Rozdział 1.

Otwieram oczy, sięgam po telefon w celu sprawdzenia godziny i uśmiecham się sama do siebie. Jest wcześnie, nie ma jeszcze 8. Pomału siadam na łóżku, a w moje oczy rzucają się te wszystkie pudła i walizki. Po chwili pomału otwierają się drzwi i widzę w nich zaspaną Zuzę.

- Też nie możesz spać? – Zwracam się do niej, nim jeszcze zdążyła otworzyć usta.

- Nie wierzę, że tak to się kończy.

- Dopiero się zaczyna, a nie kończy. – Odpowiadam jej z uśmiechem, a ona siada obok mnie.

- Skąd ta radość? Zostajesz tu sama. Na pewno nie chcesz pojechać ze mną? Karo na pewno załatwi Ci jakąś pracę. Zresztą przecież Ty nawet nie musisz pracować…

- Zuz, tłumaczyłam Ci. Nie pojadę z Tobą do Włoch. Co ja bym miała tam robić? Zostaję. To dla mnie wielka szansa. Dam sobie radę. Poza tym nie będę tu sama, przecież jest Michał, jest Kuba z Izą.

- Taaa, wiem…  Tylko czy to na pewno dobry pomysł? Chcesz pracować w klubie siatkarskim? Przecież sama zrezygnowałaś ze stażu w Olsztynie.

- Dobrze wiesz, że to była inna sytuacja! Musiałam zrezygnować. Poza tym Jastrzębski Węgiel to nie AZS, na pewno będzie fajniej. Już nie wydziwiaj. Specjalnie dla Ciebie nie składałam CV do Skry, więc odpuść sobie.

- A jak Ty to sobie wyobrażasz?! – Zaczyna na mnie krzyczeć - Miałabyś pracować z Bartkiem w jednym klubie?! Przecież nie mogłabym Cie odwiedzać! Prędzej czy później wyszłoby na jaw, że się znamy. A tak przynajmniej nikt nie będzie wiedział. Pewnie od razu dostałabyś taką samą opinię, jaką ja mam. - W jej oczach widzę złość – Ja nie wiem jak po tym wszystkim w ogóle przyszło Ci na myśl, żeby pracować w Skrze? Żeby pracować z nim!

- Czy Ty, aby nie przesadzasz? Chcesz zacząć żyć na nowo to powinnaś z nim sobie wszystko wyjaśnić. Jesteście w końcu rodzeństwem.

- Powaliło Cię do końca? O czym Ty mówisz? Cz Ty siebie słyszysz?! Co ja mam z nim wyjaśniać? Ja go nie chcę widzieć na oczy! Jego ani nikogo innego. Sama nie masz kontaktu z rodziną i jakoś żyjesz. Czy ja Ci każę jechać i się z nimi godzić?

- Nie porównuj nas do siebie! To zupełnie inna sytuacja! - Staram się nie unosić. - Sama mówiłaś, że on o niczym nie wie…

- I niech tak zostanie! – Przerywa mi – Koniec tematu!

- Jak chcesz… To, co? Spakowana? O której masz ten samolot? – Pytam, choć doskonale znam odpowiedź na każde z zadanych pytań.

- Tak – odpowiada krótko – Będę tęsknić za Tobą Mała. – Przytula się do mnie po chwili.

- Ja za Tobą też. Pamiętaj, że jak tylko będzie się coś działo, to dzwonisz, piszesz, a ja wsiadam w samolot i jestem.

- Wiesz, że ja też zawsze przylecę bez względu na wszystko – całuje mnie w policzek.

- Obiecaj, że to wszystko zostanie między nam. Wszystko to, co wydarzyło się przez ten rok i to, co było przedtem. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Zaczynamy na nowo. Od zera.

- Czysta kartka – odpowiada wyciągając do mnie rękę i prowadzi na balkon. Wyciąga z kieszeni paczkę papierów. Z uśmiechem na twarzy ostatni raz palimy na naszym sopockim balkonie.

Kilka godzin później już jej nie ma. Mieszkanie jest puste. W przedpokoju leżą wszystkie moje spakowane rzeczy. Nawet nie miałam pojęcia, że zbierze się tego tak dużo. Wszystko z czasem się kończy, a w moim przypadku nie pierwszy raz. Mówią, że do trzech razy sztuka. Mam nadzieję, że teraz wszystko będzie jak być powinno. Zamyślona podchodzę do okna i widzę podjeżdżającego pod blok Michała z Kubą. Nie dało mu się wmówić, że sama dam radę i specjalnie jechali pół Polski, żeby przewieźć moje rzeczy na raz. Ręce opadają, ale przecież zawsze musi stanąć na jego. Otwieram im klatkę domofonem, słyszę zatrzymującą się windę i po chwili jak zwykle wchodzą jak do siebie.

- Puka się – udaję obrażoną, lecz od razu ląduję w ramionach Michała.

- Cześć – słyszę głos Kuby, a zza niego wychyla się Iza.

- Izuuuuś! – rzucam się jej na szyję – Nie miałam pojęcia, że też przyjedziesz. Ci dwaj nie pisnęli słówkiem, no i cześć Kuba – uśmiechnięta całuję go w policzek – Ja mówiłam, że to głupota jechać taki kawał, sama dałbym radę – mówię jednym tchem, a oni zaczynają się śmiać.

- Jak zwykle uparta – Michał czochra mnie po głowie, za co patrzę na niego z mordem w oczach -   Gdzie byś zmieściła te wszystkie rzeczy, co? – Wskazuje na pudła – Boże, to wszystko Twoje? Nie chce wiedzieć jak Zuzia zmieściła się w tym samolocie. Trzeba było mówić, że tyle tego jest to byśmy załatwili jakiegoś busa czy coś. – wystawia mi język, za co dostaje po ramieniu.

- Pewnie jesteście zmęczeni i głodni, ale ja nic nie mam…

- No coś Ty! Jedliśmy po drodze, przecież oni inaczej by nie mogli – wtrąciła Iza.

- To, co? Będziemy od razu jechać? – zwracam się do całej trójki.

- Może byśmy skoczyli na szybki spacer po molo? – Proponuje niepewnie Kuba.

- To wy idźcie, a my z Wiolą ponosimy jej rzeczy – mówi Kądziu i patrzy na mnie wytrzeszczając te swoje oczy.

- No, to dobry pomyśl. Idźcie, idźcie... My damy sobie radę – mówię zdziwiona. Kuba z Izą po chwili wychodzą. Patrzę na Michała i czekam na jakieś wyjaśnienie.

- Pokłócili się po drodze – odpiera, a ja już o nic nie pytam.

Idę ostatni raz na balkon i patrzę na morze. Cisza i panujący wokół spokój jest, aż dziwny jak na końcówkę sierpnia, ale nie przejmuję się tym. Zamykam oczy i wsłuchuję się w szum fal. Za to kochałam te miejsce, te mieszkanie. Przepiękny widok, fajne kluby i nocne spacery po plaży to było to, co z Zuzą i Kasią uwielbiałyśmy. Czuję rękę na swoich plecach i otwieram oczy.

- Będzie dobrze.

- Wiem. – odpowiadam Michałowi – Musi być. –Wtulam się w niego i razem przyglądamy się morzu.

Kuba jedzie z Izą, a ja z Michałem. Cała ta długa droga mija nam bardzo szybko. W końcu z nim nie można się nudzić. Policzki bolą mnie od śmiechu. Nie wierzę jak dorosły facet może mieć w sobie tyle z dziecka. Dojechaliśmy na miejsce. Pownosiliśmy moje rzeczy. Mieszkanie jest naprawdę ładne i fajnie urządzone. Jednak od razu rzuciło mi się w oczy, że jest dużo większe niż wydawało się na zdjęciach. Kuba z Izką czekają na Michała w samochodzie, a my się żegnamy.

- Pamiętasz jak się poznaliśmy? – Zwracam się do Kądzia, a on patrzy na mnie z tym swoim dziwnym uśmieszkiem.

- Pamiętam. Od razu zrobiłem na Tobie wrażenie, nie? – porusza brwiami, a ja wybucham śmiechem.

- Jakby ktoś wtedy powiedział, że zostaniemy przyjaciółmi to pomyślałabym, że ma nieźle nawalone w głowie.

- Oj Mała, Mała – przytula mnie i szepce do ucha – dzwoń jak będzie się coś działo. Nie daj im się tam.

- Myślisz, że nie dam sobie rady z kilkoma dwumetrowymi dzieciakami? Wytrzymuję z Tobą, to, co gorszego może mnie spotkać? Poza tym wiesz, czym będę się zajmować w klubie – całuję go policzek.

- I tak wiem, że pokażesz im swój charakterek.

- Dziękuję za wszystko. Uściskaj Magdę.

- Niedługo się spotkamy. – Całuje mnie w czoło i odchodzi w stronę samochodu. Odprowadzam go wzrokiem, po czym udaję się do mieszkania. Biorę prysznic, rozpakowuję kilka pudełek, nastawiam budzik i kładę się spać. Dopiero teraz zaczyna do mnie docierać, że jutro znów wszystko zacznie się od nowa… 

_______________________________________

Zaczynamy :). Mam nadzieję, że rozdział nie jest za długi. Postaram się, żeby pozostałe były trochę krótsze. Wstępnie myślałam, żeby rozdziały pojawiały się 2 razy w tygodniu. | :*