia uśmiech, a ja nie mogę oderwać od niego wzroku. Jak się nie odzywa i uśmiecha to jest całkiem, całkiem. Patrzy mi w oczy i poprawia włosy, które wypadły mi z kucyka.

- Ej, nie przy ludziach!

- Zamknij się Bartman! – odpowiadam mu po czym wstaję z Michała.

Otrzepuję się z piasku i wchodzę na zagrywkę. Po raz pierwszy dzisiejszego dnia nie trafiam dobrze w piłkę, bo zamiast przejść na drugą stronę, trafia w głowę Zibiego…

- Niechcąco! – krzyczę, kiedy Zbyszek odwraca się w moją stronę poprawiając fryzurę. Patrzę na niego i przybieram minę niewiniątka.

- Uważaj, bo Ci uwierzę. – odpowiada, na co tylko prycham.

- Nie musisz. Popraw lepiej włoski, bo tam jeszcze jeden nie jest na swoim miejscu. – wystawiam mu język i widzę uśmiechy na twarzach pozostałych zawodników. Ku mojemu zdziwieniu najbardziej zadowolony jest Kubiak. Czekam na jakąś błyskotliwą odpowiedź Bartmana, lecz on sam zaczyna się śmiać i nic nie mówi.

- Gramy, gramy szkoda czasu! – krzyczy Wojtaszek.

Ostatecznie nasza drużyna wygrała mecz i przegrani stawiają nam po piwie. Co prawda skończyło się na kilku siniakach, ale było warto. Nie dałam im satysfakcji. Na pewno nie wzięli mnie za jakąś lalunie, która boi się, że złamie paznokietek. Walczyłam o każdą piłkę, a co najważniejsze – utarłam nos Michałowi. W sumie nie są tacy źli.
To normalni, fajni faceci, a nie jakieś zadufane w sobie gwiazdki.

Wieczorem chłopaki ponownie idą do pobliskiego baru na piwo. Dziś jednak im odmawiam. Zawsze w drużynie byli sami faceci, więc taki wypad dobrze im zrobi. Wolny wieczór wykorzystuję na rozmowę z Zuz. Opowiadam jej zarówno o nich, jak i o tym całym pomyśle Bartmana, żebym zamieszkała z jego dziewczyną. Nasłuchałam się już o niej tyle, że chyba nie muszę jej nawet poznawać. Zaraz zgodzę się dla odczepnego, bo Zibi nawija o niej przy każdej nadarzającej się okazji. Jest już dość późno, a ja nie mogę spać. W pokoju jest strasznie duszno, a otwarte okno nic nie pomaga. Postanawiam się przejść. Długi spacer nie jest mi jednak pisany, ponieważ chwilę po wyjściu zaczyna padać deszcz. Drobna mżawka szybko zamienia się w ulewę. Jestem cała mokra. Przed ośrodkiem czuję wibrację telefonu. Jestem już pod daszkiem, więc postanawiam odczytać sms’a. Na ekranie telefonu widnieje wiadomość od Kądzia. Na moment,
aż przystaję, bo nie jestem w stanie odczytać jej treści. Widać musiał gdzieś zabalować. Sezon już się dla nich skończył, więc teraz korzystają. Nagle odbijam się od czegoś twardego i o mało, co nie ląduję na tyłku.

- Uważaj. – Kubiak łapie mnie za ramiona.

- Sory, zapatrzyłam się. – Uśmiecham się do niego, a nasze spojrzenia ponownie się spotykają.

- Wpadasz na mnie już drugi raz. Aż tak na mnie lecisz? – Stwierdza rozbawiony.

- Nie pochlebiaj sobie Kubiak, nie pochlebiaj. – Poklepuję go po ramieniu i próbuję go wyminąć, lecz łapie mnie za rękę

- Nie możesz spać? – pyta nie puszczając mnie.

- Byłam się przejść.– przesuwam wzrok na nasze ręce - A Ty gdzie masz resztę chłopaków? - pytam po chwili.

- Idą. – wskazuje na nich ręką, a ja w tym czasie go wymijam.

- Dobranoc. – Mówię po czym idę do swojego pokoju.

Następny dzień mija podobnie. Dwa lekkie treningi podczas, których w skupieniu przygotowuję się do swojej pracy. Chcę wykorzystać swoją szansę. Mam kilka pomysłów, o których rozmawiałam wstępnie z menagerem drużyny. Chyba mu się spodobały, bo mam je dopracować i pogadamy o nich po powrocie do Jastrzębia. Przeszukałam sieć i lista potencjalnych sponsorów zrobiła się dość imponująca. Mam nadzieję, że chociaż kilku uda mi się zainteresować klubem. Wieczorem byliśmy z chłopakami na małym piwie. Siatkarze coraz bardziej się do mnie przekonują. Najwięcej czasu spędzam oczywiście z Kubiakiem, Bartmanem, Czarnowskim i Łasko. Pierwsza dwójka przypomina mi Kądzia

i Kubę. Pewnie dlatego, czuję się tak dobrze w ich towarzystwie. Oczywiście nie jest tak kolorowo, jak mogłoby się wydawać. Nie słodzimy sobie ani przez chwilę, często zdarzają się kłótnie czy jakieś docinki. Jeśli chodzi o docinki to najgorszy jest Kubiak. Biedny, chyba wciąż ma w głowie to, jak pojechałam po nim w autobusie i stara się teraz na mnie odegrać. Nie wie, że nie uda mu się mnie sprowokować.

Zbliża się 19. Rano wracamy. To nasza ostatnia noc tutaj i wiem, że do spokojnych należeć nie będzie. Wszyscy mogą bawić się dzisiaj bez żadnych ograniczeń – rozkaz trenera. W końcu to ich ostatnia okazja do spożycia jakiejś większej ilości alkoholu przed sezonem. Zapewne wiedzieli o tym i to na szykowali się cały tydzień. Normalnie jak dzieci. Uczesana, umalowana wciskam się właśnie w sukienkę. Jeszcze szpilki, torebka i jestem gotowa do wyjścia.
Czekam przed ośrodkiem na chłopaków, gdy nagle zaczynam czuć wibrację telefonu.

- Cześć Zuz. – z uśmiechem witam się z przyjaciółką.

{- Normalnie za chwilę coś rozwalę! Albo komuś przywalę! }

- Co się stało?!

{- Pamiętasz tego Włocha, o którym Ci mówiłam?}

- No, coś kojarzę? – w myślach próbuję sobie przypomnieć, o jakiego Włocha jej chodzi.

{- Czy Ty zdajesz sobie sprawę, że on jest siatkarzem? }

Zaczynam się śmiać i wiem, że zdenerwują ją tym jeszcze bardziej

{- Głupia, z  czego się śmiejesz?! Myślisz, że to zabawne? Czy ta głupia siatkówka musi mnie prześladować przez całe życie?}

- Wyluzuj. – staram się jej uspokoić.

{ - Sama wyluzuj! }

- Co z tego, że jest siatkarzem? Olej to. Co, to za różnica? Poza tym nie wrzucaj wszystkich do jednego worka – powtarzam słowa, które kilka dni temu zarzuciłam Kubiakowi.

{- Co Ty pieprzysz? Właściwie to, co Ty robisz?}

- Idę na imprezę. Rano stąd wyjeżdżamy.

{- Trzeba było od razu mówić, że już piłaś.}

- Nic nie piłam. – zaczynam się śmiać. Sama nie wiem skąd mam tak dobry humor - W końcu czasem  zdarzy mi się powiedzieć, coś mądrego, nie?

{- Na trzeźwo byś tego nie powiedziała. Wiesz, skąd moja niechęć do siatkówki…}

- Wiem…, ale spójrz na to z innej strony. Z Michałem i z Kubą zaprzyjaźniłaś się. No, z Kubą trochę mniej, ale zawsze coś.

 {- To, co innego… }

- Nie gadajmy o tym. – przerywam jej oschle nie chcąc wracać do tamtego wydarzenia.

{- Dobra. Muszę się napić. A Ty wracaj się bawić. Może ja też wyciągnę Karolę na jakąś imprezę, bo muszę odreagować. }

- Zajmij się lepiej tym fajnym Włochem, a nie urządzaj imprezy. Seks rozładuje Twoje napięcie – ponownie zaczynam się śmiać.

{- I Ty nic nie piłaś? }

- No jeszcze nic, a nic. Dopiero będę, ale Ty nie pij! Jesteś lepsza w łóżku na trzeźwo.

{- Hahaha, to dowaliłaś. Ja już nie powiem, kiedy Ty jesteś lepsza w łóżku. }

- Nie musisz, bo ja zawsze jestem dobra. – sama nie wierzę, że to mówię.

{- No, no patrzcie, ale masz dziś humorek. }

- A no mam. – odpowiadam zadowolona.

{ - Brakuje mi Ciebie wariatko. }

- Mi Ciebie też.

{ - Dobra Kochanie baw się dobrze. Pa.}

Rozłączam się i widzę, że obok stoi już grupka siatkarzy.Niektórzy patrzą na mnie zaintrygowani, inni są zdziwieni, zaskoczeni. Jeszcze inni mają ten cwaniacki uśmieszek i błyszczą im się oczy.

- No, co się tak patrzycie? Idziemy? – zwracam się do nich i kieruję w stronę baru.

- Idziemy! – krzyknęli chórkiem.

Widziałam ich miny. Zastanawiam się ile słyszeli i rozbawiona kręcę głową. Kiedy odwracam się widzę, jak wymieniają między sobą spojrzenia. Nawet nie interesuję mnie to, co teraz myślą i szepczą między sobą.

- Dajcie spokój. – zwracam się do nich, a oni patrzą na mnie jak na idiotkę.  – Jak dzieci… - mówię i zaczynam się śmiać. Kilku z nich patrzy na mnie jeszcze dziwniej, najwyraźniej jeszcze nie przywykli do tych moich ciągłych napadów śmiechu.

Wieczór zaczyna się tak samo, jak poprzednie - jedno piwo, za chwilę drugie. Dziś po raz pierwszy Bartman woła kelnerkę i zamawia trzecią kolejkę, a ja idę do baru po kolejnego drinka. Czy liczę, że znowu zaczepi mnie jakiś chłopak? A może mam nadzieję, że wypatrzę w tłumie tego przystojnego bruneta? Sama nie wiem, ale jak na złość nic takiego się nie wydarza. Wracam do stolika z mojito w ręku. Wszystkim dopisują dobre humory. Co chwila,
któryś z chłopaków wyciąga mnie do tańca. Pewnie, gdybym nie znała Kądzia, zdziwiłabym się, że takie wielkoludy mają tak dobre wyczucie rytmu. Przetańczyłam z nimi kilka piosenek, a kiedy wracam do stolika przede mną pojawia się Kubiak.

- Jeszcze nie tańczyłaś ze mną. – Wyciąga rękę w moją stronę.

Zaskoczona, ale uśmiechnięta podaję mu rękę i idziemy na parkiet. Co jak, co, ale po Kubiaku bym się tego nie spodziewała. Szalejemy przy kilku piosenkach, a kiedy z głośników zaczyna lecieć wolny kawałek Michał przysuwa się do mnie. Pozwala mi się w siebie wtulić i bujamy się do rytmu. Zapach jego perfum drażni moje nozdrza. Piosenka pomału dobiega końca, a ja czuję jak jego ręka przesuwa się po moich plecach. W tym samym czasie przechodzą mnie ciarki i pojawia się gęsia skórka. Wiem, że to zauważył, bo zaczyna głaskać mnie po ramieniu, a ja odpływam. Niedługo potem wracamy do stolika. Impreza trwa w najlepsze, a ja czuję się jakaś zmęczona. Wizja wczesnej pobudki i dalekiej podróży nie zachęca do całonocnych szaleństw. Zaczynam szukać torebki, kiedy zauważam, że Michał też zaczyna się zbierać. Postanawiamy wrócić razem. Idziemy plażą cały czas żartując i śmiejąc się. Szpilki niosę w ręku, a piasek drażni moje bose stopy. Nie wiem, co strzela mi do głowy, ale jak dziecko wbiegam do morza, a po chwili uciekam od fal. Przy Michale czuję się bardzo swobodnie. Zachowujemy się jakby te wszystkie zgryzy, docinki, złośliwości nigdy nie miały miejsca, wszystko znika. Uśmiech nie schodzi nam z ust, a gdy zarzuca na moje ramiona swoją bluzę, posła mi przy tym, najsłodszy uśmiech, jaki u niego widziałam. W jego oczach widzę błysk. Jest miły i zabawny. Zupełne przeciwieństwo Kubiaka, którego poznałam do tej pory. Odprowadza mnie pod same drzwi. Żegnamy się, a kiedy mam już wchodzić do pokoju czuję jego rękę na swojej. Odwraca mnie i całuje. Na początku niepewnie. Jestem tak zaskoczona, że nawet nie protestuję. Nasze pocałunki stają się pełne namiętności i pożądania. Wchodzimy do mojego pokoju. Jego ręce błądzą po moich plecach, a chwilę później przesuwa je na moje pośladki. Unosi mnie
do góry i opiera o ścianę. Oplatam go nogami, a po chwili lekko odchylam głowę. Kubiak rozumie moją aluzję,
bo od razu zaczyna całować mnie po szyi.
- Chyba nie powinniśmy. - unoszę jego głowę i patrzę mu w oczy.
- Chyba nie... - uśmiecha się i cały czas pieści mój dekolt.

- Nie jestem panienką na jedną noc – po chwili szepczę mu do ucha, gdy błądzi językiem po mojej szyi.

- Wiem – odpowiada przygryzając płatek mojego ucha.

- Nie interesują mnie jednorazowe przygody – powtarzam.

- Mnie też nie.
Chwile później ponownie wpija się w moje usta i rzuca mnie na łóżko…

___________________________________________________________________________________________

Oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział ;). Na początku miałam rozbić go trochę inaczej, lecz ostatecznie
jest jaki jest :) - stąd też jest trochę dłuższy niż powinien być... Obiecuję, że następne na pewno będą trochę krótsze :).

Jak już na pewno zauważyłyście Wiola jest skryta, ale jestem zdania, że każda tajemnica zawsze kiedyś
wyjdzie na jaw... ;).

Następny we wtorek. Pozdrawiam :* 

[ Enrique dla Małej :* ]