Rozdział 30

Wszyscy zaczynają się cieszyć i śmiać. Zbyszek wraca do nas z Kamilą, a koledzy podrywają się z miejsc i gratulują im chyba jeszcze bardziej niż wtedy, kiedy dowiedzieli się o samej ciąży. Z radością przyglądam się tej scenie i obserwuję szczęśliwą Kamę. Pewnie niejedna dziewczyna czułaby zazdrość, ale ja już jakiś czasu temu pozbyłam się marzeń o dzieciach i rodzinie. Oczywiście, to nie przeszkadza mi radowaniu się razem z przyjaciółką. Przez te kilkanaście minut obok mnie cały czas stoi Kubiak. Czeka. Im dłużej to trwa, tym bardziej nie mam ochoty na rozmowę z nim. Nie wiem, co miałabym mu powiedzieć. Boję się tego, co mogę usłyszeć. Mam dość poważnych rozmów.

- I tak masz przechlapane! – zwracam się do Kurka.

- Nie denerwuj się tak. – posyła mi przepraszające spojrzenie.

- Wiem sporo i kiedyś to wykorzystam. – mówię z całkowitą powagą, czym wszystkich zaciekawiam.

- Co Ty możesz wiedzieć? – Kurek zaczyna się ze mną drażnić. Nie wie, że ja nigdy nie żartuję.

- Nie wiesz wielu rzeczy o swojej siostrze. – przybieram prowokujący ton głosu i poruszam brwiami.

- Na przykład?

- Kiedy jest zła albo pijana mówi. Mówi dużo rzeczy. Często same bzdury, ale czasami…

- Na pewno nie mówiła nic o mnie. – również jest pewny siebie. Nawet go rozumiem, bo skoro nie mieli w ogóle kontaktu czemu Zuzka miałaby o nim mówić?

- No wiesz…  - próbuję sobie przypomnieć, jakąś głupotę na jego temat. Nie chcę wyskoczyć z niczym poważnym. Nagle doznaję olśnienia. – Dziewczynkom zawsze podobają się starsi koledzy braci. – wszyscy patrzą to na mnie, to na Bartka. – To jest normalne. Pewnie normalne jest, więc też to, kiedy młodszym braciom podobają się koleżanki starszej siostry. – Kurek zaczyna się głupio uśmiechać i chyba już wie, co chodzi mi po głowie. – Czekaj niech sobie przypomnę. Jak ona miała na imię… Kasia? Asia? Nie jakoś inaczej. - myślę głośno.

- Ania. – mówi nieco zawstydzony.

- Ania! Jak mogłam zapomnieć. – milknę. Mierzymy się wzrokiem. Czekam na znak z jego strony czy mam mówić dalej.

- No, i co z tą Anią?! – zaczynają dopytywać siatkarze, a my stoimy bez ruchu.

- Wierzysz mi? – zaczynam się śmiać.

- Wierzę.

- To dobrze. Pamiętaj, że wiem więcej…

- Kogo moje oczy widzą? – za plecami słyszę znajomy głos. – Czy to moja piękna Wiola? – uśmiech wkrada mi się na usta. Odwracam się i rzucam się na szyję Wojtkowi.

- Twoja? – szturcham go ramieniem. – Wszystko powiem…

- Ciiiś. – przerywa mi i puszcza oczko. Doskonale wiem, że to żarty, ale zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy o tym wiedzą, a nie potrzeba mi kolejnych niedomówień i plotek.

- Co tam? Jak wakacje?

- W porządku. – chociaż bardzo się starałam, wiem, że nie brzmi to dość przekonująco.

- Słyszałem, że sprzedajesz mieszkanie? – zaczyna Krzysiek.

- Nie.

- Nie? – dziwią się razem z Wojtkiem.

- Zmieniłam zdanie, ale przecież… - ucinam w połowie zdania. Biorę głęboki wdech. Wszędzie jakieś tajemnice... Widać Wojtek jeszcze nie wie, że po powrocie do Olsztyna zamieszka w nim ze swoją dziewczyną. Postanowiłam je wynająć. Nie mogłam pozbyć się jedynej pamiątki po… Po rodzicach, po dzieciństwie. To jedyne miejsce, z którym wiąże się tyle wspomnień… Nie lubię wracać myślami do tych czasów, od razu przypomina mi się wypadek i to wszystko, co działo się później. Czuję jak moje ciało przepełnia pustka. Odcinam się od wszystkiego, a przed oczami przelatują mi przeróżne obrazy.

- Wszystko w porządku? – z zamyśleń wyrywa mnie Feru.

- Nie. – odpowiadam bezmyślnie, a moja odpowiedź zwraca uwagę kilku osób. – Tak. – poprawiam się szybko, lecz oni jedynie mrużą oczy. – Wojtuś, czy w moim życiu kiedykolwiek było w porządku? – wywracam oczami, chcąc skończyć ten temat. Widzę wzrok Kamili i wiem, że czeka nas rozmowa w drodze powrotnej.

- Wiolcia, Wiolcia… - zaczyna Bartek, a ja zaczynam się śmiać. – Ty to masz imię…

- Ty masz nawet dwa. – wystawiam mu język.  – A tak serio to, co Wam? Dostaliście dzisiaj jakoś mocniej piłką czy co?

- Wioletka. – Feru zarzuca rękę na moje ramię i czochra mnie po włosach. Kubiak bacznie się nam przygląda.  – Nie cieszysz się, że nas widzisz? Ja tam się stęskniłem. Powtórzyłbym tą imprezkę.

- Kurde, taki zimny browar.

- Marzenia. – naśmiewam się z nich. Faktycznie, te kilka dni w Olsztynie spędziłam dość intensywnie, ale nic nie równa się z tymi dwoma tygodniami u Zuzy i z tym ciągłym imprezowaniem. Wyjechałam, żeby pomyśleć, a nawet nie miałam na to czasu. Chyba wiem jeszcze mniej, niż przed samym wyjazdem.

- Ej, ej! – ożywia się Bartek. – Jak to było?

- Ale co? – udaję głupią.

- No z Wioletką! Ten Twój braciak zawsze tak do Ciebie gadał…

- Wioletka, ta nasza mała słodka kokietka. – wtrąca Ferens, a ja czuję jak napinają mi się mięśnie. Kto jak kto, ale oni powinni wiedzieć, że nie chcę wracać do przeszłości, a na pewno nie przy połowie reprezentacji. Wojtek od razu wyczuwa zmianę mojego nastroju.

- Uśmiechamy się. – zaczyna żartować, a ja się rozluźniam. – Luzik.

- Luzik. – powtarzam po nim i ciężko wzdycham. Wioletka, powtarzam w myślach a na moje usta wkrada się delikatny uśmiech. Dawno tego nie słyszałam.

<M u z y k a> 

She's taken my heart
But she doesn't know what she's done
Feel her breath on my face
Her body close to me
Can't look in her eyes

- Wy nie macie jakiś zajęć? My chyba będziemy się zbierać, co? – spoglądam na zakochaną parę, której rzędną miny.

- Masz rację. Późno już. – Kamila niechętnie wtula się w tors Zbyszka.

- Nie uciekniesz. – słyszę szept Kubiaka. Nawet nie wiem, kiedy znalazł się tuż przy mnie.

- Przestań. – odpowiadam również szeptem. Wciąż czuję jego oddech na swoim uchu.

- Musisz ze mną porozmawiać.

- Nic nie muszę.

- Wiola, proszę. Nie utrudniaj.

- Kama, ja poczekam w samochodzie. Narazie. Powodzenia. – zwracam się do całego towarzystwa i odwracam się na pięcie. Na reakcję Michała nie muszę długo czekać.

- Odprowadzę Cię. – chwilę później idziemy ramię w ramię.

- Co chcesz? – pytam, kiedy opieram się o maskę samochodu. Tak chciał rozmawiać, a całą drogę milczał.

- Przede wszystkim chciałem przeprosić.

- Nie. – przerywam mu. Na jego twarz wkrada się zadziwienie. – To ja przepraszam. – przyznaję z trudem. – Nie powinnam wtedy tak na Ciebie naskakiwać, przecież sama chciałam… Nie opierałam się zbytnio…

- Ja nie chciałem zaciągnąć Cię do łóżka. – jego szczerość jest zaskakująca. W jego oczach widać skruchę. Czyżby moje słowa zrobiły na nim, aż takie wrażenie? Może naprawdę przesadziłam i mnie poniosło z tymi oskarżeniami.

- Wiem. Za dużo wypiliśmy i tyle.

- Uciekłaś.

- Nie. Wyjechałam na urlop.

- Bez słowa. Nie odzywałaś się. Dzwoniłem. Pisałem. – mówi po woli i akcentuje każde wypowiedziane przez siebie słowo.

- Musiałam oderwać się od tego wszystkiego. Kądziu, Ty, Sylwia… Za dużo tego było… - nie wierzę, że mówię to na głos i to w dodatku właśnie jemu.

- Udało się? Dobrze się bawiłaś?

- Niekoniecznie… - Kubiak staje obok i również opiera się o mój samochód. Między nami zapada cisza.

- I co teraz będzie? – mówi to tak swobodnie, a ja przez chwilę zastygam. Skąd mam wiedzieć, co teraz będzie? Sama chciałabym to wiedzieć. Kątem oka spoglądam na niego. Jest taki poważny. Zarost dodaje mu męskości. Przydługie włosy, które są w nieładzie, dodają mu zadziorności. Soczewki podkreślają kolor jego oczu. Michał to typ faceta, do których zawsze mnie ciągnęło. Zdecydowany, pewny siebie, przystojny, męski, wie czego chce i do tego dąży. Do tego wzbudza zainteresowanie wśród kobiet, ma poczucie humoru. Jego zalety mogłabym wymieniać bez przerwy, tylko po, co? W ostatnim czasie łamie wszystkie moje zasady i poglądy. Czy właśnie robię to po raz kolejny? Nie, niemożliwe…, przecież nie można czuć czegoś do dwóch osób. Tylko dlaczego kiedy jestem z jednym w mojej głowie pojawia się ten drugi?  

- Czujesz coś do mnie? – odzywam się po chwili. Nie ma sensu owijać w bawełnę. Michał odwraca się twarzą do mnie. Bacznie mi się przygląda. – To proste pytanie.

- Nie wiem. – bezradnie wzrusza ramionami.

- Czyli, że nie. – na głos próbuję go tłumaczyć i oddycham z ulgą.

- Tego nie powiedziałem. – marszczy oczy i czoło. Unosi jedną brew i zaciska usta, a mój wzrok zatrzymuje się na nich. Przypominają mi się te jego zachłanne pocałunki, gdy rzucał się na mnie jak szalony. Na same wspomnienia przygryzam wargę. Uspokój się!  Karcę się w myślach.

- To pytanie miało dwie odpowiedzi: tak lub nie. Nie chcesz przyznać, że nic do mnie nie czujesz i stąd ta odpowiedź.

- A może nie chcę się przyznać, że coś czuję i stąd ta odpowiedź? – ciepły i spokojny ton jego głosu sprawia, iż uginają mi się kolana, a w środku robi mi się ciepło. Michał wpatruje się we mnie tymi niebieskimi oczami, a ja nagle czuję się winna. To nie może dziać się naprawdę...

- Nie. – mówię prawie szeptem.

- Co, nie? – przybliża się do mnie.

- Nie czuj nic do mnie. – schylam głowę. – Proszę. – mówię tak cicho, że sama ledwo słyszę swoje słowa, a Kubiak unosi mój podbródek.

- Dlaczego? – nerwowa zaczynam przygryzać dolną wargę. Nie wiem, czemu zaczynają trząść mi się dłonie. – Wiola..., dlaczego? – mówi jeszcze spokojniej. Cały czas trzyma kciukiem mój policzek.

- Bo nie jestem dziewczyną dla Ciebie. Bo nie zasługujesz…

- Chyba to ja o tym decyduje a nie Ty?

- Nie znasz mnie.

- Znam.

- Nic nie wiesz.

- To mi powiedz. – znowu zacinam się w sobie.- Wiola. - patrzę na niego i wciąż nie wiem, co powiedzieć. Brakuje mi słów.

- Jestem z Kądziem.

- Nie jesteś.

- Michał!

- No, co?! Czy jemu zależy na Tobie?! Co to za związek bez zaufania? Tak zachowuje się facet, któremu zależy? Sama mówiłaś, że nawet nie czekał na rozmowę z Tobą. Zastanawiałaś się do czego by się posunęli?! – dlaczego on do tego wraca? Czemu teraz o tym mówi?! – Naprawdę jesteś z nim szczęśliwa?

- To nie Twoja sprawa!

- Właśnie, że moja! Bo to ja przez te kilka miesięcy pocieszałem Cię po każdej Waszej kłótni!

- To był błąd!

- Co było błędem?! – co było błędem? Echo tych słów odbija mi się w głowie. Czy błędem była nasza znajomość czy związek z Kądziem? A może jedno i drugie? – Powiedz coś! – w jego głosie słychać zdenerwowanie. A ja dalej milczę.

- Ja nie wiem, co czuję! – unoszę głos i odwracam głowę. Nie jestem w stanie dłużej patrzeć mu w oczy. Michał bierze głęboki oddech i mam wrażenie, że zaczyna się śmiać. Co go tak bawi?

- Jak to nie wiesz? Mówiłaś, że na to są tylko dwie odpowiedzi: tak lub nie. – zaczyna powtarzać moje słowa.I uśmiecha się delikatnie, chcąc rozluźnić atmosferę.

- Zapomnij o mnie.

- Nie mogę.

- Zapomnij o nas.

- Nie mogę! Nie chcę! Jak Ty to sobie wyobrażasz?! Starałem się przez tyle czasu. Nie mogę!

- Proszę! – mówię prawie błagalnie. Zdecydowanie za dużo razy to dziś powtarzam.

- O co Ty mnie prosisz, Skarbie? – ujmuje moją twarz w dłonie, a na jego słowa do moich oczu zaczynają napływać łzy.

- Nie mów tak do mnie. – nie dopuszczam tego do siebie. Nie chcę tego słuchać z jego ust.

- O co mnie prosisz? - czuję jego dotyk i słowa coraz trudniej przechodzą mi przez gardło.

- Zapomnij. - przykładam dłoń do jego twarzy, a on wtula się w nią. Dlaczego tak to utrudnia? - Bądźmy przyjaciółmi.

- Nie wierzysz w przyjaźń damsko-męską.

- Bądźmy znajomymi. Znajomymi z pracy. Tylko praca będzie nas łączyć.
- Nie. - wtrąca.
- A może i nawet ona nie… - kontynuuję.

- O czym Ty mówisz?! – unosi głos.

- Wszystko da się zorganizować tak, żebyśmy nie musieli często na siebie wpadać.

- Skarbie – opiera swoje czoło o moje.
- Nie mów tak do mnie... - po moim policzku spływa łza, ale wtulam się w niego mocno. Michał obejmuje mnie i przyciska mocniej do siebie. Cisze przerywają głosy Zbyszka i Kamili. Przechylam głowę i widzę, jak zbliżają się w naszą stronę. Przystają, kiedy nas zauważają, lecz zaczynam machać do nich, dając tym samym Kamili znak, żeby się pośpieszyła.

- Musimy jechać. – zrzucam dłonie Kubiaka z ramion. Odprowadza mnie wzrokiem, kiedy żegnam się ze Zbyszkiem, po czym wsiadam do samochodu. Misiek łapie za drzwi, gdy chcę je zamknąć.

- Wrócimy do tego.

- Nie. Wszystko zostało wyjaśnione.

- Nic nie zostało wyjaśnione! - unosi głos.

- Nie rób scen.

- Masz rację. – nachyla się całuje mnie w policzek. – I tak do tego wrócimy. - przymykam oczy.

Kamila milczy, jakby czekała na to, aż to ja zacznę rozmowę. W głowie mam pustkę. Czuję się coraz bardziej rozdarta. Nie odjeżdżamy daleko. Zatrzymuję samochód i przekręcam się w stronę szatynki.

- Powiedz mi, że nie można kochać dwóch osób, że nie można czuć czegoś do dwóch osób naraz.

- Kochać czy czuć? To nie to samo. Uczucia się różne…

- Proszę Cię! – przerywam jej.

- Nie można.

- To dlaczego czuję jakby właśnie tak było?!

- Dobrze wiesz, że tak nie jest. Nie chcesz zranić żadnego z nich, ale wiesz. Od samego początku wiesz…

- Mówisz, jak Zuza.

- Bo to prawda - uśmiecham się i z rezygnacją kręcę głową. Mówią to samo, ale co innego myślą. Dobrze wiem, że Kamila myśli o Kubiaku, natomiast Zuza o Kądziu. I jaka w tym logika? Gdyby miały rację we dwie, jako moje przyjaciółki, wiedziałyby. Znałyby odpowiedź. – Nie bój się, że coś stracisz, bo stracisz tylko wtedy, jeśli nic z tym nie zrobisz.

Kilkanaście dni - tyle czasu minęło od naszej wizyty w Spale. Kilka tygodni – tyle minęło od mojej wizyty w Łodzi. A ja czuję jakbym stanęła w miejscu. Jakby czas stanął w miejscu. Nie zmieniło się nic. Kompletnie nic. Właśnie kończymy pakować z Kamą moje rzeczy. Musiałam wynająć inne mieszkanie. Na dodatek czeka mnie jeszcze przeprowadzka.

- O której jedziesz po Zuzię? – szatynka zwraca się do mnie, gdy kończy obklejać taśmą kolejne pudło z ciuchami.

- Za godzinę. – spoglądam na zegarek.

- Myślisz, że zostanie tu na dłużej?

- Nie wiem. Taki mam plan. Trzeba ją jakoś zatrzymać. – wiem, ze to nie będzie łatwe.

- Masz jakiś pomysł?

- Może. Chyba znalazłam jej pracę. Na początek to zawsze coś.

___________________________________________________________________

Już niedługo zobaczymy się tutaj po raz ostatni. Nie wiem czemu, może to tylko moje wrażenie, ale jest to chyba jeden ze smutniejszych rozdziałów w tym opowiadaniu, a na pewno jest to rozdział, który wzbudził we mnie najwięcej różnych emocji podczas pisania (możliwe, że przez piosenki, przy których został napisany). Możecie być spokojne - na pewno jeszcze kilka kwestii zostanie wyjaśnione. Następny w piątek lub w sobotę.